πήγα...περπάτησα.....έφυγα...

πήγα...περπάτησα...
κόσμος πολύς.... το σιδερόδενδρο στήνεται..... καμιά σχέση με το δένδρο...γιατί πρέπει να φαντασιόνουμε με υποκατάστατα, θηρία, το ωραίο....

κάθισα σε ένα παγκάκι, μέρα-ώρα μεσημερινή, λίγα δένδρα γύρω-γύρω που φροντίζονται σαν κέντρα θαλπωρής αυτών που μερικοί δεν τους αντέχουν δίπλα τους.....
μερικά φύλλα πέφτουν γύρω, τα κοιτώ παράξενα και μια ευχή ψελλίζω, όπως όταν βλέπουμε πεφταστέρια...φύλλα κάπως χαλκοχρυσοπράσσινα σε ελέυθερη πτώση ακολουθώντας τη μοίρα τους.....θα στολίσουν κάποια παγκάκια, θα σπρωχτούν από χέρια, πέφτοντας στη γή, θα σμίξουν μαζί της....δεν πρόλαβαν να αφήσουν το αποτύπωμά τους στο φωτογραφικό φακό, να τους χαρίσει αθανασία.....
μια ζωή παντός καιρού, αθόρυβη, συνεχίζει τις διεργασίες της......

μέρα του aids....ένα μεγάλο "από aids δεν θα πεθάνει άλλος", μοιράζουν χαρτάκια και το σήμα.....
κάπου, στο "Κουμπάκι" του Ψυρρή ο έρωτας ζωγραφισμένος σου λέει πόσο παιδί είσαι ακόμα....

....έφυγα....

το Σ' Αγαπώ μου φαίνεται μικρό....κάτι πιό μεγάλο πρέπει να υπάρχει....