....χωρίς ήλιο....

είμαι.... μόνος μου εδώ στον κόσμο, μέσα σε ένα πελώριο λευκό κενό, που δεν έχει ούτε φράκτες, ούτε δένδρα, ούτε λουλούδια..... όλα χάνονται, ο ήλιος αποσύρεται από τον ουρανό, αφήνοντάς με εντελώς μόνο.....
το σώμα σέρνει πίσω του την ψυχή του, ή η ψυχή το σώμα...ώσπου χάνονται προς το βάθος του αχανούς λευκού.....
σκέφτομαι αυτές τις σκέψεις.... πως οι σκέψεις αυτές είναι όλη μου η ύπαρξη, κάθε σκέψη είναι υπεύθυνη για το γεγονός πως βρίσκομαι εδώ, σαν χαμένη, που προσπαθώντας να κοιτάξει από το παράθυρο, το βρίσκει με σανίδες καρφωμένο, να δεί πως είναι, ακυβέρνητη μέσα σε μιά θάλασσα από αγριόχορτα, που από χρυσά στάχυα γινήκαν, ....
στο γραφείο, αυτό που κάθομαι, αντιλαμβάνομαι πως οι παλμοί χάνονται, ο χρόνος δεν προχωρεί, παγώνει δίχως Ήλιο........