ένας σημαντικός χρόνος...

I love You....

να τα πούμε?...

να τα πούμε? ανυπομονούμε… να μας χτυπήσουν την πόρτα, κάτι σαν γούρι, και χαζεύουμε όλα τα ενθουσιώδη πιτσιρίκια που χτυπούν την πόρτα, που τρέχουν από σπίτι σε σπίτι και μας κάνουν ασυναίσθητα να αναπολούμε…. με χαρούμενες φωνές - ακόμη κι αν οι είναι λιγάκι φάλτσες – μας δίνουν έναν ήχο αισιοδοξίας…

Άγιος Βασίλης έρχεται από την Καισαρία·

βαστά εικόνα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι·

το καλαμάρι ν’ έγραφε και το χαρτί ωμίλει

κ’ η Παναγιά τον απαντά κάτω ’ς το σταυροδρόμι·

– Βασίλη μ’, πόθεν έρχεσαι και πόθεν κατεβαίνεις ;

– Από τη μάννα μ’ έρχομαι και ’ς το σχολειό μου ’πάγω.

– Κάτσε να φας, κάτσε να πιής, κάτσε να τραγουδήσης.

– Εγώ είμαι γραμματικός, τραγούδια δεν ηξέρω.

– Κι αν είσαι σύ γραμματικός, ’πες μας την Αλφαβήτα·

Και ’ς το ραβδί τ’ ακκούμπησε, να ’πη την Αλφαβήτα·

και το ραβδί’ τανε ξερό, χλωρά βλαστάρια ’πέτα

κι απάνου ’ς τα βλαστάρια του περδίκια ’κελαϊδούσαν

βάλε τη σκέψη στην καρδιά και πές τι να σου φτιάξει...

Χρόνια Πολλά.......

ιλυ.....

... 5 με 7

μιά ιστορία...

ILY...

το αύριο φτιάχνεται με υλικά από χαλάσματα του παρελθόντος…

περπάτημα και σήμερα… ατέλειωτα πατήματα μπρός-πίσω, αριστερά-δεξιά μή βρεθούν ξανά σημάδια του παρελθόντος…
δεν είναι απλά και μόνο μια επιθυμία, μια ψηλάφηση του παρελθόντος…. παίρνω μια ψυχική δύναμη, γιατί εκεί ονειρεύομαι όσα έχω ήδη κάνει στη ζωή μου….περνάω από κει ως να επισκέπτομαι τον τόπο των ονείρων μου, για να ξαναζωντανέψω-ξαναδημιουργηθούν όνειρα…. είναι συμβολισμός με παλιές εικόνες, που δίνει μια ομορφιά και δύναμη, που διευκολύνει τη σκέψη να πλάθεις τη ζωή περίπου όπως την ονειρεύεσαι…
κρύα μέρα, τα κουνούπια άρχισαν να εξαφανίζονται και το διάβα στον δασοειδή πεζόδρομο γίνεται δίχως το ενοχλητικό ξύσιμο…το παγκάκι βρεγμένο και γυρίζω γύρω γύρω μη και το στεγνώσω… ο εσωτερικός τοίχος απ το σπίτι δίπλα του υγρός, λίγο τσακισμένος και λές πως και είναι όρθιος ακόμη, εκεί δίπλα στο παγκάκι…αρκετές φορές εχω ‘κει ξαποστάσει, αλλά το βλέμμα δε στάθηκε στο παλιό χαλασμένο κτίσμα… ένας χαλασμένος τοίχος δίπλα σ’ ένα παγκάκι…κάποιες φορές στο παγκάκι ξαπόσταιναν κάποιοι, που περνώντας από κοντά τους άκουγες για το παλιό σπίτι, για τον εσωτερικό τοίχο που έμεινε ξεχαρβαλωμένος, αφού μάλλον κάποιο δωμάτιο εξαφανίστηκε από το άνοιγμα του δρόμου, που αργότερα έγινε πεζόδρομος… ένας χαλασμένος τοίχος, σημείο διαλόγων αυτών που κάθονται στο παγκάκι, που συνδέει ένα παρελθόν με το παρόν, που το παρελθόν αντιπαλεύει το παρόν θυμίζοντάς του ότι όλα μπορούν να χαθούν και όλα μπορούν να σωθούν, αλλά τελικά η φύση και η ζωή μοιράζουν τη λεία μεταξύ της σωτηρίας του υπολοίπου του σπιτιού, από το χαμό του….μένουν εκεί σιωπηλά, τα κοιτάς και προσπαθείς να καταλάβεις τη σιωπή τους, προσπαθείς να καταλάβεις και τα λόγια και τα λόγια που βγαίνουν από σιωπηλά στόματα…. τα χαλάσματα φαίνεται να είναι μια γέφυρα που συνδέει παλιούς καιρούς με σημερινούς ανθρώπους…

ιλυ.........

201.... (202α)ⁿ.....

είναι κρίμα κι αμαρτία....

είναι κρίμα κι αμαρτία να 'σαι μακριά,....

μια αγάπη δεν τελειώνει μέσα σ’ ένα λεπτό,
γιατί σ’ αγάπησα στ’ αλήθεια κι ακόμα σ’ αγαπώ, ....

μάτια μου....

Μάτια μου, σ’ αναζητούν τα μάτια μου

σε καρτερώ με τρέλα, έλα, έλα, έλα....

https://kithara.to/stixoi/MTAzNzAyMzMy/gyrise-se-perimeno-gyrise-xorodia-lyrics

λουλουδένια μου...

είναι Χριστούγεννα... και είπα να προσπαθήσω.....

I LOVE YOU........

«μια φορά κι έναν καιρό»...

ιστορίες παραμυθιών...

οι κακές αδερφές της Σταχτοπούτας την καταδίωκαν με φθόνο…. «πιστεύεις στ’ αλήθεια πως ανήκεις στο παλάτι?», ψιθύριζαν χαιρέκακα… «μα γιατί μου φέρονται έτσι?», αναρωτιέται με θλίψη η Σταχτοπούτα….. «πρόσεχε, μην πάρεις λάθος δρόμο», προειδοποιεί η μαμά την Κοκκινοσκουφίτσα…. από μακριά ακούγονται οι βρυχηθμοί των άγριων θηρίων…. μα ξέρουμε πως ακόμη κι αν εκλιπαρούμε για βοήθεια κανένας δεν θα επέμβει για να μας σώσει…. αφουγκραζόμαστε την ανάσα του λύκου, καθώς πλησιάζει απειλητικά προς το μέρος μας….
κομμάτια από τις ιστορίες παραμυθιών, που διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα, ταξίδεψαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, έπιασαν φιλίες με το μελάνι, δέθηκαν σε βιβλία και κέρδισαν τη θέση τους δίπλα στο φύλακα άγγελό μας, κλείναμε τα μάτια, αλλά αρνιόμαστε να κοιμηθούμε… η ιστορία ψάχνει ένα νόημα που θα μας πείσει να συνεχίσουμε μπροστά κόντρα σε κατεστημένα και αντιξοότητες… έχουν έντονη την ομοιότητα αυτού που συμβολίζουν με τα όνειρά μας…. αντανακλούν συγκρούσεις του εσωτερικού μας κόσμου, μα παράλληλα μας αναφέρουν τρόπους για την ικανοποιητική αντιμετώπιση αυτών… μέσα από την ταύτιση του Εγώ και του ονείρου με την ιστορία, απαλύνεται το αίσθημα μοναξιάς, αφού παίρνουμε το μήνυμα πως ως μέρος συνόλου των ανθρώπων, μοιραζόμαστε κοινές προκαθορισμένες καταστάσεις-πεπρωμένα, υποφέρουμε από παρόμοιες ανησυχίες και οδεύουμε προς μια ευτυχή κατάληξη….
«μια φορά κι έναν καιρό»…. κάπως έτσι ξεκινά το παραμύθι, ο ακροατής μεταφέρεται σε έναν φανταστικό χώρο, που δεν τον αφορά άμεσα και συνεπώς δεν απειλείται από κινδύνους που εγκυμονεί….. το καλό και το κακό κυριαρχεί αλλά υπάρχει σαφής διαχωρισμός…. θα τα καταφέρει, να νικήσει το σκοτάδι? «το μόνο που χρειάζεται είναι πίστη, εμπιστοσύνη και λίγη νεραϊδόσκονη»…  ταυτίζεται με τη Σταχτοπούτα, ακόμη και αν κατά βάθος αναγνωρίζει πως δεν υποφέρει το ίδιο μ’ αυτήν…. ένα κρυφό μέρος του συνεχίζει να φοβάται πως αξίζει τα δεινά που υφίσταται, ωστόσο υπάρχει κι ένα άλλο κομμάτι του που νιώθει ανώτερο και ελπίζει στη δικαίωση…. πολλές φορές θα παραβούμε τη γονική εντολή, θα διασχίσουμε το δάσος, θα διακινδυνεύσουμε την ασφάλειά μας, θα εξερευνήσουμε το άγνωστο…. η ιστορία δεν υπόσχεται την αιώνια ζωή αλλά μας προτείνει, τη σύναψη ποιοτικών σχέσεων…
ο κόσμος μας, ως ενήλικες τώρα, μερικές φορές μοιάζει με το επικίνδυνο δάσος στο οποίο περιπλανήθηκε η Κοκκινοσκουφίτσα, και όσο προχωράμε παρατηρούμε  προσεκτικά τους ανθρώπους, επεξεργαζόμαστε τις εμπειρίες, επιλέγουμε τον κατάλληλο σύντροφο και προχωράμε με περισσότερη σοφία στη ζωή…
«καπελά, φοβάμαι πως  δεν θα σε ξαναδώ», λέει η Αλίκη στον εκκεντρικό της φίλο προτού αφήσει πίσω της τη Χώρα των Θαυμάτων, «θα ξαναβρισκόμαστε πάντα στα σκαλοπάτια των ονείρων»…

στο τέλος κλείνουμε το βιβλίο κι επιστρέφουμε στις υποχρεώσεις μας κουβαλώντας, όμως, ως φυλαχτό στην καρδιά την ξεχωριστή αίσθηση της ελευθερίας που το όνειρο και η σκέψη του παραμυθιού μας χάρισε….

«κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»

I LOVE YOU…..

το σπιτάκι του δάσους...

τις μέρες των Χριστουγέννων και οχι μόνο, το μύνημά μας προάγει την ομορφιά της ζωής μέσα από το αγαθό, το καλό, το πλησίασμα στον άνθρωπο...

ιλυ......

χωρίς ανάσα...όλη μέρα....την κρατούσα να μη βγει και  ενοχλήσει την "αυστηρότητα" ....

Ι Λ Υ..........

κάπου εκεί κρύβεσαι....

σχετικά συχνάκις επιχειρείται η αποτύπωση της σκέψης στο "χαρτί"...οι εικόνες περνούν από μπροστά με ταχύτητα formula...και όταν μπορέσεις να γράψεις, γίνεται προσπάθεια να γίνει αναπόληση σε βασικά σημεία, αλλά εκείνες τις στιγμές μπορεί να διαπιστώσεις πως η μνήμη έχει ξεχασει αρκετά, και παρατηρείς πως βγαίνουν στην επιφάνεια και μικρά και ασήμαντα περιστατικά για τα οποία απορείς πώς άντεξαν στο χρόνο, ακόμα και αν όταν διεδραματιστηκαν πέρασαν απαρατήρητα.......περνάω από την εκκλησία, κάνω το σταυρό μου, κάθομαι λίγο παράμερα βλέποντας αυτούς που περνούν, αυτούς που κάνουν το σταυρό τους, αυτούς που στρίβουν στη γωνία για να μπουν μέσα στο ναό.... όταν κάνεις το σταυρό σου εξω από το ναό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτή που κάνεις μέσα στο ναό, που εκεί μέσα σε κυριεύει μια διάχυτη αίσθηση της λατρείας και της πίστης....τα δε εικονίσματα σου προσδίδουν ένα βαρύ φορτίο μέσα από αυστηρές και γλυκές μορφές τους που σε καλούν να προσευχηθείς, να βγεί από μέσα σου αυτό που σε τρώει....αισθάνεσαι πως οι αισθήσεις σου έχουν άλλες παραστάσεις και άλλες ερμηνείες ψυχής....

ακολουθεί μια πεζοπορία, ο χρόνος περνά διαφορετικά, σου αφήνει άλλες δυνατότητες στοχασμού....γεύεσαι τις στιγμές του εαυτού με έναν ξεχωριστό τρόπο.... και αυτό δεν είναι απλά και μόνο μια εμπειρία, αλλά αποτελεί μια πρόκληση για να ξανασκεφτείς και για να αναστοχαστείς πάνω στις σκέψεις σου…η πνοή από το αεράκι είναι ευωδιαστό, πάντα υπάρχουν κάποια λουλούδια, που μαζί με τα φυλλώματα παίζουν με τις ακτίνες του ήλιου.... και κάπου εκεί κρύβεσαι....

ιλυ.....πάρα πολύ...........

Καλημέρα  Χρόνια Πολλά...

στα όνειρά μου κάνω προσευχή...

Μες σ’ αυτή τη βάρκα είμαι μοναχ(ός)ή κι έχω συντροφιά μου κάτασπρο πουλί
Σημάδι ρίχνω στο γιαλό, μα πώς να σου το πω Είσαι ένα αστέρι μακρινό, τη νύχτα σε φιλώ
Θέλω να φυτέψω πεύκο λυγερό για να μεγαλώσει και να το χαρώ
Σημάδι ρίχνω στο γιαλό, μα πώς να σου το πω Είσαι ένα αστέρι μακρινό, τη νύχτα σε φιλώ
βλέπω τα μαλλιά σου......... μ’ άστρα και βροχή και στα όνειρά μου κάνω προσευχή
Σημάδι ρίχνω στο γιαλό, μα πώς να σου το πω Είσαι ένα αστέρι μακρινό, τη νύχτα σε φιλώ

ιλυ..............................................................

περπατώντας....

θέλω να σε ντύσω-στολίσω με όλα όσα βλέπουν τα μάτια μου, η σκέψη μου, η ψυχή μου ... γιατί Σ' Αγαπώ αμέτρητα πολύ....

από εναν τροβαδούρο.... 21/12/2......

βλέπω στην εικόνα της την αναδυόμενη Αφροδίτη... να την αγγίξω δεν μπορώ, διαλύομαι, να τη συναντήσω φοβάμαι...μόνο να την εξυμνώ...
αδύνατος και μικρός στα μεγάλα αισθήματα μπροστά της....

I Love You...

έτσι αβίαστα....

ποιός δε θέλει την Αγάπη του να την έχει δίπλα του....
και που δεν ήθελε να διακόψει την πρωινή επικοινωνία που είχε, αλλά να τη συνεχίσει και να μη αρχίσει να λέει άλλα που θα μπορούσαν να μπερδέψουν... ήταν μια ευκαιρία ορθής συνέχειας της συνομιλίας....

ιλυ.....

μια Οπτασία...

Όταν ο άνθρωπος είναι Υπέροχος και Πανέμορφος τι άλλο να του προσαψουμε...

δύσκολη κατάσταση....

προσπάθειες να δοθεί η αγάπη σου σ’ αυτόν που αγαπάς σε κάνουν να πονάς...είναι μία δύσκολη κατάσταση....σε κρατά όμως ζωντανό...
...

το περίβλημα της καρδιάς...

ανοίγει σαν λουλούδι τη μέρα, και απ’ τα πέταλά της τρέχουν ρυάκια οι μυρωδιές και τα χρώματα και βάλθηκαν να σκάσουν το περίβλημα που τόσο προστατεύει.....
...

μιλούσε..... περπατούσε

μιλούσε με το κύμα...περπατούσε στην ακρογιαλιά χορεύοντας βαλς, σε φιγούρες σαν τα λυτά μαλλιά της....και μετά την αγκάλιαζε το βαθύ γαλάζιο....
ζήσαμε πολλά μόνοι, μοιράζοντας τους δακρυσμένους πόνους μας....
η ανάσα σου ήταν η πρώτη μου Αγάπη, η μυρωδιά σου ο πρώτος μου εθισμός....κι είναι κλεισμένη μεσ' το λυχνάρι, μη θέλοντας ούτε να το ακουμπήσω, μη ξυπνήσει και φύγει ως Αλαντίν χωρίς ευχή....
...

δεν κόβεται στα δύο η ζωή...

σαν νοσταλγώ
πουλιά με παν μακριά,
πόνο δεν νιώθω πια
μόνο θυμάμαι.

πάντα έλεγες
πως η ζωή είν' στιγμές,
κύμα που σκάει σ' ακτές,
κερί που λιώνει.

δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι ήλιος και μαζί βροχή
κι ούτε για μια αιωνιότητα
δεν θ' άλλαζα μια μέρα απ' αυτή.

δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι κόλαση, παράδεισος μαζί
κι αυτά που έζησα
είτε άσχημα, είτε όμορφα
ήσαν εγώ κι εσύ.

δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι ήλιος και βροχή μαζί...

από την Α' Δημοτικού....

δεν περιμένεις να διαβάσεις το βιβλίο για να δεις τι είναι....

στο φως λουζόμουν κάποτε μαζί της...

η Ομορφιά, κάποιος ψιθύρισε, είναι μνήμα που αφήνουν δώρα οι ξεχασμένοι της αγάπης....ο κανόνας δεν ισχύει πάντα....

να πιάσει Θεέ μου μια βροχή...

να πιάσει Θεέ μου μια βροχή....
....λάμπουνε σαν τις αστραπές.... τα λόγια της καρδιάς
...μου το ’χες πει και ξαναπεί...και.... εγώ είμαι εδώ κι έχω ανοιχτά.....καρδιά, ψυχή, όλα για σένα....
νάταν ο κόσμος όλος σαν Εσένα....

.... έπιασε Θεέ μου..... Ευχαριστώ.....

ιλυ..............................................................είμαι εδώ και σ’ αγαπώ....είμαι εδώ....

μπορούμε επίσης να θεωρήσουμε    και   ως ίδια, ωθώντας στην ένταξη των πραγματικών αριθμών σε συμπαγή χώρο ενός σημείου.... (όταν η πιθανότητα   δύο τέτοιων σημείων μπορούν να θεωρηθούν ίδια, τότε και ο κόσμος μπορεί να γυρίσει ανάποδα...)

κραυγές...το υπέρτατο των πράξεων...

έγινε η απώλεια συνήθεια κι ο έρωτας κραυγή...ο χρόνος που πέρασε και περνά αφήνουν τα χέρια να ψάχνουν πνοές που αναστενάζουν και τρέμουν, ανήμπορα ν' αγκαλιάσουν...

κραυγή...μια ανεξήγητη δύναμη του "εσωτερικού" μας, να πιάσει το "τίποτα" και να το πάει λίγο παραπέρα...

ιλυ........................

όπως το "καλημέρα", "καλό βράδυ"....

Σ' Αγαπώ.....

αυτό δεν έχει 3 ή 4 στιγμές....είναι κατ' εξακολούθηση....

η παλινόστηση της ζωής...

κάθε πάτημα και σταυροδρόμι, μια νέα επιλογή...καμιά διαδρομή δεν είναι μια απλή διαδρομή....πάντα είναι μια αφορμή για μια κάποια επιστροφή-παλινόστηση που αναφέρεται στο υπαρξιακό είναι μας...κάνουμε κύκλους στη ζωή, περνάμε αρκετές φορές από ίδιους τόπους, σε ίδιους χρόνους....μας συναρπάζουν πολλές φορές αυτές οι επιστροφές.....τα ερωτήματα που θέτουμε στον εαυτό μας πατούν σε δύο σκέλη, σε εκκρεμότητες που ανατρέχουν στο παρελθόν και σε αυτές του παρόν χρόνου....η σκέψη δεν ησυχάζει...το θέλω σου θέλει να είναι παρόν στο πιο ανθρωποζωϊκό μέρος του κόσμου, μέσα στην άλλη καρδιά....πόσο πραγματικότητα μπορεί να γίνει αυτό κάνεις επιλογές, παντρεύεις καταστάσεις-όνειρα-φαντασίες, αγκιστρώνεσαι σε κατακόρυφα ύψη, πολεμάς τους φόβους σου, κάνεις απίθανα πράγματα....το μονοπάτι που διαλέγουμε κάθε φορά είναι για μια νεα άγνωστη πορεία της ζωής μας...αν και έχουμε δυο πόδια, δυο χέρια, δεν φτάνουν, πάντα χρειαζόμαστε άλλα τόσα σκέλη που βοηθούν στην αγωνία του άγνωστου επόμενου χρόνου....

ιλυ..........................................................................

εγκλωβισμένος σε μια πλατεία, μεθυσμένος από το απλό, δεν αναζητάς κάτι νέο.....πόσες φορές έχεις περάσει από εδώ?.....

"...κάθε φορά που με αγκαλιάζουν η τρυφερότητά τους με θρέφει..."

είσαι εύθραυστη στην επαφή, στο άγγιγμα, στο χάδι...είσαι οτι πιο πολύτιμο...

ιλυ..................................................................................

οριοθετημένοι χώροι...

ένας οριοθετημένος χώρος, καμιά φορά επηρεάζει αρνητικά, αναζητάς έναν έξω κόσμο που θα σου δώσει άλλες ευχάριστες παραστάσεις...οι κλειστοί χώροι, φορές πιέζουν, λέξεις μένουν δεν τις παίρνει ο αέρας και οι εσωτερικές μας αντιδράσεις ξεσπούν μέσα μας...έτσι κάνεις μια απλή αλλαγή στην παρουσίασή σου και βγαίνεις για να πας σε μαγαζιά που μέχρι τώρα μπορεί μόνο απ’ έξω είχες περάσει και να συναντήσεις διάφορες άγνωστες φυσιογνωμίες....που κάποιες συνήθειές μας στην αρχή αρχίζουν να δένονται και αργότερα γίνονται τονωτικές ενέσεις....μπορεί ο διαφορετικός αέρας, ο καφές με τον άλλο, να θεωρείται μια συνήθεια καθημερινή, αλλά υπάρχουν λογής λογής συμπεράσματα...πάρε μια ανάσα....Jasmin...λουλούδι της ερήμου....

ιλυ......Απέραντα......

Καλημέρα...Σ' Αγαπώ...

εισιτήριο για τη διπλανή θέση...

στις λαϊκές αμμουδιές σε κράτησα με το λάσο της καρδιάς και σε μάζευα σαν νερό τα χείλη μου να βρέξω, να πιώ να ξεδιψάσω....
στο τραπέζι θα 'θελα να 'σουν το κρασί, να πιώ και να μεθύσω, μες στο κορμί σου να μπλεχτώ, τις νύχτες για να ζήσω....
θάθελα να 'σουν το απάγκιο μου και τη ζωή μαζί σου να τη ζήσω....

ψάχνω να βρω εισιτήριο στη διπλανή θέση...

ιλυ...........ΧρυσΆνθη μ....

σύγχρονες επικοινωνίες....

παλιά γινόταν δια ζώσης....τώρα εξ αποστάσεως....αχ αυτή η τεχνολογία, έχει ψυχράνει τον κόσμο......
ιλυ....Πολύ....

η μία λέξη ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ.....

Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω   ΠΟΛΥ

 η μία λέξη ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ.....
η άλλη, πολύ σωστά "διευκρινίστηκε" με δύο λέξεις
η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ είναι μία....
"είπα και λάλησα", όλος ο Χρυσός του Σύμπαντος ΔΙΚΟΣ σου....το Αξίζεις, με "Α" κεφαλαίο....

ιλυ............................................................................................

μάτια.....γλυκά....

και τα βιβλία γράφουν γι' αυτά.....

μάτια, γλυκά μου μάτια.....
ιλυ...........................................................................................

... μικρά κι ασήμαντα πράγματα

μικρά κι ασήμαντα πράγματα σαν μια αγκαλιά, μια κωμωδία της κακιάς ώρας ή ακόμα και μια κούπα τσάι δείχνουν τα πολλά συναισθήματα και βοηθάνε τον άνθρωπό μας να ηρεμήσει και να μας δείξει κι αυτός αυτά που νιώθει... μέχρι τώρα...να μια ιδεα...., δεν υπάρχει ακόμα η δυνατότητα να βάζουμε μια αγκαλιά μέσα σε μπουκαλάκια και να τα παίρναμε στο τέλος μιας δύσκολης ημέρας, για να χαλαρώσουμε.....γι’ αυτό... πάρε μια τζούρα απ’ το άρωμα του συντρόφου σου, αρκέσου σε όλα εκείνα τα μικρά και καθημερινά που όταν μοιράζονται γίνονται πολύ σπουδαία....



Σ' Αγαπώ....

μάτια μου...

μάτια μου Μελιά μου μάτια......
μάτια Πανέμορφα...
ιλύ......

Καλημέρα....Σ' Αγαπώ......

χαμένοι στο δάσος...

βούρκωσε ο ουρανός, θέριεψε το δάσος, τα μονοπάτια χάθηκαν...σώπασε το κελάιδισμα του ρυακιού...

η ώρα των φαντασμάτων,,,

η ώρα των φαντασμάτων πέρασε.... δεν βγήκαν....

?...

το ρολόι που χτυπούσε....

το ρολόι, που χτυπούσε ρυθμικά
χρόνια τώρα στη γωνιά
δίπλα από την εκκλησιά σταμάτησε.
το ρολόι, που χτυπούσε ρυθμικά
και σχολάγαν τα παιδιά
στις εφτά και στις εννιά σταμάτησε, μια βραδιά.

το παλιό ρολόι χάλασε
οι χρυσοί του δείκτες ράγισαν
κι έσπασαν τα ξαφνικά....

ily................................................................................................................

τα μονοπάτια...

... ποιο μονοπάτι πρέπει ν΄ακολουθήσω για να φτάσω στον δρόμο που θα με φέρει ξανά σε σένα...
Σ' Αγαπώ.....

αγάπη... έχω αϋπνίες...να σου πω ένα παραμύθι?,,,,

χαρούμενα...

...το είδα.....
.....μια πολύ Χαρούμενη αναχώρηση...

ομορφιά δεν ταράζει, δεν προκαλεί, γαληνεύει την ψυχή...

το ξίφος της αγάπης μπορεί να σε κόψει άσχημα και να αιμορραγείς για χρόνια....μπορεί η αγάπη να είναι παράδεισος, αλλά είναι και πόνος....είναι δύσκολη αλλά και ευλογημένη....ζούμε γι’ αυτή κι μας κάνει να υποφέρουμε.....κάποτε ο πόνος της πληγής θα ελαττωθεί, μέχρι που κάποτε θα χαθεί,θα κρυφτει, αλλα θα έχει μείνει μιά πλούσια μνήμη..... η αγάπη είναι μιά πνευματική και ψυχική κατάσταση, δεν είναι βιολογική διαδικασία, ακόμα κι αν προϋποθέτει το σώμα μας.....δεν ξέρω αν θα φτάσει η μνήμη....

ιλυ..........κι ας κόβει το ξυραφάκι...

μου λείπει....

ily............................................................

το άγχος τρώει τον αφέντη...

ιλυ.........................................................................Πολ΄΄υ......

με μια μακρινή χειραψία.....στο Θησαυρό....

πόσο ήθελα να σε αγκαλιάσω.....
πόσο ήθελα να σου προσφέρω κάτι τι.....

όλου του κόσμου οι θησαυροί είναι στην καρδιά σου....

ily.......................Θησαυρέ.........

ο Θησαυρός της ψυχής μας!!!

είναι ο απόλυτα μοναδικός μας κόσμος, ιερό κομμάτι της ζωής μας, φυλακτό των συναισθημάτων, βαθύς πυρήνας του εαυτού μας....

ο καθένας μας είναι ο δημιουργός τους....

και γινόμαστε ποιητές της ζωής, της ελευθερίας, του πραγματικού ταξιδιού της ζωής!!!

Υ Π Ε Ρ Ο Χ Ο....

ματς.....μουτς....ματς.....μουτς.......
ιλυ..................................................................................................

πριν ο πετεινός λαλήσει...

ένα δώρο, οχι γιατί σ' αρέσει "η ακολουθία", αλλα γιατί σε βοηθούν να σκέφτεσαι λογικά...

https://tvxs.gr/news/paideia/arthoyr-mpentzamin-i-mageia-tis-akoloythias-fimponatsi-binteo

ily................Μελισσάνθη...

γιατί η "γλύκα" της σοκολάτας είναι μια γλυκιά απόλαυση...

δεν είμαι "εντελώς" τρελός...

«Η δική μας αγάπη θα κρατήσει»;

Εξαρτάται…

Η ιδανική σχέση αναμετράται με τον ρεαλισμό της ζωής και το «happy end» είναι δύο ατελείς άνθρωποι που αποφασίζουν πως αξίζει τον κόπο να βαδίζουν συντροφιά

Θα περίμενε κανείς έναν πιο αισιόδοξο τίτλο από μια Life Coach, ειδικά αν ειδικεύεται στις σχέσεις. Όμως δεν φημίζομαι τόσο για την αισιοδοξία μου, όσο για το ότι βλέπω τα πράγματα όπως είναι χωρίς να τα περιβάλλω με ρομαντικές φούσκες. Και πιστεύω ότι πολλοί από εμάς –αν όχι όλοι– ξέρουμε ότι οι φούσκες σκάνε.

Τι είναι όμως αυτό που εξαρχής μας κάνει να τις βάζουμε κυρίως γύρω από τις σχέσεις; Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν στο μυαλό τους μια συγκεκριμένη εικόνα του ανθρώπου που θέλουν δίπλα τους. Αφού γνωρίσουν κάποιον, έχουν δύο επιλογές: ή να κρατήσουν τον άνθρωπο και να σκίσουν την εικόνα ή να κρατήσουν την εικόνα και να σκίσουν τον άνθρωπο. Συνήθως επιλέγουμε το δεύτερο. Σκίζουμε τον άνθρωπο, όχι επειδή δεν αξίζει ως άνθρωπος γενικότερα, αλλά επειδή δεν ανταποκρίνεται στις μη ρεαλιστικές προσδοκίες μας. Αυτή η λαχτάρα μας να συμπορευτούμε με ένα μη ρεαλιστικό πρότυπο που έχουμε δημιουργήσει στο μυαλό μας έχει ενισχυθεί και από κάποιες επικίνδυνες και υπερβολικά ρομαντικές έννοιες που έχουν δοθεί πάνω στον γάμο και στις σχέσεις, όπως η έννοια της δίδυμης - αδελφής ψυχής ή ότι το ταίρι μας πρέπει να μας κάνει ευτυχισμένους.

Ο λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι παιδεύονται στις σχέσεις δεν είναι επειδή δεν βρήκαν μια δίδυμη-αδελφή ψυχή, αλλά επειδή δεν κάνουν κάποια πράγματα για να τις φτιάξουν. Πρώτα από όλα, δεν κάνουν κάτι για την σχέση που έχουν με τον εαυτό τους. Και έπειτα δεν κάνουν πράγματα μέσα στη σχέση. Όταν είμαστε συνεχώς επικεντρωμένοι σε αυτά που πράττει ή δεν πράττει ο άλλος για να μας κάνει ευτυχισμένους ή δυστυχισμένους, τότε δεν βλέπουμε πώς κινούμαστε εμείς μέσα στη σχέση. Αν περιμένουμε και τη δίδυμη – αδελφή ψυχή, είμαστε διπλά καταδικασμένοι, επειδή πιστεύουμε ότι αν έρθει ο σωστός άνθρωπος, τότε όλα στη σχέση θα λειτουργήσουν ως διά μαγείας από μόνα τους. Ο άλλος θα ξέρει τι θέλουμε, θα μας το δίνει απλόχερα, θα διαγράψει όλη του τη ζωή, απλώς και μόνο επειδή βρέθηκε στον δρόμο μας, και μια κατάσταση ευδαιμονίας θα πλημμυρίζει μονίμως τις καρδιές μας.

Σαν σε παραμύθι. Αλλά όπως και στη φύση δεν λειτουργεί κάτι από μόνο του, έτσι και στις σχέσεις δεν μπορεί να λειτουργήσει τίποτε από μόνο του. Χρειάζεται συνεργασία και διαρκής κίνηση. Η πρώτη κίνηση είναι να μάθουμε να είμαστε ολοκληρωμένοι από μόνοι μας. Δηλαδή να μην περιμένουμε κάποιος να έρθει να μας κάνει ευτυχισμένους, αλλά όταν έρθει να ενισχύσει αυτήν την αίσθηση ευτυχίας που ήδη υπάρχει μέσα μας. Πολλές φορές εξυμνούμε την ανιδιοτελή αγάπη, αλλά στην ουσία δεν ενισχύουμε αυτήν την έννοια.

Οι σχέσεις μας είναι εγωιστικές και όχι ανιδιοτελείς επειδή ακριβώς τοποθετούμε όλη μας τη ζωή και την ευτυχία στα χέρια του άλλου. Τον καθιστούμε υπεύθυνο για την ευτυχία ή τη δυστυχία μας. Τοποθετούμε στις πλάτες του όλο αυτό που εμείς δεν κάναμε τόσα χρόνια για τον εαυτό μας και το ονομάζουμε αγάπη. Οι σχέσεις είναι καλό να γίνονται με σκοπό να δημιουργήσουμε μια κοινή ζωή με κάποιον που μας αγαπάει και τον αγαπάμε. Να ενωθούμε και να απολαύσουμε τα πλεονεκτήματα μιας σχέσης. Να χαρούμε τη συντροφικότητα, να εξελιχθούμε και αν επιθυμούμε να γεννήσουμε απογόνους. Να ενισχύσουμε ο ένας την ευτυχία του άλλου, όχι να δημιουργήσουμε ευτυχία για τον άλλον. Αυτό μπορεί να γίνει αν αντικαταστήσουμε τις μη ρεαλιστικές μας προσδοκίες με την αποδοχή και την αναγνώριση ότι το ταίρι μας έχει τις αδυναμίες του και τα δυνατά του σημεία όπως ακριβώς τα αποδεχόμαστε και τα αναγνωρίζουμε και στον εαυτό μας.

Να σεβαστούμε ότι το ταίρι μας σκέφτεται, δρα, αξιολογεί και συμπεριφέρεται με διαφορετικό τρόπο από ό,τι εμείς, επειδή ο χαρακτήρας του έχει δομηθεί από άλλα βιώματα και άλλες εμπειρίες. Να καταλάβουμε ότι έχει μια δική του ιστορία που του δίδαξε ό,τι του δίδαξε και τον έπλασε σε αυτό που είδαμε και αγαπήσαμε. Αυτή η αναγνώριση της πραγματικότητας, που είναι η δεύτερη κίνηση που χρειάζεται να κάνουμε, όσο και να έρχεται σε αντίθεση με τις εικόνες που πλαισίωναν μέχρι σήμερα την έννοια του γάμου και των σχέσεων, είναι ένα από τα πιο σημαντικά κλειδιά για ανθίσει και να ευημερήσει τόσο η σχέση όσο και ο καθένας μεμονωμένα. Θα ήθελα να προσθέσω και μια άλλη διάσταση στις σχέσεις που ίσως να μην έχετε σκεφτεί: Ένας άγνωστος επέλεξε μια κοινή πορεία με έναν άλλον άγνωστο και στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού γίνονται ο ένας το στήριγμα του άλλου. Γίνονται αυτό που λέμε «ο άνθρωπός μου».

Και δεν είναι καν αίμα μας. Υπάρχει τίποτε πιο όμορφο από αυτό; Να είμαστε μαζί με κάποιον στον δρόμο του οποίου έτυχε να βρεθούμε, όπως κι εκείνος έτυχε να βρεθεί στον δικό μας δρόμο, και αποφασίσαμε ότι, ενώ δεν έχουμε καμία υποχρέωση ο ένας στον άλλο, θα είμαστε ο ένας ο άνθρωπος του άλλου; Δεν υπάρχει πραγματικά τίποτε πιο όμορφο από αυτό. Και αν θυμόμαστε να ενισχύουμε τον άνθρωπό μας μέσω της αποδοχής, τότε η σχέση αποκτά μια τελείως διαφορετική δυναμική.

[Το άρθρο αναφέρεται σε σχέσεις οι οποίες δεν είναι κακοποιητικές και βίαιες τόσο σε λεκτικό όσο και σε σωματικό επίπεδο. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Open Life, που κυκλοφόρησε με το Έθνος της Κυριακής, 3 Νοεμβρίου].

στους θησαυρούς της ψυχής βρίσκονται και σκοτεινά μας σημεία, μεγάλα μας λάθη, ηθελημένες και αθέλητες αδικίες, παραλείψεις κρίσιμες και οι καθοριστικές, αποτυχίες.... που άλλοτε εξομαλύνουν και αμβλύνουν κάποιες αρνητικές επιρροές, άλλοτε νευριάζεις με την κακή σου εικόνα....έτσι είναι όμως η ψυχή μας όπως και η ζωή μας....έχουν όλο το μείγμα το κόσμου....αλλά και ο καθένας μας είναι δημιούργημα ενός ιδιαίτερου δικού του κόσμου....είναι οι θησαυροί της ψυχής μας..... κάτι σαν ποιητής.....

η Μελισσάνθη, το Λουλούδι της Ανατολής, η Σοράγια, η Ομορφιά, η Jasmin.... είναι ο άνθρωπος που βρήκα στο δρόμο μου...

έτσι να αισθάνεσαι...

υπέροχη μέρα..... έτσι να αισθάνεσαι....

ιλυ.........

όταν ένας φιλόσοφος προσπαθεί να ομορφύνει το κόσμο...

πρέπει να έχει κανείς έναν έρωτα, ένα μεγάλο έρωτα, για να του εξασφαλίζει άλλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που κυριεύουν όλους μας...

 Albert Camus


όταν ένας φιλόσοφος προσπαθεί να ομορφύνει το κόσμο...και μιλώ για την "Ομορφιά" του κόσμου...

I love you....

επιτακτικές ανάγκες.....

από το "Η συμφωνία των ονείρων" του Ν. ΘΕΜΕΛΗ

μπήκε μέσα αγκομαχώντας.... και άλλες φορές, αν οχι κάθε μέρα έτσι είναι "φορτωμένη"...όμως σήμερα φαινόταν το βάρος....

και τα δύο χέρια πιασμένα....το βάρος-δύναμη φαινόταν ......

δέξου.....

μη φοβάσαι τη βοήθεια από άλλους.... μη προσπαθείς να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου, την σκέψη σου, επειδή μπορεί φοβόμαστε να προχωρήσουμε στην αλλαγή του τρόπου σκέψης.....
κάνε λοιπόν τον εαυτό σου πιο δεκτικό, και δέξου την βοήθεια των άλλων ως δώρο και όχι ως κάτι που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν για εσένα...
και οχι ως δώρο, ως αγάπη... που γνωρίζεις τι σημαίνει όταν υπάρχει στο άνθρωπο.....

ιλυ...................................................................

Ήλιε ανάτειλε...Ήλιε λάμψε

Ήλιε ανάτειλε, ήλιε ανάτειλε.
Ήλιε λάμψε και δωσ' μου για να λιώσουνε
τα χιόνια .....

ιλυ.........................Ήλιε..............

Κ α λ η μ έ ρ α!!!...

κουράγιο .... αγάπη...

τόσα φαρμάκια πώς θες ν’ αντέξω,
τόσες φουρτούνες, τόσες φωτιές.
λίγη ελπίδα, πού να γυρέψω,
δεν σε θυμάται κανείς στις συμφορές.
όταν νυχτώνει, δεν ησυχάζω,
..........................................ι.
δεν βρίσκω άκρη, γωνιά ν’ αράξω,
το δάκρυ τρέχει και πάντα βρέχομαι.
θαρρείς κι εμένα σημάδι μ’ έχεις,
και με πληγώνεις ζωή βαριά.
να `σαι λεβέντης και να αντέχεις,
κουράγιο θέλει και καθαρή καρδιά...

τι 'ναι αυτό ....

τι 'ναι αυτό που μας ενώνει
μας χωρίζει μας πληγώνει
είναι ο χρόνος που τελειώνει
και ξανά μένουμε μόνοι...

ιλυ...................................................................................................

ο κόσμος είσαι 'συ....

οι ώρες περνούν με στοχασμό, μια να φαντασιώνεται, να ονειρεύεται και λίγη δημιουργία...και μια να ερμηνεύει και να επανερμηνεύει καταστάσεις και πράγματα.....η σκέψη θέλει να δίνει εξηγήσεις για να μπορείς να στέκεσαι, για να μπορείς να όρθιος δίπλα στο "κόσμο" σου....αυθεντικός....

....ακούειιιι...κανείιιιιιιιιςςςςςς.......

χαμόγελα υπάρχουν...

ένας "πολλά βαρύς" με καρδιά μικρού παιδιού....

χαμογελά, ειναι κάθε στιγμή χαρούμενος....αλλά δεν μπορούν να το δούν....

αν ποτέ καρδιά μου ψάξεις να με βρεις
αν κάτι σου έτυχε και με χρειαστείς
θα μαι εκεί που μ' άφησες πιστός σου θαυμαστής...

ιλυ......φορεβερ...

το ανω βίντεο κατέβηκε από τον τραγουδιστή που είναι ο αστυνομικός που πήρε το μικρόφωνο από πλανόδιο τραγουδιστή και τραγούδισε στο μοναστηράκι εν ώρα υπηρεσίας... οι στίχοι είναι δικοί του...

πώς είσαι, όταν τρελαίνεσαι?»...

«και πώς είσαι, όταν τρελαίνεσαι?»... αν!! από την πρώτη συνάντηση, μπορεί να καθορίσει πολλά μέλλοντα….
έχοντας άνθρωπο δίπλα μας…πως τον βρήκα?
ο τρόπος συμπεριφοράς μας παίζει το ρόλο του για το πόσο μας ταιριάζει…
προσπαθώντας να πλησιάσουμε τους άλλους….πως?
σιωπούμε στις μικροταπεινώσεις της ζωής?….
νιώθοντας χαλαροί μόνο όταν δουλεύουμε?….
επισκεφτόμαστε τους δικούς του ανθρώπους, κοιτάμε παλιές τους φωτογραφίες, γνωριζόμαστε με φίλους τους, νομίζουμε ότι κάνουμε σωστά ή  ότι έχουμε κάνει όσα πρέπει να κάνουμε?….
στο τέλος δένονται, χωρίς να γνωρίζουν ποιοι είναι,  ποιοι θα είναι αύριο, ενώνονται για ένα μέλλοντα χρόνο που δεν μπορούν να αντέξουν….
έχουμε διαφορές και ελαττώματα….πως τα ανεχόμαστε?... έχουμε αυτή τη γενναιοδωρία?... αν αποδεχόμαστε το λάθος, αν έχουμε μια ευδιάθετη συμπεριφορά που θα συγχωρεί εμάς, αλλά και τους γύρω μας……αν τα έχουμε!!! ….. έχουμε βρεί τον άνθρωπό μας….ναι!!! τότε αυτός είναι ο άνθρωπός μας… τότε υπάρχει η πραγματική αγάπη…

...«πως είσαι στο βουνό σου?»....

ily....

Σ' Αγαπώ τόσο πολύ!!!....

"σ’ αγαπώ τόσο πολύ" Μάγια Μελάγια

αυτή η νύχτα,
πώς θα περάσει ώσπου να `ρθει το πρωί,
αυτή η νύχτα,
που κάθε αστέρι της προτού να σβήσει,
θα μου στοιχίσει τη μισή μου τη ζωή....

σ’ αγαπώ τόσο πολύ,
που με πνίγει, όταν σε χάνω, η αγωνία,

σ’ αγαπώ κι από καιρό,
τη μεγάλη την απόφαση την πήρα,
όλα σου τα συγχωρώ, μακριά σου δεν μπορώ,
έλα πάλι και ας γίνει ό,τι θέλει η μοίρα....

ιλυ......

είναι δικά σου....

... όλα είναι δικά σου....
ιλυ.........

απο το "Ο βασιλιάς του μάμπο-μαριάτσι"

νοιώθω στη ματιά σου...

Νοιώθω στη ματιά σου, έναν πόνο κρυφό

σαν παράπονο βιολιού αχ  πού απλώνεται

και ξεχνάω όσα θέλω να σου πω

νοιώθω στη ματιά σου, έναν πόνο κρυφό

Ένα δάκρυ είναι, πάντα ή αφορμή

κι’ είν’ γραμμένο στην ψυχή μου και δεν σβήνεται

να μού δείχνει αχ  αγάπη τί θα πει

ένα δάκρυ είναι, πάντα ή αφορμή

Σ’ αγαπάω φωνάζω, κι έχεις φύγει μακριά

ούτ’ η γη ούτ’ ή καρδιά δεν σε χωρέσανε

κι’ ή θύμησή σου με γεμίζει μοναξιά

σ’ αγαπάω φωνάζω, κι έχεις φύγει μακριά

Κι αν τη πόρτα κλείσω, πάλι ό πόνος θα μπει

και εσύ να με ρωτάς αν σ’ αγάπησα

μες στα λόγια σου κρυμμένο το κλειδί

κι’ αν τη πόρτα κλείσω, πάλι ό μόνος θα μπει

ιλυ............

στα "όχι" ....και στα "ναι" ..

κανείς, πουθενά και ποτέ
ποτέ δε θα μπει στα όνειρά μας
στα "όχι" μαζί και στα "ναι" ...

πριν σε γνωρίσω δε θυμάμαι πια
- ποιος ήμουν

Κ α λ η μ έ ρ α ....

ily.......

μια αντίληψη...

κάτι που μένει, μια αντίληψη προσώπων....πάλι από μακρυά θα συναντιόταν το βλέμμα μας, πίσω από τους κυρτούς φακούς των γυαλιών, θα αρθρώναμε δίχως λέξεις....

όσο μπορεί να γίνει, θα συνεχίζω να βυθίζω τη σκέψη μου στην ύπαρξή σου.....

γυαλάκια...

βάλτο καλά στη σκέψη σου....

ιλυ.................

όταν γεννιέται ο άνθρωπος...

όταν γεννιέται ο άνθρωπος, ένας καημός γεννιέται....

Θεέ μου.....

Θεέ μου πως την Αγαπώ....

αγάπη μου ...
πιστεύω πως εσύ είσαι η ζωή μου...
αν έχω την τύχη να σου δώσω κάτι που να κρατήσεις μέσα σου από την αληθινή ζωή...
αισθάνομαι....
ποτέ δε φανταζόμουν πως θα μπορούσα ν’ αγαπήσω έτσι....
κι αν σου γράφω έτσι που σου γράφω, δεν είναι για να με καταλάβεις...
άκουσα τον εαυτό μου να ψιθυρίζει «Θεέ μου πόσο την αγαπώ»....
σε συλλογίζομαι χωρίς μια στιγμή διακοπή....
όταν αγαπά κανείς και δεν έχει τον άνθρωπο του, πρέπει να βρει τρόπο να μην ξυπνά ποτέ του…
πόσα πράγματα που έχω να σου πώ ή να σου δείξω και που δε μ’ άφησε η λαχανιασμένη ζωή μας....
…ξέρεις πόσο πολύ είναι για μένα οι λίγες στιγμές....
…σου είπα ένα σωρό πράγματα, αλλά εκείνο που ήθελα να πω και μ έκανε να μουντζουρώσω τόσο χαρτί δεν το είπα:....
σε συλλογίζομαι...
αν μπορώ να σου δώσω μια μικρή χαρά, πρέπει να σου τη δώσω αμέσως...
αγάπη μου, θα με συγχωρήσεις γι’ αυτά, που είναι δύσκολο να ειπωθούν σε μια γυναίκα...
ρωτιέμαι καμιά φορά πως θα μιλούσες, αν ήσουν κοντά μου...
δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω τώρα, παρά αυτές τις ανόητες λέξεις.....



Καληνύχτα, αγάπη,...
από τον ερωτευμένο Σεφέρη....

έφτασα...

έφτασα στο σημείο......

ακραίο.... λές??!!!...

beautiful...

beautiful Good Morning....

αν.... είναι δίψα...

αν το φεγγάρι ήταν δίπλα μου, αν ο έρωτας ήταν αρκετός, όλα θα ήταν κάτι άλλο, κάτι του υπερπέραν.....αν αυτά είναι δίψα, δεν σβήνει ούτε με όλους τους ωκεανούς....

και ξαφνικά....σκοτάδι...υπάρχουν κάποια πάθη τόσο δυνατά, που δεν μπορεί παρά να είναι .....

....άλαλα χείλη...

φεύγουν και δεν γυρίζουν να δουν τη πόρτα δίχως νούμερο θαλαμου...ίσως δεν αντέχουν ....φεύγουν και ξαναγυρίζουν την άλλη μέρα στον "ομαλό" βίο...

οι μικροχαρές, οι μικροστεναχώριες, ο καφές του πρωινού, τα ζεστά βράδια, το κουτσομπολιό, τα μπάνια στις λαϊκές αμμουδιές, με κάθε όχημα φεύγουν όλοι....πιό πίσω παραμένουμε 'μεις...ποιοί?....θα τους γνωρίσεις από το βλέμμα, θαμπωμένο από τότε που θρονιάστηκε μέσα μας το κατακάθι των τελικών ετυμηγοριών...και αν παραπονιόμαστε, εί΄ναι από νοσταλγία για κείνο που "κάποτε εμείς..."

τέλος πάντων.....μιά παλάμη ανοιχτή υπάρχει.... όταν σφίγγεις τον έρωτα στην παλάμη λίγο θέλει να τον πνίξεις... ο έρωτας στην κλειστή παλάμη είναι δεδομένος.... στην ανοιχτή παλάμη ελεύθερος να μείνει ή να φτερουγίσει μακριά....

πικρά χαμόγελα στο θάλαμο δίχως νούμερο....

....getting my hopes up high...

Damn your eyes
They're taking my breath away
For making me wanna stay
Damn your eyes
For getting my hopes up high
Making fall in love again
Damn your eyes...

βράδυ...

βράδυ Σαββάτου.....
κι εσύ ‘σαι κάπου
άραγε πού να βρίσκεσαι για τι να λες
περνάει ο χρόνος βαρύς και μόνος
κι όλες τις σκέψεις μου για σένα δεν τις θες...

λείπει καιρό ....

γυναικεία γραφή, η αφύπνιση του σώματος μιας γυναίκας που ζει το θαύμα του έρωτα....
κάθε πρόβλημα έχει τη δική του λύση... έχω την αίσθηση πως τα περισσότερα θέματα που αναζητούν-ερευνούν οι άντρες συγγραφείς, έχουν λυθεί, και ότι  η γυναικεία ευαισθησία μπορεί να δημιουργήσει νέες «συγκρούσεις», να φωτίσει αλλιώς τα προβλήματα και τότε η  γυναικεία γραφή δείχνει ένα μέλλον, χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει  πλήρως…
η γυναικεία γραφή αντιστέκεται, και διαφοροποιείται από την αντρική… έχει την πρόθεση να ορίσει τη γυναικεία διαφορετικότητα στη σκέψη, στον κοινωνικό χώρο… όμως το θέμα δεν είναι ότι ο κόσμος της θα γίνει καλύτερος με περισσότερη γυναικεία συμμετοχή, αλλά αν ο κόσμος δεν γίνει πιο «μαλακός», αν δεν εκθηλυνστεί,, δεν θα μπορέσει να επιβιώσει….

O Πληθυντικός Aριθμός

O έρωτας,

όνομα ουσιαστικόν,

πολύ ουσιαστικόν,

ενικού αριθμού,

γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,

γένους ανυπεράσπιστου.

Πληθυντικός αριθμός

οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,

όνομα ουσιαστικόν,

στην αρχή ενικός αριθμός

και μετά πληθυντικός:

οι φόβοι.

Οι φόβοι

για όλα από εδώ και πέρα.

Η μνήμη,

κύριο όνομα των θλίψεων,

ενικού αριθμού,

μόνον ενικού αριθμού

και άκλιτη.

H μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

H νύχτα,

όνομα ουσιαστικόν,

γένους θηλυκού,

ενικός αριθμός.

Πληθυντικός αριθμός

οι νύχτες.

Οι νύχτες από δω και πέρα.

Μια γυναικεία γραφή
Κική Δημουλά

ily....άκλητο....

ιδού...

το ταίριασμα...

η προσπάθεια ...

daydream...

I fell asleep amid the flowers

μαζεύονται όλα τα προβατάκια....

η ζωή έχει πολλούς δρόμους....κάποτε όλοι συγκλίνουν, σαν να βγαίνουν σε πλατεία, σαν να μαζεύονται όλα τα προβατάκια τ' ουρανού να φτιάχνουν ένα σύννεφο μεγάλο....μαζεύονται τα σύννεφα σιγά – σιγά, απ' όλη τη ζωή, από τότε που αδίκησα, φαίνεται, μπορείς να το δεις, το αισθάνεσαι, σκέφτεσαι συνέχεια την καλή όψη των πραγμάτων για να μπορείς να είσαι λίγο ήσυχος....τουλάχιστον φαινομενικά.....
γνωστοί και φίλοι θεωρούν ότι είμαι ευτυχισμένος, πως η εργασία μου πάει πολύ καλά, πως όλη μου η οικογένεια έχει προοδεύσει....όλοι έχουν την εικόνα ότι έχω πάρει ότι ζήτησα από τη ζωή, ότι είμαι πετυχημένος, ότι είμαι μια χαρά....κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ξέρει τι κρύβει η ψυχή του ανθρώπου, τι μαύρα σκοτάδια τον κατατρώνε όσο φαίνεται ότι όλα πάνε καλά....κανένας δεν ξέρει πώς ζει τη ζωή του ένας άνθρωπος....μόνο η καρδιά...

και γίνεται έτσι η ζωή.....μπάταρε.....

«ευχαριστώ» για όσα θετικά και όμορφα μου συνέβησαν τη μέρα που πέρασε....

ily......

η πλατεία του έρωτα......

μαγεμένη καρδιά...

κι αναρωτιόμουν... μια στιγμή!!!...
..δεν υπάρχει πιά το μαγεμένο παραμύθι....και η καρδιά είναι γεμάτη από πιθανότητες....

ily....

συνοδευτικό...

μπισκότο ....

για τον κόσμο....

ήταν μια ωραία μέρα για τον κόσμο....

αλήθεια, ψέμα...

μισό μισό...

Δε μιλάμε,
δεν μιλάμε πια,
δεν μιλάμε, φτάνει μια ματιά
και γυρνάμε,
πρόσωπο αλλού και πλάτη,
φταίει κάτι που..
Δε μιλάμε..

Δίχως χέρια πια ακουμπάμε,

τα μεσημέρια κάνω πως κοιμάμαι

μήπως και γευτώ το όνειρο σου,

στο πλευρό σου εγώ..

Αγάπη μου όλα καλά,

δεν ζητάω πιο πολλά

είσαι εδώ κι είναι

πάντα αυτό αρκετό.

Και όσα δεν έχουμε πει

μέσα από την σιωπή

χρόνια τώρα φωνάζουν

σ’ αγαπώ..

....................

Δε μιλάμε
κι όλο με παρέες τριγυρνάμε
σε φωτογραφίες χαμογελάμε
κι όλοι γύρω εμάς έχουν σημάδι
και μετά απ’ το φλας..
σκοτάδι!

Αγάπη μου όλα καλά,

δεν ζητάω πιο πολλά

είσαι εδώ κι είναι

πάντα αυτό αρκετό.

Και όσα δεν έχουμε πει

μέσα από την σιωπή

χρόνια τώρα φωνάζουν

σ’ αγαπώ!

Δε μιλάμε, δεν μιλάμε πια, δεν μιλάμε, .......και γυρνάμε, πρόσωπο αλλού και πλάτη,

φταίει κάτι που..Δε μιλάμε..

...η σιωπή....

«στη γυναίκα αρμόζει η σιωπή» λέει η Βρισηίδα...
με την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία της ψυχολογεί, χαρακτηρίζει και παραδίδει στον άνθρωπο για κρίση και συμπεράσματα....είναι αντικειμενική και κρατάει, όσο αυτό είναι εφικτό, αποστάσεις από τα πεπραγμένα....η Βρισηίδα είναι η προσωποποίηση της γυναίκας της εποχής της αλλά και της γυναίκας στο μέτωπο του καθημερινού πολέμου... βρίσκεται ως σχολιαστής των γεγονότων και δεν διστάζει να δείξει πόσο τρωτή και εύθραυστη είναι παρά τη γενναιότητά της, η δε σιωπή της, δεν εκδηλώνεται ως αδυναμία αλλά ως περήφανη στάση....στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και διαθέτει την αξιοπρόσεκτη όσο και συγκλονιστική ικανότητα να αφηγείται τα γεγονότα με κάθε ψυχραιμία και νηνεμία πνεύματος παρά την συναισθηματική φόρτιση, η οποία εκδηλώνεται αν μη τι άλλο από τις προσωπικές στιγμές που έζησε κοντά ................ πριν από χρόνια....

θα έλεγε κανείς πως "η σιωπή των κοριτσιών" είναι ένας βουβός πόνος, ένας δραματοποιημένος λόγος που υποδόρια εκφράζεται και καταγράφεται...

όνειρα μιας λύρας...

μόλις σε κοίταξα μέσα στα μάτια
είδα πως φως μου ήσουν εσύ
μες της ψυχής μου τ' άδεια παλάτια
χωρούσες μόνο εσύ
ήταν στη μοίρα ν' αγαπηθούμε
μόλις ο ένας τον άλλον δει
ήταν στη μοίρα να ερωτευτούμε
εμείς για πάντα σε μια στιγμή
μόλις σε άγγιξα είδα πως χρόνια
είχα να νιώσω την ηδονή
που τραγουδάνε όλα τ' αηδόνια
κι όσοι αγαπάνε νύχτα - πρωί
μόλις σε άγγιξα είπα αιώνια
θα σε λατρεύω ως τη στιγμή
που θα γυρίσουν σα χελιδόνια
πίσω οι ψυχές μας ξανά στη γή
ήταν στη μοίρα μας ν' αγαπηθούμε
και δεν έλεγε ποτέ για χωρισμό
μα για αγάπη κι όνειρα μιας λύρας
που τραγούδησε το πόσο σ' αγαπώ

ρήμα..

στοιχειώνω=ρήμα

λέξεις...

τα εισαγωγικά και οι λέξεις...."χαρούμενος"

από ανακατεμένα γράμματα....