με ένα Μακεδονίτικο δημοτικό....

τρέχεις όλη μέρα, αγχώνεσαι, χαίρεσαι, εκνευρίζεσαι, εκστασιάζεσαι, γίνεσαι πτώμα, αλλά, μόλις το δεις, μόλις δεις το ξένο σου, ξεχνάς τα πάντα…. γύρω όλα είναι χάλια, η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο, όμως μέσα στην αγκαλιά του ξένο σου όλα είναι αλλιώς….
το ξένο σου δε σε φωνάζει ποτέ με τα’ όνομά σου… σε λέει «ματάκια μου…», «Αγαπούλα μου…», «Ομορφιά μου…», «Φως μου….», «Λουλούδι μου…..» ....... σε παρηγορεί όταν είσαι στενοχωρημένη….. και χαίρεται όταν σε βλέπει χαρούμενη….

ας τραγουδίσουμε….. «ξένο μου όμορφο, ρόϊδο βαμμένο, γιατί με μάρανες τον πικραμένο? πηγαίνω κι έρχομαι, μα δε σε βρίσκω, βρίσκω την πόρτα σου αμπαρωμένη, τα παραθύρια σου φεγγοβολούνε, ρωτώ το πάπλωμα, που ‘ναι το ξένο μου?.... το ξένο σ’ δεν ειν’ εδώ, πάει για τη βρύση, πάει για να πιεί νερό και να γεμίσει ….»

Σ' Αγαπώ και το θέλω.......