έγινε η απώλεια συνήθεια κι ο έρωτας κραυγή...ο χρόνος που πέρασε και περνά αφήνουν τα χέρια να ψάχνουν πνοές που αναστενάζουν και τρέμουν, ανήμπορα ν' αγκαλιάσουν...
κραυγή...μια ανεξήγητη δύναμη του "εσωτερικού" μας, να πιάσει το "τίποτα" και να το πάει λίγο παραπέρα...
ιλυ........................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου