πέρασαν κάποιοι μήνες, με τους να τους γεμίζουν μερικές κακογραμμένες μισές οθόνες, με γραμμές γραμμάτων, άτιτλοι στοίχοι, κοπιαρισμένες φωτο....ποιά η έμπνευση?.... τα ερωτήματα πολλά, αναπάντητα, που μέρα με τη μέρα γίνονται και ενοχλητικά, ως συνεχόμενα κόκκινα φανάρια στη μέση του πουθενά...
μισές οθόνες, κακογραμμένες αρκετές φορές, δεν μπορούν καν να περιγράψουν αυτά που ο γράφων θέλει να πει, ή δεν έχει κάτι να πει, αλλά απλώς ανακυκλώνει.... δεν είναι θλιβερό?....πως μπορεί να χάνεται μια ανθρώπινη επικοινωνία?...δεν υπάρχει πια καμιά ανάγκη παράθεσης σκέψεων, ιδεών, απόψεων?..... αν άρχιζε κάτι από μια κάπως απλή, οχι παγωμένη, αληθινή χειραψία, από καρδιάς..... έχει γίνει είδος προς εξαφάνιση, αρχίζουμε να ξεχνάμε να κοιτάξουμε γύρω μας, να αφουγκραστούμε την ανάγκη του πλησίον.....σκληράδα!..αδιαφορία!.....σηκωνόμαστε το πρωι να πάμε στη δουλειά μηχανικά...οι μέρες περνούν απλώς διεκπεραιωτικά....
οι λέξεις που εκφράζονται συνεχώς μειώνονται.... αν μπορέσει να προσπαθήσει να γεμίσει μια οθόνη, δεν θα έχει άλλες να συνεχίσει....δεν κρατά κάποιο απόθεμα?...εδώ μπόρεσε να εχει αποθεμα σε καρδιές, στις λέξεις δυσκολεύεται?
ισως γιατί κάποιες είναι βαθιά κρατημένες, εκεί που για να φτάσει κανείς έχει να κάνει μακρύ και κακοτράχαλο δρόμο...σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν τα θέλω και τα όρια, τα αποφόρια, οι άγκυρες, τα βαρίδια.....
ένας καφές, μισή ώρα περπάτημα με κάποιον, δέκα λεπτα παρουσία σημαίνουν πολλά...... πολύ παραπάνω από μισή αράδα σε μισή οθόνη......
μισές οθόνες, κακογραμμένες αρκετές φορές, δεν μπορούν καν να περιγράψουν αυτά που ο γράφων θέλει να πει, ή δεν έχει κάτι να πει, αλλά απλώς ανακυκλώνει.... δεν είναι θλιβερό?....πως μπορεί να χάνεται μια ανθρώπινη επικοινωνία?...δεν υπάρχει πια καμιά ανάγκη παράθεσης σκέψεων, ιδεών, απόψεων?..... αν άρχιζε κάτι από μια κάπως απλή, οχι παγωμένη, αληθινή χειραψία, από καρδιάς..... έχει γίνει είδος προς εξαφάνιση, αρχίζουμε να ξεχνάμε να κοιτάξουμε γύρω μας, να αφουγκραστούμε την ανάγκη του πλησίον.....σκληράδα!..αδιαφορία!.....σηκωνόμαστε το πρωι να πάμε στη δουλειά μηχανικά...οι μέρες περνούν απλώς διεκπεραιωτικά....
οι λέξεις που εκφράζονται συνεχώς μειώνονται.... αν μπορέσει να προσπαθήσει να γεμίσει μια οθόνη, δεν θα έχει άλλες να συνεχίσει....δεν κρατά κάποιο απόθεμα?...εδώ μπόρεσε να εχει αποθεμα σε καρδιές, στις λέξεις δυσκολεύεται?
ισως γιατί κάποιες είναι βαθιά κρατημένες, εκεί που για να φτάσει κανείς έχει να κάνει μακρύ και κακοτράχαλο δρόμο...σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν τα θέλω και τα όρια, τα αποφόρια, οι άγκυρες, τα βαρίδια.....
ένας καφές, μισή ώρα περπάτημα με κάποιον, δέκα λεπτα παρουσία σημαίνουν πολλά...... πολύ παραπάνω από μισή αράδα σε μισή οθόνη......
ily......λέξεις από την καβάτζα...
λόγια, λόγια, λόγια...και....σκούριασε το κλειδί του παραδείσου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου