ιστορίες παραμυθιών...
οι κακές αδερφές της Σταχτοπούτας την καταδίωκαν με φθόνο…. «πιστεύεις στ’ αλήθεια πως ανήκεις στο παλάτι?», ψιθύριζαν χαιρέκακα… «μα γιατί μου φέρονται έτσι?», αναρωτιέται με θλίψη η Σταχτοπούτα….. «πρόσεχε, μην πάρεις λάθος δρόμο», προειδοποιεί η μαμά την Κοκκινοσκουφίτσα…. από μακριά ακούγονται οι βρυχηθμοί των άγριων θηρίων…. μα ξέρουμε πως ακόμη κι αν εκλιπαρούμε για βοήθεια κανένας δεν θα επέμβει για να μας σώσει…. αφουγκραζόμαστε την ανάσα του λύκου, καθώς πλησιάζει απειλητικά προς το μέρος μας….
κομμάτια από τις ιστορίες παραμυθιών, που διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα, ταξίδεψαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, έπιασαν φιλίες με το μελάνι, δέθηκαν σε βιβλία και κέρδισαν τη θέση τους δίπλα στο φύλακα άγγελό μας, κλείναμε τα μάτια, αλλά αρνιόμαστε να κοιμηθούμε… η ιστορία ψάχνει ένα νόημα που θα μας πείσει να συνεχίσουμε μπροστά κόντρα σε κατεστημένα και αντιξοότητες… έχουν έντονη την ομοιότητα αυτού που συμβολίζουν με τα όνειρά μας…. αντανακλούν συγκρούσεις του εσωτερικού μας κόσμου, μα παράλληλα μας αναφέρουν τρόπους για την ικανοποιητική αντιμετώπιση αυτών… μέσα από την ταύτιση του Εγώ και του ονείρου με την ιστορία, απαλύνεται το αίσθημα μοναξιάς, αφού παίρνουμε το μήνυμα πως ως μέρος συνόλου των ανθρώπων, μοιραζόμαστε κοινές προκαθορισμένες καταστάσεις-πεπρωμένα, υποφέρουμε από παρόμοιες ανησυχίες και οδεύουμε προς μια ευτυχή κατάληξη….
«μια φορά κι έναν καιρό»…. κάπως έτσι ξεκινά το παραμύθι, ο ακροατής μεταφέρεται σε έναν φανταστικό χώρο, που δεν τον αφορά άμεσα και συνεπώς δεν απειλείται από κινδύνους που εγκυμονεί….. το καλό και το κακό κυριαρχεί αλλά υπάρχει σαφής διαχωρισμός…. θα τα καταφέρει, να νικήσει το σκοτάδι? «το μόνο που χρειάζεται είναι πίστη, εμπιστοσύνη και λίγη νεραϊδόσκονη»… ταυτίζεται με τη Σταχτοπούτα, ακόμη και αν κατά βάθος αναγνωρίζει πως δεν υποφέρει το ίδιο μ’ αυτήν…. ένα κρυφό μέρος του συνεχίζει να φοβάται πως αξίζει τα δεινά που υφίσταται, ωστόσο υπάρχει κι ένα άλλο κομμάτι του που νιώθει ανώτερο και ελπίζει στη δικαίωση…. πολλές φορές θα παραβούμε τη γονική εντολή, θα διασχίσουμε το δάσος, θα διακινδυνεύσουμε την ασφάλειά μας, θα εξερευνήσουμε το άγνωστο…. η ιστορία δεν υπόσχεται την αιώνια ζωή αλλά μας προτείνει, τη σύναψη ποιοτικών σχέσεων…
ο κόσμος μας, ως ενήλικες τώρα, μερικές φορές μοιάζει με το επικίνδυνο δάσος στο οποίο περιπλανήθηκε η Κοκκινοσκουφίτσα, και όσο προχωράμε παρατηρούμε προσεκτικά τους ανθρώπους, επεξεργαζόμαστε τις εμπειρίες, επιλέγουμε τον κατάλληλο σύντροφο και προχωράμε με περισσότερη σοφία στη ζωή…
«καπελά, φοβάμαι πως δεν θα σε ξαναδώ», λέει η Αλίκη στον εκκεντρικό της φίλο προτού αφήσει πίσω της τη Χώρα των Θαυμάτων, «θα ξαναβρισκόμαστε πάντα στα σκαλοπάτια των ονείρων»…
στο τέλος κλείνουμε το βιβλίο κι επιστρέφουμε στις υποχρεώσεις μας κουβαλώντας, όμως, ως φυλαχτό στην καρδιά την ξεχωριστή αίσθηση της ελευθερίας που το όνειρο και η σκέψη του παραμυθιού μας χάρισε….
«κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»
I LOVE YOU…..
οι κακές αδερφές της Σταχτοπούτας την καταδίωκαν με φθόνο…. «πιστεύεις στ’ αλήθεια πως ανήκεις στο παλάτι?», ψιθύριζαν χαιρέκακα… «μα γιατί μου φέρονται έτσι?», αναρωτιέται με θλίψη η Σταχτοπούτα….. «πρόσεχε, μην πάρεις λάθος δρόμο», προειδοποιεί η μαμά την Κοκκινοσκουφίτσα…. από μακριά ακούγονται οι βρυχηθμοί των άγριων θηρίων…. μα ξέρουμε πως ακόμη κι αν εκλιπαρούμε για βοήθεια κανένας δεν θα επέμβει για να μας σώσει…. αφουγκραζόμαστε την ανάσα του λύκου, καθώς πλησιάζει απειλητικά προς το μέρος μας….
κομμάτια από τις ιστορίες παραμυθιών, που διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα, ταξίδεψαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, έπιασαν φιλίες με το μελάνι, δέθηκαν σε βιβλία και κέρδισαν τη θέση τους δίπλα στο φύλακα άγγελό μας, κλείναμε τα μάτια, αλλά αρνιόμαστε να κοιμηθούμε… η ιστορία ψάχνει ένα νόημα που θα μας πείσει να συνεχίσουμε μπροστά κόντρα σε κατεστημένα και αντιξοότητες… έχουν έντονη την ομοιότητα αυτού που συμβολίζουν με τα όνειρά μας…. αντανακλούν συγκρούσεις του εσωτερικού μας κόσμου, μα παράλληλα μας αναφέρουν τρόπους για την ικανοποιητική αντιμετώπιση αυτών… μέσα από την ταύτιση του Εγώ και του ονείρου με την ιστορία, απαλύνεται το αίσθημα μοναξιάς, αφού παίρνουμε το μήνυμα πως ως μέρος συνόλου των ανθρώπων, μοιραζόμαστε κοινές προκαθορισμένες καταστάσεις-πεπρωμένα, υποφέρουμε από παρόμοιες ανησυχίες και οδεύουμε προς μια ευτυχή κατάληξη….
«μια φορά κι έναν καιρό»…. κάπως έτσι ξεκινά το παραμύθι, ο ακροατής μεταφέρεται σε έναν φανταστικό χώρο, που δεν τον αφορά άμεσα και συνεπώς δεν απειλείται από κινδύνους που εγκυμονεί….. το καλό και το κακό κυριαρχεί αλλά υπάρχει σαφής διαχωρισμός…. θα τα καταφέρει, να νικήσει το σκοτάδι? «το μόνο που χρειάζεται είναι πίστη, εμπιστοσύνη και λίγη νεραϊδόσκονη»… ταυτίζεται με τη Σταχτοπούτα, ακόμη και αν κατά βάθος αναγνωρίζει πως δεν υποφέρει το ίδιο μ’ αυτήν…. ένα κρυφό μέρος του συνεχίζει να φοβάται πως αξίζει τα δεινά που υφίσταται, ωστόσο υπάρχει κι ένα άλλο κομμάτι του που νιώθει ανώτερο και ελπίζει στη δικαίωση…. πολλές φορές θα παραβούμε τη γονική εντολή, θα διασχίσουμε το δάσος, θα διακινδυνεύσουμε την ασφάλειά μας, θα εξερευνήσουμε το άγνωστο…. η ιστορία δεν υπόσχεται την αιώνια ζωή αλλά μας προτείνει, τη σύναψη ποιοτικών σχέσεων…
ο κόσμος μας, ως ενήλικες τώρα, μερικές φορές μοιάζει με το επικίνδυνο δάσος στο οποίο περιπλανήθηκε η Κοκκινοσκουφίτσα, και όσο προχωράμε παρατηρούμε προσεκτικά τους ανθρώπους, επεξεργαζόμαστε τις εμπειρίες, επιλέγουμε τον κατάλληλο σύντροφο και προχωράμε με περισσότερη σοφία στη ζωή…
«καπελά, φοβάμαι πως δεν θα σε ξαναδώ», λέει η Αλίκη στον εκκεντρικό της φίλο προτού αφήσει πίσω της τη Χώρα των Θαυμάτων, «θα ξαναβρισκόμαστε πάντα στα σκαλοπάτια των ονείρων»…
στο τέλος κλείνουμε το βιβλίο κι επιστρέφουμε στις υποχρεώσεις μας κουβαλώντας, όμως, ως φυλαχτό στην καρδιά την ξεχωριστή αίσθηση της ελευθερίας που το όνειρο και η σκέψη του παραμυθιού μας χάρισε….
«κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»
I LOVE YOU…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου