την κοιτάς και ταξιδεύεις, ονειροπολείς, χάνεσαι, φαντασιώνεσαι, προσπαθείς να μην παρασυρθείς από τη γλύκα των ματιών της, του πιο όμορφου ερωτικού παραμυθιού… χρόνια έφτιαχνα το πορτρέτο της ζωγραφίζοντάς το μεσ’ τη σκέψη μου… το γνωρίζει…. από τις πρώτες λέξεις που γνώρισε για τη ζωή μου…..
όλη η μορφή της τόσο ευγενική, με αρχοντικό-βασιλικό περπάτημα, με ένα πρόσωπο φωτεινότατο, με βλέμμα να σε μαγεύει, με χείλη έτοιμα να ανοίξουν, να την κοιτάς και οι λέξεις να μη μπορούν να βγουν…… να προσπαθείς να προστατεύσεις όλα αυτά, αισθανόμενος ότι αυτή η ύπαρξη είναι μόνο για μένα…. δεν δέχεται, ίσως να μην ήμουν αντάξιός της……
βιβλία πέρασαν πολλά, διαβάσματα και γραψίματα γιγαντώθηκαν για να βοηθήσουν….. «μου αρέσει που μιλάμε…»…. κατέληξαν να γίνουν ονειροφαντασίες, αφού έγινα «μήπως αισθάνεσαι ότι σε πιέζω?...»…..φορτικός…… ανεξάρτητα από το «μου αρέσει που μιλάμε… με αποφορτίζει, με ηρεμεί…..»……
μπλογκάρισμα….. ένα νέο «εύρηκα», υποκατάστατο, δεν χρειάζεται συνταγή γιατρού…. το αποτέλεσμα?....γράφω γι’ αυτή, για τα συναισθήματα, για τα απόκρυφα της σκέψης, για τα όνειρα, για τη ζωή, για την ΟΜΟΡΦΙΆ…..οι λέξεις δεν βγαίνουν , βγαίνουν οι σκέψεις, που μπορούν να διαπερνούν κάθε ανυπέρβλητο εμπόδιο….
στην αρχή γράφαμε μαζί, βγάζαμε κάθε τι αρνητικό που μας επηρέαζε, ώσπου αυτό το αποκούμπι, αυτή η λατρεία της σμίξης της σκέψης μας, έγινε μονό΄δρομος και το σημείο συνάντησης εκτοξεύτηκε…..ψάχνω να το βρώ…..
θα συνεχίσω να σκαλίζω τις πέτρες με τα όνειρά μου γι’ αυτή, για τα ανεκπλήρωτα, για τις αισθήσεις, για τους παλμογράφους της καρδιάς, για τις γοητείες των εικόνων της, για τα ελάχιστα «ευχαριστώ» που της λέω, εκμεταλλευόμενος και ερμηνεύοντας κατά την καρδιά, κάποιες μη προσωπικές συναντήσεις….
αν και είπε ότι «δεν με γνωρίζεις…», αν και δεν συμβιβάζεται, δεν έχει αφήσει τον εαυτό της να τον γνωρίσει…. η ομορφιά πάντα ζητάει την αγάπη για να ολοκληρωθούν μαζί.... είναι Πανέμορφη, σαν την αμαζόνα του βαθύ δάσους, που δεν μπορεί να συναντήσει κανέναν άλλον εκτός από άγρια θηρία, που τα έχει δαμάσει ….
Σ’ Αγαπάω πολύ……Πανέμορφη Αχάρακτη ΟΜΟΡΦΙΆ…….
όλη η μορφή της τόσο ευγενική, με αρχοντικό-βασιλικό περπάτημα, με ένα πρόσωπο φωτεινότατο, με βλέμμα να σε μαγεύει, με χείλη έτοιμα να ανοίξουν, να την κοιτάς και οι λέξεις να μη μπορούν να βγουν…… να προσπαθείς να προστατεύσεις όλα αυτά, αισθανόμενος ότι αυτή η ύπαρξη είναι μόνο για μένα…. δεν δέχεται, ίσως να μην ήμουν αντάξιός της……
βιβλία πέρασαν πολλά, διαβάσματα και γραψίματα γιγαντώθηκαν για να βοηθήσουν….. «μου αρέσει που μιλάμε…»…. κατέληξαν να γίνουν ονειροφαντασίες, αφού έγινα «μήπως αισθάνεσαι ότι σε πιέζω?...»…..φορτικός…… ανεξάρτητα από το «μου αρέσει που μιλάμε… με αποφορτίζει, με ηρεμεί…..»……
μπλογκάρισμα….. ένα νέο «εύρηκα», υποκατάστατο, δεν χρειάζεται συνταγή γιατρού…. το αποτέλεσμα?....γράφω γι’ αυτή, για τα συναισθήματα, για τα απόκρυφα της σκέψης, για τα όνειρα, για τη ζωή, για την ΟΜΟΡΦΙΆ…..οι λέξεις δεν βγαίνουν , βγαίνουν οι σκέψεις, που μπορούν να διαπερνούν κάθε ανυπέρβλητο εμπόδιο….
στην αρχή γράφαμε μαζί, βγάζαμε κάθε τι αρνητικό που μας επηρέαζε, ώσπου αυτό το αποκούμπι, αυτή η λατρεία της σμίξης της σκέψης μας, έγινε μονό΄δρομος και το σημείο συνάντησης εκτοξεύτηκε…..ψάχνω να το βρώ…..
θα συνεχίσω να σκαλίζω τις πέτρες με τα όνειρά μου γι’ αυτή, για τα ανεκπλήρωτα, για τις αισθήσεις, για τους παλμογράφους της καρδιάς, για τις γοητείες των εικόνων της, για τα ελάχιστα «ευχαριστώ» που της λέω, εκμεταλλευόμενος και ερμηνεύοντας κατά την καρδιά, κάποιες μη προσωπικές συναντήσεις….
αν και είπε ότι «δεν με γνωρίζεις…», αν και δεν συμβιβάζεται, δεν έχει αφήσει τον εαυτό της να τον γνωρίσει…. η ομορφιά πάντα ζητάει την αγάπη για να ολοκληρωθούν μαζί.... είναι Πανέμορφη, σαν την αμαζόνα του βαθύ δάσους, που δεν μπορεί να συναντήσει κανέναν άλλον εκτός από άγρια θηρία, που τα έχει δαμάσει ….
Σ’ Αγαπάω πολύ……Πανέμορφη Αχάρακτη ΟΜΟΡΦΙΆ…….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου