σαν βαθύ και ορμητικό ποτάμι....

σκέψεις, ....... κάπου βρίσκομαι, ....... χάνομαι, ..... μέσα σε σκέψεις γεμάτες τρέλα.... τι νάναι αυτό?.... μήπως αγάπη?......που είναι σαν βαθύ και ορμητικό ποτάμι?.....

Κόκκινα χείλη φίλησα

Βάψανε τα δικά μου

Γι’ αγάπη εγώ σου μίλησα

Και για καημό η καρδιά μου

Πλατύ ποτάμι η αγάπη μας

Πλατιές της γης οι στράτες

Είναι στρωμένες με καημούς

Μα και χαρά γεμάτες

Πως ήρθες κι ανταμώσαμε

Κι έγινες τ’ όνειρό μου

Και πως τα χέρια δώσαμε

Βαθύ παράπονο μου

έχει σταθεί για μένα..... ίσως φίλησα τα κόκκινα εκείνα χείλη της... και.... κινήθηκε ανάλαφρα, όπωε ο άνεμος.......... η ζωή δε μένει ποτέ απλήρωτη.... η συνάντηση με το πεπρωμένο δεν μπορεί να αποφευχθεί....

ILY............

Ίσως να είχαν δίκιο που έβαλαν την αγάπη στα βιβλία.
Ίσως επειδή δεν θα μπορούσε να ζει πουθενά αλλού.

Γουίλιαμ Φώκνερ