περπάτημα και σήμερα… ατέλειωτα πατήματα μπρός-πίσω, αριστερά-δεξιά μή βρεθούν ξανά σημάδια του παρελθόντος…
δεν είναι απλά και μόνο μια επιθυμία, μια ψηλάφηση του παρελθόντος…. παίρνω μια ψυχική δύναμη, γιατί εκεί ονειρεύομαι όσα έχω ήδη κάνει στη ζωή μου….περνάω από κει ως να επισκέπτομαι τον τόπο των ονείρων μου, για να ξαναζωντανέψω-ξαναδημιουργηθούν όνειρα…. είναι συμβολισμός με παλιές εικόνες, που δίνει μια ομορφιά και δύναμη, που διευκολύνει τη σκέψη να πλάθεις τη ζωή περίπου όπως την ονειρεύεσαι…
κρύα μέρα, τα κουνούπια άρχισαν να εξαφανίζονται και το διάβα στον δασοειδή πεζόδρομο γίνεται δίχως το ενοχλητικό ξύσιμο…το παγκάκι βρεγμένο και γυρίζω γύρω γύρω μη και το στεγνώσω… ο εσωτερικός τοίχος απ το σπίτι δίπλα του υγρός, λίγο τσακισμένος και λές πως και είναι όρθιος ακόμη, εκεί δίπλα στο παγκάκι…αρκετές φορές εχω ‘κει ξαποστάσει, αλλά το βλέμμα δε στάθηκε στο παλιό χαλασμένο κτίσμα… ένας χαλασμένος τοίχος δίπλα σ’ ένα παγκάκι…κάποιες φορές στο παγκάκι ξαπόσταιναν κάποιοι, που περνώντας από κοντά τους άκουγες για το παλιό σπίτι, για τον εσωτερικό τοίχο που έμεινε ξεχαρβαλωμένος, αφού μάλλον κάποιο δωμάτιο εξαφανίστηκε από το άνοιγμα του δρόμου, που αργότερα έγινε πεζόδρομος… ένας χαλασμένος τοίχος, σημείο διαλόγων αυτών που κάθονται στο παγκάκι, που συνδέει ένα παρελθόν με το παρόν, που το παρελθόν αντιπαλεύει το παρόν θυμίζοντάς του ότι όλα μπορούν να χαθούν και όλα μπορούν να σωθούν, αλλά τελικά η φύση και η ζωή μοιράζουν τη λεία μεταξύ της σωτηρίας του υπολοίπου του σπιτιού, από το χαμό του….μένουν εκεί σιωπηλά, τα κοιτάς και προσπαθείς να καταλάβεις τη σιωπή τους, προσπαθείς να καταλάβεις και τα λόγια και τα λόγια που βγαίνουν από σιωπηλά στόματα…. τα χαλάσματα φαίνεται να είναι μια γέφυρα που συνδέει παλιούς καιρούς με σημερινούς ανθρώπους…
δεν είναι απλά και μόνο μια επιθυμία, μια ψηλάφηση του παρελθόντος…. παίρνω μια ψυχική δύναμη, γιατί εκεί ονειρεύομαι όσα έχω ήδη κάνει στη ζωή μου….περνάω από κει ως να επισκέπτομαι τον τόπο των ονείρων μου, για να ξαναζωντανέψω-ξαναδημιουργηθούν όνειρα…. είναι συμβολισμός με παλιές εικόνες, που δίνει μια ομορφιά και δύναμη, που διευκολύνει τη σκέψη να πλάθεις τη ζωή περίπου όπως την ονειρεύεσαι…
κρύα μέρα, τα κουνούπια άρχισαν να εξαφανίζονται και το διάβα στον δασοειδή πεζόδρομο γίνεται δίχως το ενοχλητικό ξύσιμο…το παγκάκι βρεγμένο και γυρίζω γύρω γύρω μη και το στεγνώσω… ο εσωτερικός τοίχος απ το σπίτι δίπλα του υγρός, λίγο τσακισμένος και λές πως και είναι όρθιος ακόμη, εκεί δίπλα στο παγκάκι…αρκετές φορές εχω ‘κει ξαποστάσει, αλλά το βλέμμα δε στάθηκε στο παλιό χαλασμένο κτίσμα… ένας χαλασμένος τοίχος δίπλα σ’ ένα παγκάκι…κάποιες φορές στο παγκάκι ξαπόσταιναν κάποιοι, που περνώντας από κοντά τους άκουγες για το παλιό σπίτι, για τον εσωτερικό τοίχο που έμεινε ξεχαρβαλωμένος, αφού μάλλον κάποιο δωμάτιο εξαφανίστηκε από το άνοιγμα του δρόμου, που αργότερα έγινε πεζόδρομος… ένας χαλασμένος τοίχος, σημείο διαλόγων αυτών που κάθονται στο παγκάκι, που συνδέει ένα παρελθόν με το παρόν, που το παρελθόν αντιπαλεύει το παρόν θυμίζοντάς του ότι όλα μπορούν να χαθούν και όλα μπορούν να σωθούν, αλλά τελικά η φύση και η ζωή μοιράζουν τη λεία μεταξύ της σωτηρίας του υπολοίπου του σπιτιού, από το χαμό του….μένουν εκεί σιωπηλά, τα κοιτάς και προσπαθείς να καταλάβεις τη σιωπή τους, προσπαθείς να καταλάβεις και τα λόγια και τα λόγια που βγαίνουν από σιωπηλά στόματα…. τα χαλάσματα φαίνεται να είναι μια γέφυρα που συνδέει παλιούς καιρούς με σημερινούς ανθρώπους…
ιλυ.........
201.... (202α)n.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου