το φυλαχτό.....

η ανάγκη του λόγου, προφορικού είτε γραπτού, είναι ζωή..... είναι το μοίρασμα του εαυτού με άλλον εαυτό.... είναι εξομολόγηση.... είναι βάλσαμο στο εσωτερικό πόνο.... σε κάνει να γεμίζεις χαρά, να αισιοδοξείς..... αρκετές φορές προσπάθησα να κρατήσω το "λόγο" μέσα, να μη βγεί, δεν μπόρεσε.... ήθελα να πάρω μια ανάσα.... είναι σα να κόβεται η αναπνοή..... όταν είναι μέσα σου η σκέψεις, που γίνονται σκέψεις, που η μία πατά πάνω στην άλλη, που από κάποια στιγμή δεν μπορούν να πάρουν ανάσα, αρχίζουν να αποσυντίθενται , να σαπίζουν.... έτσι άρχισαν να βγαίνουν ξανά, δειλά δειλά....

είναι κάποιες σκέψεις, λόγια, που θεωρούνται πολύ, πάρα πολύ σημαντικά, που κάποια τα θέλεις μόνο για σένα... αλλά τότε αρχίζεις να μη μοιράζεσαι.... γιαυτό "θέλω να τα πω...", να τα πώ σε αυτόν που μπορώ να αφήσω να ακουμπήσει την ψυχή... έτσι οι φόβοι φεύγουν, δεν μένουν μέσα σου να σε επηρεάζουν, αρκεί να μη δημιουργούν "ιώσεις" στον άλλο....

.... έρωτας..... μεγάλη "σκέψη", μεγάλη εσωτερική δύναμη, μπορεί να δημιουργήσει το ακατόρθωτο... αν δεν μπορείς να το μοιραστείς, θα "σκάσει" μέσα σου..... τον απολαμβάνεις στο σώμα, στη σκέψη, στα όνειρα, σε κάνει δυνατό.....

.....οι σκέψεις δεν μπορούν να μείνουν μέσα μας, επιζητούν να βγούν με κάθε είδους εξομολογήσεις.... έτσι ώστε να μοιραστούν..... όλες βγαίνουν...... εκτός από μια μικρή εξαίρεση..... όλοι έχουμε ένα φυλαχτό, αυτό το κρατάμε σαν κόρη οφθαλμού μέσα στην καρδιά μας......

το Αγαπώ πολύ αυτό το φυλαχτό.............................

Σαν φυλαχτό, σε φορώ σαν φυλαχτό 

μη μου αρνηθείς να σε έχω σα Θεό 

Σαν φυλαχτό, σαν ένα άγιο φυλαχτό 

σ έχω πάντα στο λαιμό, 

η ζωή μου να σαι εσύ, 

η ζωή σου να μαι εγώ