Η Κόρη του Βουνού....

Να κάθεται ξυπόλυτη  κι' αχτένιστη την είδα,
με κρεμαστά τα πόδια της στων βάτων τα γκρεμνά·
κ' εγώ που πέρναγα κοντά την πήρα για νεράιδα
κ' είπα : «θέλεις να ’ρθης μ' εμέ στον κάμπο, στα βουνά;»

Με κοίταξε με κείνο της το βλέμμα, που κρατάει
για τελευταίο η ομορφονιά σαν τη νικάμε πια.
Και της ξανάπα: «είν' ο καιρός που ο κόσμος αγαπάει,
θέλεις κάτω απ' τα δέντρα εκεί να πάμε τα ισκιερά!»

Εσφούγγιξε τα πόδια της 'πά στη χορταριασμένη 
ραχούλα και με κοίταξε για δεύτερη φορά·
κ' έμεινε η όμορφη ναζού τότε συλλογισμένη... 
Ω ! πώς τραγούδαγαν τρελλά στο δάσος τα πουλιά !

Πόσο γλυκά και τα νερά τη ρεμματιά φιλούσαν ! 
Κ' είδα σιμά μου να ’ρχεται στα βάτα τα πυκνά, 
ευτυχισμένη η κορασιά, φοβιάρα και γελούσαν 
τ' αγριωπά τα μάτια της κάτω από τα μαλλιά....

Νεράιδα του βουνού … είναι λένε άπιαστες…. χορεύουν ατέλειωτους χορούς, ξεφεύγουν ανάμεσα στα δένδρα, τα ακουμπούν, αφήνοντας κατι τι σημάδια….. τότε μπορείς να το αγγίξεις, κάθε σημάδι, αφού είναι πραγματικό το «αγγίζεις», το αντιλαμβάνεσαι με κάποια αίσθηση, το γεύεσαι, το βιώνεις πολλαπλά….. κάποια στιγμή το σημάδι, αυτό που μπορεί να σου καθορίζει τα πάντα, γίνεται ανέγγιχτο και δεν ξέρεις ούτε αν είναι υπαρκτό….. ο χρόνος περνά μεταξύ πραγματικού και φαντασίας, που τείνει να ειναι μόνο φαντασία…. τόσα πράγματα…. τώρα δεν υπάρχουν…
έφτιαχνα πετράδια, να τη ντύσω, να τα κρεμάσω, να τα σχεδιάσω, να τα γράψω… γιατί τα  πετράδια είναι άκαυστα από τη φλόγα του έρωτα…. μένουν μέσα στις στάχτες, ατόφια και αυθεντικά, ανέγγιχτα και ακέραια, χωρίς να χάνουν ούτε ένα μόριο από την ύλη τους… δεν  οξειδώνονται αλλά και η σκουριά, οι άσχημες στιγμές, πού πλημμυρίζουν δίπλα τους, παντού και πάντα, δεν κολλάνε πάνω τους, δεν αλλοιώνονται, παραμένουν πετράδια και μέσα στις στάχτες που μένουν….
τα πετράδια αυτά, που φτιάχνουμε ή δίνουμε, είναι φτιαγμένα από την αγάπη, μένουν αθάνατα, άτρωτα στο δικό μας, προσωπικό κόσμο και είμαστε ευτυχισμένοι γι’ αυτό…. τα βλέπουμε με τα δικά μας μάτια, ότι υπάρχουν….
"καρναγιάρω" ξανά και ξανά, ώσπου όλα αυτά γίνονται μια σταθερή βάρκα, κωπηλατώ στο απέραντο πέλαγος χωρίς φόβο, γιατί έχει δημιουργηθεί κάτι από μας, και γνωρίζουμε πως αντέχει… είναι πετράδι της ψυχής μας…

πετράδι μου πανέμορφο...... Νεράιδα του Βουνού...... Σ' Αγαπώ.......