το να καταφεύγεις σε μοναχικά και έρημα μέρη για να μιλήσεις με τη σκέψη σου, την ψυχή σου, το σώμα σου, είναι κάτι που γίνεται, ή μπορεί να γίνει σε πολλούς.....
το να απομονώνεσαι όμως μεσ' τη μέση του κόσμου, όταν είσαι περικυκλωμένος και όχι μόνος, από κινήσεις, λόγια, νεύρα, πάθη, να αυτοανακηρύσεσαι ξένος στα γύρω σου, να 'σαι απρόσιτος, απών.....αυτό είναι παθολογικός ηδονισμός.....
η απώλεια κόβει ένα συναισθηματικό μας στήριγμα
όταν στέκεσαι κάπου δίπλα, επιβεβαιώνεις πως όλα ακόμη είναι εφικτά.
το να απομονώνεσαι όμως μεσ' τη μέση του κόσμου, όταν είσαι περικυκλωμένος και όχι μόνος, από κινήσεις, λόγια, νεύρα, πάθη, να αυτοανακηρύσεσαι ξένος στα γύρω σου, να 'σαι απρόσιτος, απών.....αυτό είναι παθολογικός ηδονισμός.....
από το πορτρέτο του Ντόριαν Γκέϊ....με εμμονή στον ηδονισμό, στη λατρεία......
η απώλεια κόβει ένα συναισθηματικό μας στήριγμα
όταν στέκεσαι κάπου δίπλα, επιβεβαιώνεις πως όλα ακόμη είναι εφικτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου