"αρνητικό"

κοντεύει 12, έξω, σαν μια φλούδα ξερή το φεγγάρι...μέσα σκοτάδι, λέω να μουρμουρίσω τη σκέψη και να τη γράψω....δεν τ' ακούω το μουρμουρητό...σαν τρομαγμένο είναι, σαν ψιθυριστή κραυγή....αυτή δεν είναι σκέψη....προσπαθώ να την πιάσω, να την ταρακουνήσω, σαν πως και συνέλθει...κουνάω τα χέρια ψάχνοντας στο σκοτάδι για κανένα εμπόδιο...νομίζω πως βλέπω τα μάτια σου, στιγμή δεν χάνεται το βλέμμα σου απ΄τα μάτια μου, κι ας είναι μια σκοτεινή συννεφιασμένη μέρα σήμερα...σκοτάδι, με χρειάζεσαι μήπως, μέσα σ' αυτό?...