δε μιλάμε.....

οι αναμνήσεις του χθές είναι ηρεμιστικό του αύριο....έτσι είναι κάθε πρωί, με διάθεση ως εκεί πάνω......μετά αλλάζουν όλα.................

δε μιλάμε, κουβέντες δε μοιράζονται.... προσπαθώ να μαντέψω τη διάθεσή σου, την καθημερινότητά σου, αυτά που σε βασανίζουν......συνεχίζω να τα λέω με τον εαυτό μου με προσωμοιώσεις που γεμίζουν το μυαλό..... μια σιωπή σεργιανεύει στη ζωή μου, οι μονόλογοι κυριαρχούν και οι απαντήσεις βγαίνουν μέσα από φαντασίες και όνειρα...και....κάποια στιγμή αρχίζει μια ατσούμπαλη προσγείωση..... και επανάληψη το ίδιου μοτίβου....δε μιλάμε,....δε μιλάμε.......χίλιες σκέψεις περιτριγυρίζουν το μυαλό μου προσπαθώντας να σε προσεγγίσουν.....αλλά σε χάνω στις στροφές, μένοντας βήματα πίσω.... μπορεί να υποθέσεις πως κάποια τρέλα με έχει κυριεύσει......ξέρεις πόσες, όχι φορές, αλλά στιγμές την ημέρα όλη θέλω να σου μιλήσω?....κάτι να σου πω?.....αρχίζω με μια ή πολλές καλημέρες.... ρωτώ τι κάνεις....κλείνοντας με γλυκιές καληνύχτες....

συχνά, τα βράδια, που βγαίνουν τα πολύ down, βγαίνει και το "θέλω" να σου μιλήσω.....και κάπως έτσι βγαίνει από μέσα μου κάτι τιπικό, "τι κάνεις?".......

η ζωή είναι μικρή, πολύ μικρή.......