γυαλίζοντας τ' αστερι....

μια αμήχανη εξαφάνιση απ’ τη ζωή.... μια σταδιακή εμφάνιση του κενού χρόνου...ξέμεινα από τσιγάρα, πήγε να φέρει...δεν ήρθαν....οι εικόνες γίναν άφαντες.....ψάχνω στο σύμπαν, τα αστέρια άπειρα, αλλά κανένα το πιό λαμπρό, ίσως να 'ναι πίσω από κάποιο άλλο.....η τεχνολογία συνεχώς αναπτύσσεται, "η κλήση σας προωθείται"...λανθασμένη απόκριση....ούτε αυτό λειτουργεί σωστά....έφτασε το σημείο της εξαφάνισης, αρνείται να έρθει σε επαφή μ’ αυτά που νιώθει, μια εξαφάνιση σαν διέξοδος μέσα απ’ την οποία θα ξεφορτωθεί συναισθήματα που φοβίζουν, όλοι στο ξεκίνημα προβάλουμε ασυναίσθητα την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, στην εξαφάνισή μας όμως?...είμαστε εμείς?.... εμφανίστηκε η σιωπή...σπάνιες περιπτώσεις των ανθρώπων που επιλέγουν την εξαφάνιση, προβλέψεις δεν υπάρχουν, οι ηχώ συνεχίζουν ως συντροφιά....μια εξήγηση μόνο πλανάται "....ας είναι.....",.....οι τελεταίες εικόνες που κρατάμε γράφονται ανεξίτηλα στη μνήμη μας, για να είναι όπως τις γνωρίσαμε τις γυαλίζουμε συνεχώς, για να αστράφτει πάντα το άστρο αυτό.....

«Αν αγαπάς ένα λουλούδι που βρίσκεται σ’ ένα αστέρι, νιώθεις γλυκά τη νύχτα όταν κοιτάζεις τον ουρανό. Όλα τα αστέρια είναι ανθισμένα», είπε ο Μικρός Πρίγκιπας.