ένα μποτσάκι μελάνι με τη μυτερή μύτη να βουτά κάθε λίγο μέσα του και να τατουκάρι ένα λευκολουλουδιασμένο χαρτί...... πόσο καιρός που 'χει περάσει από τότε..... τότε που το χακί ήθελε την αγαπημένη ζωή και αντιστεκόταν στα υποχρεωτικά και ξαφνικά καπρίτσια του μαύρου λεγεωνάριου καραβανά...... έτσι και τώρα αναζητά την ομορφιά, την αγκαλιά, το φως, τη ζωή, την πανέμορφη πεταλούδα, το φιλί, τη γεύση, τη χαρά, τη διπλή καρδιά, τη γλύκα της ψυχής, τη μικροκουβεντούλα, την απαλότητα του χεριού,την ευχή της μέρας, το βλέμμα των ματιών, τις απλωσιές των χεριών μέσα θαλπορένια θάλασσα..........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου