"Χριστός Ανέστη"...κόσμος πολύς το Σάββατο το βράδυ...12 παρά 20...25...περπατούσα και πήγαινα....μέσα από λοξοδρομάκια, δεν ηθελα τη φασαρία του δρόμου....οι γιορτές έχουν ένα νόημα...ποιό όμως το σημερινό (του Σαββάτου)?...μια φορά θυμάμαι να μην πήγα...είναι σημαντικό να γιορτάζεις, να κάνεις γιορτές με τους ανθρώπους σου, είναι σημαντικό για το καθένα μας να είναι μαζί με αυτούς...είναι σημαντικό να είσαι με τον άνθρωπό σου, με αυτόν που έχεις στη θέση της καρδιάς, στην θέση της ψυχής,....με παρέα ήμουν, μέσα σε πάρα πολύ κόσμο, δεν είναι δυνατόν να αισθανθεί κάποιος ούτε για απειροελάχιστο μόνος...αποκλείεται να νοιώσει κάποιος μόνος του περιτριγυρισμένος από τόσους ανθρώπους που κάποιοι μπορεί να είναι ή και να νιώθουν το ίδιο, να είναι μόνοι τους....έτσι δεν θα μπορούσα σε καμμιά περίπτωση να νοιώθω μόνος μου...αλλά δεν ήμουν με την καρδιά μου....δεν θυμάμαι να έχω πάει σε Ανάσταση δίχως να έχω πάρει τα ανάλογα κεριά-λαμπάδες...
"Χριστός Ανέστη"...λέω....ψυχρή κατάσταση...δεν συνεχίζεται για το φιλί της "αγάπης"....δίπλα, ένα κερί σβήνει, προσπαθεί να το ανάψει από την "ψυχρή κατάσταση"....σβήνει ξανά....προσπαθεί να φύγει με το παιδάκι που έχει, κοντοστέκεται, προτρέπω το κερί μου, στην αναζήτηση που έκανε...μπορώ να το ανάψω?...άναψε, είπα "Χριστός Ανέστη" και με χαμόγελο συνέχισε προς τα εξω του προαυλίου....αυτό ήταν, το χαμόγελο άναψε το κερί και κράτησε τη φλόγα αναμμένη...τότε ένοιωσα οτι είμαι καλύτερα....τότε σταμάτησα για λίγο να σε αναζητώ.....πόσο κράτησε αυτό το λίγο?...ελάχιστα....
"Χριστός Ανέστη"....πήρα το δρόμο της επιστροφής....τα βαρελότα, έκαναν εκκωφαντικό θόρυβο...για λίγο η σκέψη πήγε στο τι θα ακούμε σε μια βδομάδα...το κερί σβήνει, δεν αναζήτησα να το ξανανάψω....άλλες φορές δεν διανοείτο να σβήσει και να τ' αφήσω ....σαν φθάσαμε στην αφετηρία, δεν γινόταν, έπρεπε να σταυρώσω με τη φωτιά, και το ζήτησα....όταν μπήκα μέσα, το άφησα σε μια τρύπα σαν από το μαντέμι που σου έσπασε ....μέχρι που έσβησε...το βράδυ τελείωσε με τα απολύτως απαραίτητα επί δυο....τα άλλα δυο ήταν απόντα....ααα, να σου πω για το τσούγκρισμα....δυο κόκκινα ήταν ραγισμένα και αυτά μας έτυχαν...το ένα το κατάλαβα, το πήρε και το δικό μου φάνηκε πως ήταν καλό και βγήκε νικητής...όμως σήμερα το μεσημέρι χτυπώντας το κεφάλι του, έσπασε αμέσως, γύρισε αλλιώς, το ίδιο....η σύγκρουση έγινε με τη μεγάλη....
μετά ήρθε η δική σου φράση-πρόταση...?.....γέλασα......ευχάριστα γεμίσματα της σκέψης.....και τώρα που χτυπώ ελαφρά τα πλήκτρα, ακόμα καλύτερα.....................κάνω και μερικές επιστροφές σε προηγούμενες πληκτρολογίσεις...και συνέχισε η ξενάγηση του Τζακ με τη φασολιά του....
το νόημα της Ανάστασης είναι, να είσαι μαζί με τον άνθρωπό σου και να εκφράζονται ως ένα....να καταλαβαίνει ο ένας, τι πρόκειται να κάνει ο άλλος και να υποβοηθούνται.....αυτό΄είναι το νόημα κάθε γιορτής...γι' αυτό έχει νόημα να κάνεις γιορτές με αυτούς που αγαπάς, με τον άνθρωπό σου, με τους ανθρώπους σου...
"Χριστός Ανέστη"» σε έναν άνθρωπο που δεν είναι μόνος....με ένα χαμόγελο να σου κρατά τη λαμπάδα αναμένη...."Χρόνια Πολλά"....
λίγο συμπλήρωμα ήθελε, μαζί και με τα λάθη.... και είπα να το κρεμάσω εδω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου