ο μπαμπάς σου....

έχεις μιλήσει πολλές φορές γι' αυτόν....τον εμπιστεύεσαι πιό πολύ, ΄΄ισως γιατί φαινεται να αντέχει πορισσότερο, ισως να μην εκφράζεται καταπιεστικά, ίσως να είναι γλυκός, ίσως γιατί βλέπεις οτι σε αγαπά πολύ και 'συ περισσότερο...."το κοριτσάκι του μπαμπά"...πολύ περισσότερο όταν μπορεί να σε έχει αποκαλέσει ακόμα και τώρα, με λέξεις που είναι πολύ όμορφες στη φαντασία σου, σαν "νεράιδα μου", "πριγκίπισσά μου"....λέξεις που πολλές φορές σε έχω αποκαλέσει....τύφλα να έχουν αυτοί που προσπαθούν με του τύπου "κούκλα μου", "κουκλίτσα να σε κεράσω ένα ποτό?"....
στις συναναστροφές σου, ο μπαμπάς σου, σε έχει επιρρεάσει....κατά πόσο?....ο μπαμπάς είναι η πιο μεγάλη αδυναμία κι η πρώτη παντοτινή αγάπη μιας γυναίκας, κανείς δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει.... πόσο μάλλον όταν σου έχει λήψει...αλλά ακόμα υπάρχει, είναι πολύ καλός, του το δείχνεις κάθε στιγμή, χωρίς βεβαια να το επιδικνύεις...και μέχρι τώρα, λειτουργεί ως παράδειγμα προς μίμηση και ίσως στην επιλογή του ανθρώπου...έτσι είναι αποδεκτό οτι συντελούν πολύ τα χαρακτηριστικά του δικού μας μπαμπά...μέσα από το πρότυπό του δημιουργούμε τη δικιά μας εικόνα για το αντρικό φύλο και χτίζουμε τις αντίστοιχες προσδοκίες....ίσως να ισχυροποιεί τη θέλησή σου ή την αποδοχή σου με το να αποδεχεσαι κάποιον που θα σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια, όπως ο μπαμπάς...μικρή που ήσουν ίσως θυμάσαι, πως ό,τι κακό κι αν σου συνέβαινε ο μπαμπάς θα ήταν εκεί, δίπλα σου, μπορεί να ήταν και κάποιο καταφύγιο σε τσακωμο με τη μαμά...που μάλλον έπερνε το μέρος σου, ακόμα κι αν είχες άδικο....

η ζεστή παρουσία του, σου ισχυροποίησε την εκτίμηση του εγώ σου....όταν τον άκουγες  και τον ακούς, σε γεμίζει υπερηφάνεια...συνετέλεσε στο να καταλαβαινεις πως μας αγαπάνε όπως είμαστε... να βλέπεις τον μπαμπά, πόσο ωραία μιλά για σένα και πόσο πάντα σε υπερασπίζεται...τον θαυμάζεις τον μπαμπά σου, τον εμπιστεύεσαι, τον αγαπάς, κάνεις μπάνιο στη θάλασσα μαζί του, του αφίνεις ότι πολυτιμότερο έχεις στα χέρια του, δεν αμφιβάλλεις για τη σκέψη του....μπορεί και όταν άρχισες να ερωτεύεσαι να έβλεπες στο πρόσωπό του τον άνθρωπο που θα έχεις δίπλα σου...κάνει κύκλους η ζωή....γι’ αυτό μπορεί να υποστηρίζεις, πώς κάποιος που μοιάζει με το μπαμπά, ως πρότυπο, θα μπορούσε να είναι πιό αποδεκτός, γιατί θα είναι δίπλα σου και θα σε στηρίζει, θα σε αντέχει....
αυτό έτσι γίνεται....γιατί αυτός μας αγάπησε και μας αγαπά...και αυτή η εμπιστοσύνη μεταφέρεται σε αυτό που χτίζεται στη ζωή.....