ήρθαμε στη γή για να κάνουμε κάτι....αυτοί που το σκέφτηκαν είχαν κάποιες ιδέες, εμείς που ήρθαμε από αυτούς έχουμε τις δικές μας.....περάσαμε αρκετό χρόνο μαζί τους, που το "αρκετό" δεν είναι για υπολογισμό, μακάρι να ήταν ακόμα μαζί μας, αλλά αυτόν τον χρόνο που είμασταν μαζί.....μας είχαν βάλει σε ένα κέντρο, που μας παραχάϊδευαν, μας έκριναν αυστηρά, μας έβαζαν στο υπερυψωμένο καρεκλάκι στο μέσο της κουζίνας, όταν ήταν να βρεθούμε εν μέσω οικογενειακών συγγενικών συναθροίσεων μας λέγαν να προσέχουμε, οτι ο κόσμος είναι κακός και θα πρέπει να φυλαγόμαστε.... και πολλά άλλα παρόμοια, που μας έκαναν κάτι στον κόσμο......αυτό το κάτι ήταν πιεστικό, ήταν ένας αφ' υψηλού και εκ του μακρόθεν έλεγχος, που δεν σε άφηνε να έχεις ελεύθερη σκέψη....
κάπως έτσι ήταν τα πράγματα τότε, κάποιοι τράβηξαν έναν δρόμο σαν το δικό μου, κάποιοι όμως μπόρεσαν να ξεφύγουν και έκαναν από αρκετά νωρίς αυτό που ήθελαν, δίχως να σκέφτονται το "τι θα πεί ο κόσμος"..... μπορεί να πέρασαν σκληρά χρόνια, μπορεί να πραγματοποίησαν τις ημερήσιες προσδοκίες.....στο τέλος μείναν μόνοι, είτε έφυγαν νωρίς.......
μπορεί να νοιώθαμε την πίεση μπορεί να γεμίζαμε το εσωτερικό μας ασκί, για να μη βγούν προς τα έξω......μας έκαναν όμως να μάθουμε να εκτιμούμε, να εξωτερικεύουμε τα εσωτερικά μας, να μη φοβόμαστε τον εαυτό μας, να μη φοβόμαστε οτι απειλούμαστε, να έχουμε σιγουριά, να εμψυχώνουμε άλλους, να τους ευχόμαστε τα καλύτερα, να τους βοηθούμε να τα αποκτήσουν, να μπορούμε να διακρίνουμε τα δυνατά σημεία του πλησίον μας και να βοηθούμε να τα αναδείξει, να ποθούμε ο άνθρωπός μας να ευτυχεί, να είμαστε συνοδοιπόροι του, να μη είμαστε κάποιο τοιχος μπροστά του.....
τέτοιοι άνθρωποι προτείνουν να σου κάνουν παρέα στο διαγνωστικό, σε εμψυχώνουν να δείξεις τις ευαισθησίες σου, τα καμώματά τους μπορεί κάποιες φορές να εμφανίζονται ως κάποιου μικρού παιδιού, δεν τα θεωρούν παιδικά, τα άπλετα συναισθήματα που εξετερικεύουν δεν τα θεωρούν μειονέκτημα, δεν κρύβουν την συγκίνησή τους, δεν βάζουν κανόνες επικοινωνίας..... είναι ευθείς, δεν έχουν υπονοούμενα, δεν διοχετεύουν μυστικά μυστήρια, δεν έχουν κλειστές πόρτες, δεν έχουν απαγορευμένα θέματα, είναι καλοί ακροατές, δεν κάνουν παρατήρηση για το ντύσιμο, δεν είναι άτομα που θέλουν να δείχνουν, μας στηρίζουν, μας αγαπάνε, είναι οι Έρωτες που ανυψώνουν.....
μα είναι δυνατόν να έχουν τέτοιο χαρακτήρα?....όλος ο κόσμος είναι αλλιώς....μήπως δεν είναι καλά στη σκέψη τους?.... κκι έτσι άρχισε να εμφανίζεται μια διακινδύνευση των "άλλων", των μέχρι χθές "μισού" και σήμερα του απόμακρου απέναντι... διακινδύνευση των σταθερών σκέψεων...... και έγινε ..... το απέναντι, απόμακρο.... κάθομαι σε μια καρέκλα απέναντι από μια άλλη, που τη βλέπω να βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά....
αγαπώ το μισό μου......χωρίς όρια......
κάπως έτσι ήταν τα πράγματα τότε, κάποιοι τράβηξαν έναν δρόμο σαν το δικό μου, κάποιοι όμως μπόρεσαν να ξεφύγουν και έκαναν από αρκετά νωρίς αυτό που ήθελαν, δίχως να σκέφτονται το "τι θα πεί ο κόσμος"..... μπορεί να πέρασαν σκληρά χρόνια, μπορεί να πραγματοποίησαν τις ημερήσιες προσδοκίες.....στο τέλος μείναν μόνοι, είτε έφυγαν νωρίς.......
μπορεί να νοιώθαμε την πίεση μπορεί να γεμίζαμε το εσωτερικό μας ασκί, για να μη βγούν προς τα έξω......μας έκαναν όμως να μάθουμε να εκτιμούμε, να εξωτερικεύουμε τα εσωτερικά μας, να μη φοβόμαστε τον εαυτό μας, να μη φοβόμαστε οτι απειλούμαστε, να έχουμε σιγουριά, να εμψυχώνουμε άλλους, να τους ευχόμαστε τα καλύτερα, να τους βοηθούμε να τα αποκτήσουν, να μπορούμε να διακρίνουμε τα δυνατά σημεία του πλησίον μας και να βοηθούμε να τα αναδείξει, να ποθούμε ο άνθρωπός μας να ευτυχεί, να είμαστε συνοδοιπόροι του, να μη είμαστε κάποιο τοιχος μπροστά του.....
τέτοιοι άνθρωποι προτείνουν να σου κάνουν παρέα στο διαγνωστικό, σε εμψυχώνουν να δείξεις τις ευαισθησίες σου, τα καμώματά τους μπορεί κάποιες φορές να εμφανίζονται ως κάποιου μικρού παιδιού, δεν τα θεωρούν παιδικά, τα άπλετα συναισθήματα που εξετερικεύουν δεν τα θεωρούν μειονέκτημα, δεν κρύβουν την συγκίνησή τους, δεν βάζουν κανόνες επικοινωνίας..... είναι ευθείς, δεν έχουν υπονοούμενα, δεν διοχετεύουν μυστικά μυστήρια, δεν έχουν κλειστές πόρτες, δεν έχουν απαγορευμένα θέματα, είναι καλοί ακροατές, δεν κάνουν παρατήρηση για το ντύσιμο, δεν είναι άτομα που θέλουν να δείχνουν, μας στηρίζουν, μας αγαπάνε, είναι οι Έρωτες που ανυψώνουν.....
μα είναι δυνατόν να έχουν τέτοιο χαρακτήρα?....όλος ο κόσμος είναι αλλιώς....μήπως δεν είναι καλά στη σκέψη τους?.... κκι έτσι άρχισε να εμφανίζεται μια διακινδύνευση των "άλλων", των μέχρι χθές "μισού" και σήμερα του απόμακρου απέναντι... διακινδύνευση των σταθερών σκέψεων...... και έγινε ..... το απέναντι, απόμακρο.... κάθομαι σε μια καρέκλα απέναντι από μια άλλη, που τη βλέπω να βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά....
αγαπώ το μισό μου......χωρίς όρια......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου