είμαστε ακόμα.....ζωντανοί....

λόγια, απλά, ποιητικά, που έντυναν το κορμί....νοιώθω το κρύο ότι ρουχο και σε ποσότητα είναι πάνω στο γραμμοχαραγμενο δέρμα....

δεν έγραφα, ώσπου έγινα ένας καθημερινος δημοσιογράφος, ποιητής,.... προσπαθώντας να ασκηθώ στους γλωσσικούς ρυθμούς της καρδιάς....με ένα λογιδιο σαν τον άρρωστο, που ο πυρετός του έρωτα, τον κάνει να μιλά συνεχώς...

και ......αρχιζει μια στερεψη σκέψης, μέσα σε ένα μεγάλο θέλω,....αλλά δεν μπορεί να βγει σχεδόν τίποτα.....

δίχως όνειρο,.....διχως ταξίδια.....διχως έκφραση,.....δίχως έρωτα,.....διχως ίχνος παρουσίας,.....δεν υπάρχουν σώματα να ταξιδέψουν.....

....πολλά ξεχνιούνται πριν ειπωθούν...και η σιωπή δεν ειναι καταφύγιο...