κάπου εκεί κρύβεσαι....

σχετικά συχνάκις επιχειρείται η αποτύπωση της σκέψης στο "χαρτί"...οι εικόνες περνούν από μπροστά με ταχύτητα formula...και όταν μπορέσεις να γράψεις, γίνεται προσπάθεια να γίνει αναπόληση σε βασικά σημεία, αλλά εκείνες τις στιγμές μπορεί να διαπιστώσεις πως η μνήμη έχει ξεχασει αρκετά, και παρατηρείς πως βγαίνουν στην επιφάνεια και μικρά και ασήμαντα περιστατικά για τα οποία απορείς πώς άντεξαν στο χρόνο, ακόμα και αν όταν διεδραματιστηκαν πέρασαν απαρατήρητα.......περνάω από την εκκλησία, κάνω το σταυρό μου, κάθομαι λίγο παράμερα βλέποντας αυτούς που περνούν, αυτούς που κάνουν το σταυρό τους, αυτούς που στρίβουν στη γωνία για να μπουν μέσα στο ναό.... όταν κάνεις το σταυρό σου εξω από το ναό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτή που κάνεις μέσα στο ναό, που εκεί μέσα σε κυριεύει μια διάχυτη αίσθηση της λατρείας και της πίστης....τα δε εικονίσματα σου προσδίδουν ένα βαρύ φορτίο μέσα από αυστηρές και γλυκές μορφές τους που σε καλούν να προσευχηθείς, να βγεί από μέσα σου αυτό που σε τρώει....αισθάνεσαι πως οι αισθήσεις σου έχουν άλλες παραστάσεις και άλλες ερμηνείες ψυχής....

ακολουθεί μια πεζοπορία, ο χρόνος περνά διαφορετικά, σου αφήνει άλλες δυνατότητες στοχασμού....γεύεσαι τις στιγμές του εαυτού με έναν ξεχωριστό τρόπο.... και αυτό δεν είναι απλά και μόνο μια εμπειρία, αλλά αποτελεί μια πρόκληση για να ξανασκεφτείς και για να αναστοχαστείς πάνω στις σκέψεις σου…η πνοή από το αεράκι είναι ευωδιαστό, πάντα υπάρχουν κάποια λουλούδια, που μαζί με τα φυλλώματα παίζουν με τις ακτίνες του ήλιου.... και κάπου εκεί κρύβεσαι....

ιλυ.....πάρα πολύ...........