...το Σύμπαν όλο.....

όταν νοιώθεις την ψυχρότητα και την αδιαφορία του Σύμπαντος, δεν συναντάς άλλον άνθρωπο, δεν συνταξιδεύεις με κανένα αδελφικό συναίσθημα, δεν νιώθεις καμιά ζεστασιά, καμιά γλυκυτητα, δεν τρελαίνεσαι να ζευγαρώσεις, δεν ανοίγει η πόρτα του μεγαλείου της Αγάπης.....
δεν ποθείς να αλλάξεις την κοινωνία μαζί με συνανθρώπους σου,
δεν ευαισθητοποιείσαι σε κάθε σκίρτημα ΟΜΟΡΦΙΑΣ, δεν νιώθεις την έκρηξη στης ψυχής σου, δεν γεύεσαι την πληρότητα του εαυτού σου,
δεν μπορείς να νιώσεις την παρουσία της αγαπημένης σου, δεν την αισθάνεσαι δίπλα σου όταν απουσιάζει, δεν μπορείς να βλέπεις το είδωλο της αγαπημένης σου σε κάθε ματιά που ρίχνεις στον κόσμο γύρω σου,
δεν μπορείς να καλλιεργείς κάθε στιγμή τα πιο ευγενικά συναισθήματά σου, δεν μπορείς να θρέφεις τις ευαισθησίες σου, ούτε να αγγίζεις με τα δάκτυλά σου κάθε έκφραση του σώματος, ούτε να μπορείς να ζήσεις τα πανηγύρια της ζωής.
δεν μπορείς να δεις το φως του ανθρώπου, ούτε να αγγίξεις την αισθητική που περιβάλλει την ΟΜΟΡΦΙΆ,
δεν ζεις με λαχτάρα και πόθο, δεν ζεις έντονα και δημιουργικά,
δεν μπορείς να ρουφήξεις στιγμές της ζωής, δεν ανοίγεις καινούργιους δρόμους.....
όταν νοιώθεις την ψυχρότητα και την αδιαφορία του Σύμπαντος, μένεις ακίνητος, με ένα παγωμένο χαμόγελο......είσαι εσύ χωρίς τον εαυτό σου....