το μόνο που μπορώ να γράψω καλά.....

οι ώρες περνούν, το θέλω ξαναζωντανεύει.....ο λαβύρινθος  του μυαλού σταματά να είναι λαβύρινθος, σε κάθε στρίψιμό του ΕΣΥ.....κάθε σημείο σου διακρίνεται ως ολογραφική ακτινογραφία.....κοιτάω την καρδιά...άλλες φορές φαίνεται να μην υπάρχει σημείο ανεξερεύνητο, άλλες, σαν να μη τη γνωρίζω...τότε η ανάσα τσακίζεται, μια φωτιά παρουσιάζεται να σιγοκαίει τα σωθικά......
να είχα μια βάρκα, να τράβαγα κουπί στο πέλαγός σου να έρθω στο νησί σου, εκεί που τα όνειρα ανατέλλουν μιά φορά και δύουν μέσα στα χέρια......το πιάνεις, το βλέπεις, το χαϊδεύεις, το αγκαλιάζεις, το φιλάς.....
μου 'μαθες να ζω την μοναξιά σαν ύπαρξη....η συντροφιά σου έχει γίνει μια ξεχωριστή μοναχικότητα.....την ταΐζω καθημερινά και φαίνεται σαν να μεγαλώνει....
πώς να σου πω πως Σ’ Αγαπώ?....που οι σκέψεις οι φανερές κρύβονται την αυγή και βγαίνουν με τα νυχτοπούλια....
σε γνώρισα ένα πρωί στο τέλος ενός φθινοπώρου, τα λόγια σου είχαν ζεστασιά, έφεραν τόση Ομορφιά.....και την καρδιά να πάλλεται διαρκώς....
περνά ο χρόνος.... σα να έχουμε χάσει τη μνήμη.....μιλάμε μέχρι να ξαναμιλήσουμε, μέχρι σιγά σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη, να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωίας σε ότι χάνουμε.....
ξεφύλλισε τις αράδες μου....όλη μου η ζωή είναι κρυμμένη εκεί, σαν να εξηγείς τον ποιητή.....
ανέπνευσε βαθιά....
το μόνο που μπορώ να γράψω καλά.....ειναι το Σ' Αγαπώ.....όταν η πένα μπορεί να στυλωθεί...