μέρα σήμερα χωρίς ερεθισμούς....

μέρα σήμερα χωρίς ερεθισμούς, αγρανάπαυση για τον καρπό των χωραφιών.....πάω να γράψω, κάνω την κίνηση, δεν βγαίνει....γράφω, πάω να γράψω, σβήνω εδώ και κάποιες ώρες.....λες και στέρεψα από συναισθήματα, λες και δεν έχω κάτι άλλο να εκφράσω.... αλλάζω, πάω στα ωροσκόπια, προβλήματα εκεί...ούτε να το σκεφτώ να πω κάτι για αυτά......να θυμηθώ εκείνες τις πρώτες μας μέρες, να τις αναβιώσω στο πετσί μου μπας και βρω τίποτα να γράψω, ναι, εκείνες τις μέρες που περπατούσαμε και ήθελα να σε κρατώ και με τα δύο μου χέρια.....σηκώνομαι και πάω στον καναπέ μπας και βρω λίγη έμπνευση να γράψω, με ένα ποτηράκι κόκκινο παλιό κρασί στο χέρι, που και που βρέχω τα χείλη......δεν βλέπω ελπίδα....αν ερχόσουν να με βρείς τι θα 'κανες? θα με έπαιρνες απ’τον ένα δρόμο να με πήγαινες στον άλλο?.... θα με τράβαγες προς το πάρκο?.....θα μου λεγες να τα παρατήσουμε όλα και να βρούμε ένα ήσυχο μπαράκι?...θα περπατούσαμε στην πόλη χέρι-χέρι και θα κάναμε κούνια σε παιδικές χαρές?.......θα πηγαίναμε να πάρουμε ένα βρόμικο και θα παραπονιόμουν ότι ποτέ δε μ’ αγκαλιάζεις όταν είμαστε κάτω από τη λάμπα του δρόμου?.....θα σου λεγα οτι αυτό το ηλιοβασίλεμα το το ποιο υπέροχο και γίνεται ακόμα καλύτερο όσο κατεβαίνει ο ήλιος και απ΄την άλλη μεριά προβάλλει ένα ολόγιομο φεγγάρι?.....και θα σου έδινα μια σφικτή αγκαλιά σε κάθε γωνιά του δρόμου?....
φαίνεται οτι όλα όσα σκέφτομαι τώρα να είναι όλα όσα θα έπρεπε να σου ‘γραφα σε αυτό το κείμενο, κι ακόμη κάτι: είσαι όλα όσα θέλω μαζί, όλα όσα μου δίνεις χωρίς να περιμένω.......
Σ’ Αγαπώ........πολύ.....πολύ....αμέτρητα.......
η ώρα περνά.....αρχίζω να γράφω κάτι άλλα, εκεί πήγε αλλιώς...... πήρα λίγη φόρα με τα άλλα και κατάφερα να πώ κάτι τώρα......σου το είπα....το άκουσες εεεε!!!!!