οι σκέψεις χαράζουν και αφήνουν ίχνη.....

υπάρχουν κάποιες λέξεις, εικόνες της ζωής που μόλις γίνουν αντιληπτές σε κυριεύει κάτι έντονο....περπατάς στο δρόμο, μέσα στο πλήθος και ξαφνικά νοιώθεις οτι τη βλέπεις, αρχίζει να σε πιάνει ένα τρέμουλο, όπως τότε....οι παλμοί εκτοξεύονται, τα πόδια δε κρατούν.... χρόνος έχει περάσει πολύς από τότε..... τέτοιες θύμισες δεν ξεχνιούνται, δεν τις ξεπερνάμε ποτέ, τις έχουμε πάντα μέσα μας.... είναι αυτά που δεν συνέβησαν, είναι τα πιό ακραία συναισθήματα που ένοιωσα μαζί σου, είδα στον εαυτό μου κάτι που δεν είχα φανταστεί οτι έχω.....αφέθηκα μαζί σου χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς κανένα δισταγμό, .... ήθελες, ..... ποθούσες παραπάνω από όσο άντεχες.....και αυτό βιώθηκε, έτσι να μιλάμε για έρωτα... με μια χημεία πασχαλινών εκρήξεων, με τις στιγμές να έχουν γίνει πολύτιμες αναμνήσεις, με εντάσεις που δεν νοιώθηκαν ξανά, με πάθος που δεν ήξερα πως τέτοιο υπάρχει...που από τότε τίποτα δεν είναι πια δημιουργικό, τίποτα....

η ζωή Ομορφιά μου, δεν κατάφερε να μας ενώσει, παρά τα όσα νοιώσαμε δεν καταφέραμε να είμαστε μαζί, δεν ηρεμήσαμε τη ζωή μας, δεν ησυχάζει ο έρωτας...μας τρόμαξε ο τρόμος.......ο έρωτας έμεινε, δεν μπορεί να γίνει σχέση απλή.....μερικές φορές νοιώθουμε και ντροπή αν προσπαθήσουμε να σκεφτούμε την ιστορία ή να γράψουμε γι' αυτή, θέλουμε να κρυφτούμε, λες και ο έρωτάς μας δεν είναι έρωτας, λες και δεν είναι οτι πιό όμορφο έχουμε ζήσει μέσα σε μια παραφροσύνη που δεν μπόρεσε να συνεχίσει μέσα στην πραγματικότητα του σήμερα......

μεγαλώσαμε με ανθρώπους που μας μύησαν την αγάπη και το έρωτα...άλλοι έφυγαν από δίπλα μας, άλλοι στέκονται ακόμα στο πλευρό μας, είναι μέσα στο πετσί μας, δεν έφυγαν ποτέ .... άλλοι μπήκαν μέσα μας και δεν φεύγουν παρά την όποια λογής προσπάθεια....ο έρωτας αυτός δεν μπορεί να ξεθυμάνει ποτέ, δεν θα ξεθωριάσει, γιατί γεννήθηκε και φώλιασε μέσα μας, για να σωθεί...θα τον πάρουμε μαζί μας όπου και να πάμε....

η ζωή περνά, μαζί με το φωλιασμένο έρωτα....μπορεί να μη μιλάμε γι' αυτόν, μπορεί να αλλάζουμε θέμα συζήτησης όταν η κουβέντα πάει προς τα εκεί, μπορεί το κεφάλι να γυρίζει προς άλλη κατεύθυνση...το μούδιασμα, το τσίμπημα, το σκίρτημα, συνεχίζουμε να το νοιώθουμε....σε όσα κρεββάτια κι αν κοιμηθούμε, πάντα στο δικό μας θα θέλουμε να ξυπνήσουμε....όσο και να προχωρήσουμε τη διαφορετική ζωή μας, πάντα θα γυρίζουμε πίσω....

είμαι παράφορα ερωτευμένος.... αυτό το λίγο, παραλίγο μαζί, είναι κάτι που δεν μπορεί να αισθανθεί κάποιος αν δεν το έχει ζήσει, αν δεν το έχει νοιώσει...αυτός που το έχει νοιώσει ξέρει.....
ελπίζω να μή γίνω ποτέ ποιητής των σκέψεών μου, για να μη γίνουν τα ουρλιαχτά μουρμουρητά, για να κοιμίζω τα όνειρά μου.....

"ο μόνος τρόπος να ζήσεις και να πεθάνεις ως άνθρωπος, είναι να ζήσεις και να πεθάνεις για ένα ιδανικό ...."


Γληνός

δεν χρειάζεται χώμα για ν' ανθίσει

I.L.Y................................................................ Jasmine..............................