οι άνθρωποι υπάρχουν όταν μιλάμε μαζί τους...

μου λείπεις…
και δεν έχω σε ποιον να το πω…!!!

κάπως καλύτερα, πήγαν τα πράγματα
άνοιξα διάπλατα, για λίγες στιγμές να μπει φως

κάπως καλύτερα, πήγαν τα πράγματα

σαν αλοιφή βγαίναν τα λόγια και άλειφαν όλο το κορμί...

και έλειωνε....

Αυτή... ολοζώντανη, με όλη της την Ομορφιά, τη Θηλυκότητα, το Κουράγιο, τους φόβους και την αποφασιστικότητά της απέναντι σ’ αυτό που αγαπά...

Κάπως καλύτερα, πάνε τα πράγματα
ανοίγω διάπλατα, για λίγες ώρες να μπει λίγο φως
βάζω ραδιόφωνο κι αν έχω διάθεση
παίρνω τ’ αμάξι σου και κάνω βόλτες
στην πόλη απλώς…

Μου λείπεις…παραπάνω από όσο περίμενα
μου λείπεις και δεν έχω σε ποιον να το πω
μου λείπεις και έτσι δένομαι με τα αντικείμενα
που ξέρουν, τι φορτίο είναι μόν(ος)η μου να σ’ αγαπώ…

Κάπως καλύτερα, πάνε τα πράγματα
κοιμάμαι άνετα και στα τηλέφωνα πια απαντώ
πάω με τους φίλους μας, βόλτες τα Σάββατα
κι όταν κουράζομαι, φωτογραφίες σου πάλι κοιτώ…

Μου λείπεις…παραπάνω από όσο περίμενα
μου λείπεις και δεν έχω σε ποιον να το πω
μου λείπεις και έτσι δένομαι με τα αντικείμενα
που ξέρουν, τι φορτίο είναι μόν(ος)η μου να σ’ αγαπώ…

Μου λείπεις…παραπάνω από όσο περίμενα
και δεν έχω σε ποιον να το πω…!!!