μια ακόμη μέρα θαυμάτων....

μου λείπει ακόμη και ότι ελάχιστο έχει απομείνει... δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν άλλο Άγγελο εκτός από σένα ..η αγάπη λαχταρά....μια μέρα θαυμάτων σιγά σιγά τελειώνει...

ιλύ...

αλήθειες σε μιά φράση...

πόσο ανάγκη σε ΄χω αυτή τη στιγμή .. .

μερικές φορές, όπως τώρα, μου είναι όμως δύσκολο να καταλάβω το πόσο σ' αγαπάω... θάθελα να πω απλές λέξεις... να περιγράψω, να εξηγήσω... να κοιτώ τα μάτια σου και να μεθάω με την αύρα σου.... να σε κρατώ γερά απ' το χέρι...

ο χρόνος περνά και γινόμαστε όλο και φτωχότεροι, ζητιάνοι μιάς αγκαλιάς... χάνονται τόσο ωραία!!! ανεκτίμητης αξίας....


ιλυ...

δυσεύρετη η μαύρη τουλίπα...

ILY...

μισοτελειωμένα χαμόγελα...

ενα σώμα ακουμπά πάνω σου, μα αυτό δε φτάνει, θες πιό πολλά, τα θες όλα, δεν γίνεται αλλιώς...ότι μας έφτανε μέχρι χθές, για τώρα είναι λίγο....κι αν αδέξια σε έσφιγγα δεν το έκανα για να πονάς, ήταν το σ' Αγαπώ, ήταν όσα γνώριζα...και ακόμα και σήμερα λίγα γνωρίζουμε...αγάπη μου, αγάπη μου....δέξου με να σου μιλήσω...Σ' Αγαπώ...

Αγάπη αγάπη

ποια χαραυγή θα σε ξαναφέρει

οταν η ματιά σου αγγίζει....

σε κοιτάζω κλεφτά, όταν δεν με κοιτάς....μέσα μου θερίζουν τα πάντα...
σαν σε κοιτώ μέσ' τα κόρες των ματιών σου, χάνω την καρδιά μου....
σ' ακούω να μιλάς και χάνομαι μέσ' στις λέξεις σου...θα μπορούσα να ζω μόνο μ' αυτές....

ιλυ.........

το άγνωστο...

η ερωτευμένη ψυχή ενός ερωτευμένου ανθρώπου κρύβει μεγάλα μυστικά, που μπορεί να μείνουν για πάντα μυστικά, να μη δούν ποτε φως, παρά μόνο στον εξομολογητή της.....μυστικά που δεν βρήκαν το δρόμο τους, που δεν συνεκφράστηκαν, που γίναν μέγας θησαυρός, που γίναν ανήσυχα πνεύματα δύσκολα να διαχειριστούν... πως θα μπορούσε η σκέψη να έχει διχασμένα μάτια?.... έτσι κλείσαμε το μυστικό μέσα μας.... έγινε ένα πολύ μεγάλο ανεκπλήρωτο όνειρο...
το μυστικό της ψυχής στηρίζουν το άγνωστο, της δίνει αξία, σκιρτήματα, έμπνευση, δημιουργία... το γνωστο είναι έξω από το κάλεσμα για την αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων-προβλημάτων...

μια ώρα μόνο να σε δω ....

να συνεχίσω την αδιάφορη ζωή μου

αφού δεν είσαι εδώ αγάπη μου μαζί μου

μια λέξη μόνο να `ξερες απλά τι κάνει

τι φέρνει πίσω πόση δύναμη μου δίνει....

i love you....

μήπως να μην έγραφα?....

τα "κολακευτικά" στίγματα έκοψαν με το σπαθί τη Ζωή....

"χρειάζονται 2 χρόνια για να μάθεις να μιλάς και 60 για να μάθεις να μη λες τίποτα..."

Έρνεστ Χέμινγουεϊ

μέσα σε δυό χρόνια έμαθα να μιλώ για τη ζωή, την αγάπη, τον έρωτα....

ILY.... όσα 60άρια κι αν περάσουν.....

κολακευτικά στίγματα....

ακόμα μια σακούλα παγάκια... και δεν κρυσταλλώθηκα ακόμα...ισως ηταν πιό ζεστά κι απ΄τη φωτιά...
μάλλον με εκτιμάς....μερικές φορές κάνεις πως δεν με ξέρεις....αν δεν σου έγραφα "κολακευτικά" !!!... τι διαφορετική που θα ήταν η στάση σου!!!.....και συνεργασία θα αναζητούσες, και κριτική θα μου έκανες, και θα με ανέφερες ...... θα μιλούσες με όμορφα λόγια.....δεν ξέρω τι γνώμη έχεις τώρα για μένα, αλλά εγώ γνωρίζω τι γνώμη έχω για σένα, και την ξέρεις πολύ καλά......

ναύτης θαλασσοδέρνεται....γράφει για να γεμίσει τη μοναξιά του... 

θεωρία του ανύπαρχτου....

η σάρκα έγινε σελίδα, το δέρμα χαρτί, το χάδι έννοια αφηρημένη, το σώμα καινούρια θεωρία του ανύπαρχτου....αλήθεια, πώς να περιγράψω τη "φύση" όταν μ’ έχει εγκαταλείψει...

ily.....

οι καφετιές πεδιάδες της κόρης των ματιών σου....

τα μάτια αγαπούν ν΄αφοσιώνονται σ΄ελάχιστες πτυχές του ορατού κόσμου, ταξιδεύουν βιδωμένα στο σώμα, η ταχύτητά του τα παρασέρνει, αντιστέκονται λίγο μα ύστερα ακολουθούν...

ily....

ποτέ μην εγκαταλείπεις… σήκω και περπάτα…

Στον κύκλο της φύσης δεν υπάρχει νίκη ούτε ήττα: υπάρχει κίνηση. Ο χειμώνας μάχεται να επικρατήσει, στο τέλος όμως αναγκάζεται να παραχωρήσει τη νίκη στην άνοιξη, που φέρνει μαζί της λουλούδια και χαρά.
Το καλοκαίρι θέλει να κρατήσουν οι ζεστές του μέρες για πάντα, γιατί είναι πεπεισμένο ότι η ζέστη είναι ευεργετική για τη γη. Τελικά όμως αποδέχεται την άφιξη του φθινοπώρου, που θα επιτρέψει στη γη να ξεκουραστεί.
Η γαζέλα τρώει το χορτάρι και την καταβροχθίζει το λιοντάρι. Το θέμα δεν είναι ποιος είναι ο πιο δυνατός, αλλά πώς μας δείχνει ο Θεός τον κύκλο του θανάτου και της ανάστασης.
Στον κύκλο αυτό δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, μονάχα στάδια που πρέπει να ολοκληρωθούν. Όταν το καταλάβει αυτό η καρδιά του ανθρώπου, θα απελευθερωθεί. Θα αποδέχεται χωρίς πόνο τις δύσκολες στιγμές.
Και τα δύο θα περάσουν. Η μία κατάσταση θα διαδεχτεί την άλλη. Και ο κύκλος θα συνεχιστεί μέχρι να απελευθερωθούμε από τη σάρκα και να συναντηθούμε με τη θεϊκή Ενέργεια.
Έτσι, όταν ο παλαιστής βγει στην αρένα -είτε από δική του επιλογή είτε επειδή τον έστειλε εκεί το μυστηριώδες πεπρωμένο-, ας νιώθει χαρά το πνεύμα του για τη μάχη που θα δώσει.

Από τότε που αγάπησε για πρώτη φορά και τον απέρριψαν κατάλαβε πως αυτό δε σκότωσε την ικανότητα του να αγαπάει.

Ό,τι ισχύει στον έρωτα ισχύει και στον πόλεμο. Όταν χάνουμε μια μάχη ή όλα όσα νομίζαμε πως είχαμε, ζούμε στιγμές δυστυχίας. Όταν όμως οι στιγμές αυτές περνούν, ανακαλύπτουμε μια άγνωστη δύναμη που υπάρχει μέσα στον καθένα από μας, μια δύναμη που μας εκπλήσσει και αυξάνει τον αυτοσεβασμό μας.
Κοιτάζουμε γύρω μας και λέμε στον εαυτό μας: «Επέζησα». Και χαιρόμαστε με τα λόγια μας.
Άλλοι όμως, ακόμα κι αν υποφέρουν από την ήττα και ταπεινώνονται από τις ιστορίες που διαδίδουν γι’ αυτούς οι νικητές, επιτρέπουν στον εαυτό τους να δακρύσει, μα ποτέ δε νιώθουν αυτολύπηση.
Ακούν τους χτύπους της καρδιάς τους. Προσέχουν πως βρίσκονται σε ένταση. Πως φοβούνται. Κάνουν έναν απολογισμό της ζωής τους και ανακαλύπτουν πως, παρά τον τρόμο που αισθάνονται, η πίστη καίει ακόμα στην καρδιά τους και τους ωθεί προς τα εμπρός.

Προσπαθούν να μάθουν πού έκαναν λάθος και πού όχι. Εκμεταλλεύονται τη στιγμή που είναι πεσμένοι κάτω για να ξεκουραστούν, για να γιατρέψουν τις πληγές τους, να ανακαλύψουν νέες στρατηγικές και να εξοπλιστούν καλύτερα.

Και φτάνει μια μέρα που τους χτυπά την πόρτα μια καινούρια μάχη. Ο φόβος υπάρχει ακόμα, όμως πρέπει να δράσουν – αλλιώς θα μείνουν πεσμένοι για πάντα. Σηκώνονται, αντικρίζουν τον αντίπαλο και θυμούνται τον πόνο που έζησαν και δε θέλουν να ξαναζήσουν.

Η προηγούμενη ήττα τούς αναγκάζει να νικήσουν τούτη τη φορά, αφού δε θέλουν να ξαναζήσουν τον ίδιο πόνο.

Κι αν η νίκη δεν έρθει αυτή τη φορά, θα έρθει την επόμενη. Κι αν όχι την επόμενη, τη μεθεπόμενη. Το χειρότερο δεν είναι να πέφτεις, είναι να μη σηκώνεσαι.
Ηττημένος είναι μόνο όποιος παραιτείται. Οι άλλοι είναι όλοι νικητές.
Και θα έρθει η μέρα που οι δύσκολες στιγμές θα είναι μονάχα ιστορίες τις οποίες θα αφηγούνται περήφανοι σε όποιον θέλει να τους ακούσει. Και όλοι θα ακούν με σεβασμό, και θα μάθουν να έχουν τρία σημαντικά πράγματα.

Υπομονή, και να περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να δράσουν.
Με περηφάνια για τις ουλές.
Οι ουλές είναι μετάλλια χαραγμένα στη σάρκα τους με φωτιά και σίδερο και θα τρομάζουν τους εχθρούς τους, γιατί θα δείχνουν πως ο άνθρωπος που στέκεται απέναντι τους έχει μεγάλη εμπειρία στη μάχη. Συχνά αυτό μας κάνει να επιζητάμε το διάλογο και να αποφεύγουμε τις συγκρούσεις.
Οι ουλές μιλούν πιο δυνατά από την κόψη του σπαθιού που τις δημιούργησε.

από "το χειρόγραφο της Άκρα"

Πάουλο Κοέλιο 

"αρνητικό"

κοντεύει 12, έξω, σαν μια φλούδα ξερή το φεγγάρι...μέσα σκοτάδι, λέω να μουρμουρίσω τη σκέψη και να τη γράψω....δεν τ' ακούω το μουρμουρητό...σαν τρομαγμένο είναι, σαν ψιθυριστή κραυγή....αυτή δεν είναι σκέψη....προσπαθώ να την πιάσω, να την ταρακουνήσω, σαν πως και συνέλθει...κουνάω τα χέρια ψάχνοντας στο σκοτάδι για κανένα εμπόδιο...νομίζω πως βλέπω τα μάτια σου, στιγμή δεν χάνεται το βλέμμα σου απ΄τα μάτια μου, κι ας είναι μια σκοτεινή συννεφιασμένη μέρα σήμερα...σκοτάδι, με χρειάζεσαι μήπως, μέσα σ' αυτό?...   

μια σχέση σιωπής...

θέλω, θέλω, θέλω....πολλά «θέλω»....πολλή λαχτάρα.....έντονος ψυχικός πόνος.... τόσο κοντά σε κάθε σχεδόν σκέψη... υπάρχει κάτω ακριβώς από κάθε τι που περικλείει τη ζωή... πολλά πράγματα, πολλές σκέψεις, βαθείς συλλογισμοί, λογής λογής μας κάνουν να θυμώμαστε βαθύτερα "θέλω" που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν...παραμένοντας επιθυμίες...

"θέλω" αυτά που έχουν χαθεί, «θέλω να σε ξαναδώ», θέλω νά'μαι πιο ακριβής , Μα θέλω εσένα, θέλω να μου γελάς, θέλω στα μάτια σου για πάντα να χαθώ, Θέλω μαζί σου να ζω την κάθε μου στιγμή , στα θέλω της ψυχής…., θέλω κάθε βράδυ, πριν την "Καληνύχτα... , θέλω να έρθεις να μιλήσουμε μαζί, θέλω να πιάσεις άμμο απού δεν έχει μετρημό ευχές να σου τις κάνω, θέλω να ζήσω στο βουνό, και να μαθαίνω να είμαι ευτυχισμένος γιατί μπόρεσα να γνωρίσω,   θέλω να σου πώ πόσο Σ' ΑΓΑΠΏ.... , χάνεται, εξαφανίζεται...αυτό είναι το "θέλω"....πως γίνεται να μη γίνεται? , θέλω να αδειάσω να «μιλήσω», θέλω να σ' αγγίξω για να ζήσω άλλη μια στιγμή..., μέσα σε ένα μεγάλο θέλω,...., αυτό που πραγματικά θέλω..... , κοιτώντας πίσω, σχεδιάζοντας το θέλω του μέλλοντος.....,
όταν έχω κάτι να πώ, θέλω να το πω..... εφευρίσκοντας τρόπους..., όσο πιο λίγα σου λέω τόσο πιο πολλά θέλω να σου πω...., θέλω να μπορώ να σου χαρίζω όμορφα πράγματα, θέλω να σου πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ , Θέλω να σου μιλήσω....., θέλω να τραγουδήσω...... θέλω να σε χορτάσω μα δε σε χορταίνω,, το θέλω ξαναζωντανεύει..... , το θέλω, σχεδιάζει τη ζωή, ονειρεύεται......, Εγώ θέλω ένα,, εικόνες που πηγάζουν από ισχυρά θέλω , θέλω να γυρίσω και το χρόνο πίσω... ,  θέλω να ξεδιπλώνω τις λέξεις μέσα σε μαγευτικές ιστορίες, κάθε φορά που λέω κάτι θέλω να σου μιλήσω για όλα, θέλω να μη ξαναφύγεις ποτέ..... θέλω να μη κατεβάζεις ρολά.... , είσαι όλα όσα θέλω μαζί , θέλω να σου φέρω , θέλω να με νοιώσεις...... χωρίς λόγια..... , και θα γράφει στον καθρέφτη, το πόσο πολύ σε θέλω…, θέλω να σου πω πολλά αρκεί ν’ ακούσεις την καρδιά μου…. , Μαζί σου θέλω να γυρνώ σ'όλη την οικουμένη , θέλω να σου μιλήσω, Σ' Αγαπώ και το θέλω....., "θέλω να σε δω".....και μετά σιγή...., θάθελα "να... , γιατί πρώτον σε θέλω, θέλω τη μέρα αυτή που θα δώ το βλέμμα σου,  τα θέλω και οι αδυναμίες μου, , να θέλω, αχ! πόσα θέλω να σου πω, μα δεν υπάρχουν λόγια!!!..., όταν ................ το θέλω είναι αμοιβαίο , θέλω κάποιον να με σύρει ... , το θέλω σου θέλει να είναι παρόν στο πιο ανθρωποζωϊκό μέρος του κόσμου, μέσα στην άλλη καρδιά.... , θέλω να σε ντύσω-στολίσω,  είναι αυτό που θέλω να δώ το πρωϊ, προτού δώ οτιδήποτε άλλο....., τα θέλω και τα όρια,...

τόσα πολλά "θέλω"....

είναι τα "θέλω" του έρωτα, που συντηρείται από το μυστήριο....και όταν αρχίσεις να τον βλέπεις από κάθε πτυχή του, αρχίζει να καταρρέει.....ο έρωτας είναι ένα μυστήριο....πρέπει να μιλάμε γι'αυτόν, να αισθανόμαστε την αύρα του και το κάψιμό του.... πρέπει να μιλάμε για μας και τα προβλήματά μας, γιατί η ζωή μας, η ύπαρξη μας, είναι στενά συνδεδεμένη με τον θάνατο, ο έρωτας με την απώλεια, η ελευθερία με τον φόβο...και σε αυτά είμαστε μαζί....

Απόψε θα 'θελα να βγω

στου κόσμου το μπαλκόνι

να σου φωνάξω όσο ζω

ποτέ δε θα `σαι μόνη

απόψε θέλω...να εξομολογηθώ

απόψε θέλω να πιω
θέλω να ξεφύγω από τα όριά μου
μέσα στον καπνό να εξομολογηθώ
για τα χαμένα όνειρα μου....

...
ιλυ....

ανείπωτα...

ενας ιδιωτικός διάλογος ανάγνωσης ανάμεσα σε δύο, που πολλά μπορεί να ειπωθούν και άλλα τόσα να μείνουν ανείπωτα, κι έτσι θα παραμείνουν...

ας νομίζουν...

δεν μαθαίνονται εύκολα κάποια πράγματα...

ακούσαμε πολλά για να γινόμαστε καλύτεροι και δεν μάθαμε να μας συγχωρούμε, να μας αγαπάμε...

έτσι είναι η ζωή...Όμορφη και με δόση ειρωνείας!!!

χρειάζεται δυστυχία για να καταλάβεις τι είναι Ευτυχία....

χρειάζεται ο θόρυβος για να καταλάβεις τη σιωπή...

χρειάζεται την απουσία για να καταλάβεις και εκτιμήσεις την παρουσία...

λόγια ....

είμαι πολύ μικρός για να έχω μόνο ένα όνειρο....

πέρασαν κάποιοι μήνες, με τους να τους γεμίζουν μερικές κακογραμμένες μισές οθόνες, με γραμμές γραμμάτων, άτιτλοι στοίχοι, κοπιαρισμένες φωτο....ποιά η έμπνευση?.... τα ερωτήματα πολλά, αναπάντητα, που μέρα με τη μέρα γίνονται και ενοχλητικά, ως συνεχόμενα κόκκινα φανάρια στη μέση του πουθενά...
μισές οθόνες, κακογραμμένες αρκετές φορές, δεν μπορούν καν να περιγράψουν αυτά που ο γράφων θέλει να πει, ή δεν έχει κάτι να πει, αλλά απλώς ανακυκλώνει.... δεν είναι θλιβερό?....πως μπορεί να χάνεται μια ανθρώπινη επικοινωνία?...δεν υπάρχει πια καμιά ανάγκη παράθεσης σκέψεων, ιδεών, απόψεων?..... αν άρχιζε κάτι από μια κάπως απλή, οχι παγωμένη, αληθινή χειραψία, από καρδιάς..... έχει γίνει είδος προς εξαφάνιση, αρχίζουμε να ξεχνάμε να κοιτάξουμε γύρω μας, να αφουγκραστούμε την ανάγκη του πλησίον.....σκληράδα!..αδιαφορία!.....σηκωνόμαστε το πρωι να πάμε στη δουλειά μηχανικά...οι μέρες περνούν απλώς διεκπεραιωτικά....
οι λέξεις που εκφράζονται συνεχώς μειώνονται.... αν μπορέσει να προσπαθήσει να γεμίσει μια οθόνη, δεν θα έχει άλλες να συνεχίσει....δεν κρατά κάποιο απόθεμα?...εδώ μπόρεσε να εχει αποθεμα σε καρδιές, στις λέξεις δυσκολεύεται?
ισως γιατί κάποιες είναι βαθιά κρατημένες, εκεί που για να φτάσει κανείς έχει να κάνει μακρύ και κακοτράχαλο δρόμο...σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν τα θέλω και τα όρια, τα αποφόρια, οι άγκυρες, τα βαρίδια.....
ένας καφές, μισή ώρα περπάτημα με κάποιον, δέκα λεπτα παρουσία σημαίνουν πολλά...... πολύ παραπάνω από μισή αράδα σε μισή οθόνη......

ily......λέξεις από την καβάτζα...

λόγια, λόγια, λόγια...και....σκούριασε το κλειδί του παραδείσου...

"ευχαριστώ", ακόμα και στο πιο μικρό....

όταν ήμουν στα καλά μου, τσίμπαγα καμιά φορά...

για ένα ήρεμο βραδινό όνειρο...

υπάρχουν διάφοροι τρόποι να δει κάποιος τα πράγματα....αν και τα μάτια είναι οξυδερκή και πανέμορφα, φλογερά και μεγάλα, δεν μπορούν να δουν την ουσία...με την καρδία βλέπεις καλύτερα...

συλλογίζομαι πως αν μπορώ να σου δώσω μια μικρή χαρά, πρέπει να σου τη δώσω αμέσως...

ily....

οι άνθρωποι υπάρχουν όταν μιλάμε μαζί τους...

μου λείπεις…
και δεν έχω σε ποιον να το πω…!!!

κάπως καλύτερα, πήγαν τα πράγματα
άνοιξα διάπλατα, για λίγες στιγμές να μπει φως

κάπως καλύτερα, πήγαν τα πράγματα

σαν αλοιφή βγαίναν τα λόγια και άλειφαν όλο το κορμί...

και έλειωνε....

Αυτή... ολοζώντανη, με όλη της την Ομορφιά, τη Θηλυκότητα, το Κουράγιο, τους φόβους και την αποφασιστικότητά της απέναντι σ’ αυτό που αγαπά...

Κάπως καλύτερα, πάνε τα πράγματα
ανοίγω διάπλατα, για λίγες ώρες να μπει λίγο φως
βάζω ραδιόφωνο κι αν έχω διάθεση
παίρνω τ’ αμάξι σου και κάνω βόλτες
στην πόλη απλώς…

Μου λείπεις…παραπάνω από όσο περίμενα
μου λείπεις και δεν έχω σε ποιον να το πω
μου λείπεις και έτσι δένομαι με τα αντικείμενα
που ξέρουν, τι φορτίο είναι μόν(ος)η μου να σ’ αγαπώ…

Κάπως καλύτερα, πάνε τα πράγματα
κοιμάμαι άνετα και στα τηλέφωνα πια απαντώ
πάω με τους φίλους μας, βόλτες τα Σάββατα
κι όταν κουράζομαι, φωτογραφίες σου πάλι κοιτώ…

Μου λείπεις…παραπάνω από όσο περίμενα
μου λείπεις και δεν έχω σε ποιον να το πω
μου λείπεις και έτσι δένομαι με τα αντικείμενα
που ξέρουν, τι φορτίο είναι μόν(ος)η μου να σ’ αγαπώ…

Μου λείπεις…παραπάνω από όσο περίμενα
και δεν έχω σε ποιον να το πω…!!!

παρέα με ένα φλυτζάνι...

για να μένουμε ξύπνιοι...

Έβαλε τον καφέ
Στο φλιτζάνι
Έβαλε το γάλα
Στο φλιτζάνι με τον καφέ
Έβαλε τη ζάχαρη
Στον καφέ με το γάλα
Με το κουταλάκι
Γύρισε
Ήπιε τον καφέ με το γάλα
Και ξανάφησε το φλιτζάνι
Χωρίς να μου μιλήσει
Άναψε
Ένα τσιγάρο
Έκανε δαχτυλίδια
Με τον καπνό
Έβαλε τις στάχτες
Στο τασάκι

Χωρίς να μου μιλήσει...

Ζακ Πρεβέρ

ιλυ....

είσαι η λαχτάρα μου, ο καφές και τα τσιγάρα μου.....

την καρδιά μας, ελεύθερα....

το σωμα και η σκέψη υποφέρουν αν δεν μπορούμε να εκφράσουμε αυτά που νοιώθουμε...ανοίγουμε την καρδιά μας, ελεύθερα, ακόμη κι αν δεν έχουμε καμιά ελπίδα, ακόμα κι αν δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε....


Μόνο σ’ αγαπάω, μόνος πολεμάω
Και στο πλάι μου κανείς
Μόνος αρρωσταίνω, μόνος περιμένω
.... πρόκειται να ‘ρθεις...?

Στα χείλια σου ανάσα δε θα βγει
Τον ήχο της φωνής σου δεν ακούω
Μονάχα την καρδιά μου κρυφακούω...

ily...

να περπατ(ήσ)ω δίπλα σου...

αυτή η ατέλειωτη η γλύκα σου πως με τραβάει να 'ξερες
να περπατήσω δίπλα σου με θάρρος στην ζωή
αυτή η ατέλειωτη η δίψα σου για της ζωής το άγνωστο
τι μού 'χεις δώσει να 'ξερες και πού να φανταστείς
αγάπη μου τρελή .....

ιλυ.......................................................................................

πρωινές ανηφόρες.....

νικημένο από μια δύναμη...

πάμε γι' άλλες πολιτείες μελλοντικές...

η εμμονή...

ακούς πως στη ζωή σου χωράνε λίγα και καλά....δεν νομίζω πως πρέπει να ισχύει...στη ζωή μας χωράνε όλα, το καθένα είναι κάτι διαφορετικό από το άλλο....δεν είσαι μόνο καλός αν σου αρέσουν τα λίγα, γιατί τα πολλά δεν είναι καλά....δεν υπάρχει ζωή με λίγα και καλά....όλα είναι καλά, αν μπορείς να βγάλεις αυτό το καλό που έχει μέσα του...μπορώ να βλέπω και να μετατρέπω σε καλές πράξεις αυτές που νοιώθω πως υπάρχουν μέσα στην πράξη...έτσι απόλυτα δικαιολογημένη η εμμονή στην ΟΜΟΡΦΙΆ....

ily

σκέπτομαι...την αναπόφευκτη Ανθηρότητά σου

µονάχα αυτό...
ιλυ...

το 2020, με ευχή...

οι μέρες των εορτών πέρασαν, τα ζωντανά παιχνιδιάρικα λαμπιόνια έσβησαν, τα δέντρα γδύθηκαν και στοιβάζονται οριζόντίως στα πεζοδρόμια, τα στολίδια ξαναμπήκαν στα κουτιά τους...αυτές τις μέρες πρίν κάποια Χριστούγεννα τις περίμενα με αγωνία, έχουν μια λάμψη, μια μαγεία, άλλη αίσθηση, και φως...πολύ φως....κάθε ηλικία την αισθάνεται λίγο διαφορετικά....τα παιδιά ζουν την παιδική τους παιδικότητα, αυτοί που απουσιάζουν από την οικογένεια λόγο σπουδών-εργασίας σμίγουν ξανά, οι μεγαλύτεροι αισθάνονται τη ρουτίνα λιγότερο αφού τους γεμίζουν πολλές όμορφες στιγμές, έντονες αγκαλιές, ο ανελέητος χρόνος κοντοστέκεται....
αυτές οι μέρες πέρασαν, οι καλικάντζαροι έφυγαν, τα παραμύθια τέλειωσαν....κάπως έτσι, αλλά ανάποδα τα δικά μου συναισθήματα....εκείνες τις λαμπερές μέρες μελαγχολούσα, γιατί δεν μπόρεσα να την κρατήσω στη αγκαλιά μου, γιατί στην αλλαγή του χρόνου ήμουν σε ένα άδειο καναπέ, γιατί ένα χρόνια πολλά με το ζόρι ξεμύτισε, γιατί δεν είδαμε μια άσπρη μέρα, γιατί δεν συμμετείχαμε στις χαρές....
οι μέρες του προγράμματος και της ρουτίνας μου είναι μέρες χαράς....γιατί έχω όμορφες εικόνες, εσωτερικά τσιμπήματα, όμορφα μάτια, συνεχεις αύρες, φωνητικές χαρούμενες φασαρίες.....
έτσι μπηκε το 2020, με ευχή να είμαστε καλά, οι άνθρωποι να παρηγορούν, να χαιδεύουν, να αγκαλιάζουν....

ily........

μέρες γιορτών......

τα αδύνατα δυνατά, για να το βλέπω....

ύστερα από το μειδίαμα έρχεται το χαμόγελο...χαμογελάσαμε μετά το πρώτο μας κλάμα, στην προσπάθειά μας να αναπνεύσουμε....χαμογελάσαμε και ύστερα από τις γκρίνιες των πρώτων δοντιών μας...χαμογελάσαμε όταν το δέρμα μας αισθανόταν κάτι σαν ελαφρό αερικό φύσημα από χάδια....και ως σήμερα χαμογελάμε, με μεγαλύτερο χαμόγελο, που βγαίνει μέσα και από ανάμικτα άλλα συναισθήματα....το πιό όμορφο χαμόγελο είναι πάντα αυτό που βλέπουμε κάθε φορά που χαμογελάμε, δεν υπάρχει σύγκριση....το πιό όμορφο χαμόγελο είναι το δικό σου....είναι διάχυτο στο φώς, πλημμυρίζει όλο το χώρο που μπορεί να διακρίνει κάποιος γύρο του...μου αρέσει όταν χαμογελάς ή μειδιάς...γίνεσαι ακόμα πιό όμορφη, και όλα γύρω σου ομορφαίνουν, γιατί το χαμόγελό σου είναι τόσο όμορφο...!!!....είναι αυτό που θέλω να δώ το πρωϊ, προτού δώ οτιδήποτε άλλο.....το χαμόγελό σου, δίνει δύναμη...γλυκιά αιθέρια ύπαρξη, συνέχισε να χαμογελάς, να ομορφαίνεις το κόσμο....

ένα χαμόγελο δεν στοιχίζει ούτε ένα λεπτό,
ένα χαμόγελο αναπτερώνει, δημιουργεί ευτυχία,
ένα χαμόγελο δεν δανείζεται, δεν κλέβεται, δεν κατακτιεται,
ένα χαμόγελο έχει αξία όταν δίνεται,
κι αν κάποια φορά δεις έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να σου χαρίσει ένα χαμόγελο, δώσε 'συ το δικό σου, γιατί το έχει περισσότερο ανάγκη από σένα...

χαμογέλα, έτσι η ψυχή μένει ζωντανή....είναι το φιλί της ψυχής...

αχνίζει .... ο καϊμακλής καφές...

Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί ουρανός! τί φύσις!
αχνίζει εμπροστά μου ο καϊμακλής καφές,
κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές.

oh I know it's not much...

μαζί με τα άπειρα.... το .... And you can tell everybody this is your song....

It may be quite simple but now that it's done
........this song
It's for people like you that
Yours are the sweetest eyes I've ever seen

I hope you don't mind

That I put down in words

How wonderful life is while you're in the world

καλό ξημέρωμα...ιλυ...

άπειρα .....

η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ γιατί έρχεται μαζί με τη ζωή...

μέρες Χριστουγέννων...μέσα σε αυτές τις μέρες μια νέα ζωή φώτισε το υπέρλαμπρο αστέρι, μιά ζωή μαζί με την αγάπη...είναι πανέμορφη όταν την κοιτάς, ζεστή και τρυφερή όταν την πλησιάζεις και σαν φως όταν της αγγίζεις....

από εκείνη τη νύχτα που γεννήθηκε άρχισα να την αναζητώ...χρόνια περάσαν, ώσπου η ίδια η αγάπη εμφανίστηκε, σαν όπως λέγεται στη μυθολογία πως ο Δίας έφαγε τα παιδιά του, ώσπου μια μέρα του άνοιξαν το κεφάλι και βγήκε η Αθηνά....κάπως έτσι ξαφνικά εμφανίστηκε μια καινούργια ζωή....

σάββατο βράδυ, η βραδιά κρύα και γλυκιά, οι βιτρίνες στολισμένες, μια αισιόδοξη νότα τραγουδά στην καρδιά μου και τα βήματα μου με οδηγούσαν σ' εκείνο το σπίτι, ήθελα νάμουν εκεί την ώρα που θα ξαναγεννιόταν, σαν εκείνη τη δευτέρα του κινέζικου λαγού...

γεννήθηκες γιατί το θέλησαν κάποιοι....σ'αγάπησα γιατί το θέλησε η καρδιά μου....

δεν ξεριζώνονται οι αγάπες από  μέσα μας, βλασταίνουν....

νάσαι πάντα καλά, το μειδίαμά σου πάντα να σε χαρακτηρίζει, είναι γιατρικό....

με κουδουνίστρες πλαστικές

όμορφες και χρωματιστές

με νανουρίζανε

και τα ματάκια τα μικρά

είδαν του κόσμου τ’ αγαθά

και συμφωνήσανε...

έτοιμοι να καλοσορίσουμε κάθε στιγμή...

κι εμείς...θεατές...να τα βάλουμε σε "τάξη", καταρρέουν, ξαναπροσπαθούμε....καταρρέουμε 'μεις..

οτι κι αν κάνουμε, γυρίζει απ' τη άλλη...μια στάση με διαρκή αναχώρηση...κοιτάς στο βάθος και χάνεται.....κραυγάζεις και δεν τ' ακούς ούτε 'συ...και είμαστε όρθιοι, έτοιμοι να καλοσορίσουμε κάθε στιγμή...

δεν μπορώ με σιωπή να κρύψω, την Αστραφτερή ΘΕΆ που με ανάλαφρο βηματισμό ήρθε στη ζωή  μου, όσα το γλυκό φως της αγάπης φρόντισε, από φόβο, μήπως ο χρόνος καθώς χάνεται σε στιγμές λήθης, σκεπάσει τις σκέψεις της φροντίδας, με σκοτεινές νύχτες....όμως μιλώ σε σένα και σε χίλιους αγγέλους, να κάνω αυτήν την Ομορφιά να μιλήσει..............................

σ' αγαπώ....

έρχονται ώρες...

έρχονται ώρες
που όλα τα φοβάμαι...

αυτές τις ώρες

.............

όταν θα'ρθούν

δίπλα μου να'σαι

μαζί σου να με βρούν....

είναι...το τριαντάφυλλο...

«Ο καιρός που αφιέρωσες στο τριαντάφυλλο σου είναι που κάνει το τριαντάφυλλο τόσο σημαντικό»....

https://apres-lafin.blogspot.com/2018/09/blog-post_13.html

https://apres-lafin.blogspot.com/2017/09/blog-post_10.html

https://apres-lafin.blogspot.com/2017/09/blog-post_22.html