έξω απ΄το παραθύρι σου....

θα μπορούσε να ήταν σήματα στους δρόμους....προσοχή αδιέξοδο....υποχρεωτικός μονόδρομος....προσοχή...απότομη στροφη.....προσοχή σταυροδρόμι....τέτοιες πινακίδες στη ζωή υπάρχουν πολλές...αυτό που περνάς κάθε πρωί για να πας δουλειά, το άλλο που βλέπεις απ’ το παράθυρο του σπιτιού σου, το άλλο που σε ανάγκασε να αποφασίσεις αν θα σταματήσεις....και θα κάτσεις σπίτι σου.... να βάλεις τη ζωή σου....εκεί που ήταν....σε μια τάξη....όμως δεν υπήρχαν στην διαδρομή και είναι αυτά που την έκαναν πιο μυστήρια, πιο ριψοκίνδυνη....και συνεχίζεις, προχωράς...στέκεσαι στη μέση δρομων και προσπαθείς να καταλάβεις ποιος δρόμος οδηγεί στη δική σου Ιθάκη, ποιός είναι αυτός ο δρόμος ο δικός σου, που πάνω του γράφει το όνομά σου....σπάνια ξέρουμε τι μας περιμένει στη γωνιά του δρόμου...έχεις κάνει όνειρα για το μέλλον...έχεις σκεφτεί πώς θέλεις να μοιάζει η ζωή σου?...ξέρεις τι μπορείς να αντέξεις και τι όχι?...ο δρόμος αρχίζει τότε να γίνεται μοναδικός, γιατί έχει αρχίσει να σου ταιριάζει...

και προχωράς και φτάνεις σε ένα τέλος, σε ένα λιμάνι ή μια βουνοκορφή....και βλέπεις τον άνθρωπό σου, αυτόν που σε κάνει να θέλεις να ξυπνάς το πρωί μαζί του....αυτόν που δίνει νόημα στη ζωή σου, που είναι κοντά σου στις μαύρες και στις άσπρες σου, στα ζόρια σου και στις ευτυχίες σου.....εκείνο τον άνθρωπο που άφησε τη δουλειά του για να έρθει, να κάτσει δίπλα σου και να σε ακούσει...αυτόν που θέλεις συνοδηγό στο δρόμο σου...
τα διάλεξες, έκανες την επιλογή σου...και πάλι αναρωτιέσαι....είναι σωστός ο δρόμος που διάλεξες?...μήπως έγινε κάποιος λάθος υπολογισμός?....μήπως πρέπει να γυρίσεις πίσω στο σταυροδρόμι?...θύμάσαι τον δρο΄όμο να γυρίσεις?...δεν έχει νόημα να κοιτάς πίσω...προχωράς...και στα επόμενα φανάρια στρίβεις...είναι στο χέρι σου να προχωρήσεις και να κρατήσεις ότι σε κάνει να χαμογελάς...ότι κάνει την ψυχή σου να ξεχειλίζει από πληρότητα κι ευτυχία....δεν χρειάζεται να γυρισεις πίσω στο δρόμο, μπορείς να συνεχίσεις στο δρόμο σου, τον δρόμο τον κάνεις δικό σου....και του δίνεις και το όνομά σου...

πέρασες τα σήματα....έβαλες το όνομά σου στο δρόμο....βρήκες τον συνοδοιπόρο σου....τον άνθρωπό σου...όχι αυτόν που μπορεί να συναναστρέφεσαι στη δουλειά ή στο facebook, αλλά τον δικό σου άνθρωπο....αυτόν που σε κάνει να χαμογελάς...αυτόν που σου δίνει ζωή...αυτόν ή εκείνον που μπορεί και σου φτιάχνει τη διάθεση....αυτόν που κάθε φορά που σε κοιτάζει, ξέρεις πως αξίζει τα πάντα και θες να του τα δώσεις, που σε κάνει να πιστεύεις πως όσες φουρτούνες κι αν περάσεις, στο τέλος της διαδρομής θα αξίζουν όλα, γιατί θα έχεις εκείνο το άτομο μαζί σου.....και θες να σε αντέχει κι αυτός....το παράπονό σου, την γκρίνια σου, τα ελαττώματά σου....ποιά είναι?....μα για 'κείνα τα ελαττώματα σε έχει ερωτευτεί....και συ τι έκανες?....πήγες και άρχισες να τα διορθώνεις...ελάττωμα δεν ήταν, αλλά σε έκανε πιό ιδιαίτερη...΄τωρα η διο΄όρθωση σε έκανε πιό όμορφη.....και όταν σε κοιτάζει στα μάτια, χάνεσαι στο βλέμμα του....μερικές φορές ίσως έχεις πληγωθεί, έχεις μάθει πια, γι’ αυτό και μπορείς να λες πως ναι, γι’ αυτό τον άνθρωπο θα αντέχεις πιο πολύ...θα αντέχεις γιατί το θέλεις εσύ....με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα...δεν αρκεί μόνο να ξέρεις να αγαπάς, αλλά και να αντέχεις....αντοχή είναι να συνεχίζεις να είσαι ερωτευμένος με έναν άνθρωπο που του δείχνεις έμπρακτα πως αντέχεις και για τους δύο...μη σκεφτείς ποτέ πως το να αντέχεις για κάποιον είναι κάτι κακό ή πως σε ρίχνει....έμαθες να νιώθεις, έμαθες να αγαπά, έμαθες να μην την κάνεις  στην πρώτη δυσκολία....για κάτι τέτοιους ανθρώπους αξίζει να ξεπερνάς τα όριά σου, αξίζει να αντέχεις πάντα πιο πολύ.....

αυτά δεν τα γράφουν τα βιβλία.....τα βλέπεις να περνούν έξω απ΄το παραθύρι σου, ψιλά στον ουρανό, που τα τραβούν κάποια μονοκινητήρια........