δεν είμαι "εντελώς" τρελός...

«Η δική μας αγάπη θα κρατήσει»;

Εξαρτάται…

Η ιδανική σχέση αναμετράται με τον ρεαλισμό της ζωής και το «happy end» είναι δύο ατελείς άνθρωποι που αποφασίζουν πως αξίζει τον κόπο να βαδίζουν συντροφιά

Θα περίμενε κανείς έναν πιο αισιόδοξο τίτλο από μια Life Coach, ειδικά αν ειδικεύεται στις σχέσεις. Όμως δεν φημίζομαι τόσο για την αισιοδοξία μου, όσο για το ότι βλέπω τα πράγματα όπως είναι χωρίς να τα περιβάλλω με ρομαντικές φούσκες. Και πιστεύω ότι πολλοί από εμάς –αν όχι όλοι– ξέρουμε ότι οι φούσκες σκάνε.

Τι είναι όμως αυτό που εξαρχής μας κάνει να τις βάζουμε κυρίως γύρω από τις σχέσεις; Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν στο μυαλό τους μια συγκεκριμένη εικόνα του ανθρώπου που θέλουν δίπλα τους. Αφού γνωρίσουν κάποιον, έχουν δύο επιλογές: ή να κρατήσουν τον άνθρωπο και να σκίσουν την εικόνα ή να κρατήσουν την εικόνα και να σκίσουν τον άνθρωπο. Συνήθως επιλέγουμε το δεύτερο. Σκίζουμε τον άνθρωπο, όχι επειδή δεν αξίζει ως άνθρωπος γενικότερα, αλλά επειδή δεν ανταποκρίνεται στις μη ρεαλιστικές προσδοκίες μας. Αυτή η λαχτάρα μας να συμπορευτούμε με ένα μη ρεαλιστικό πρότυπο που έχουμε δημιουργήσει στο μυαλό μας έχει ενισχυθεί και από κάποιες επικίνδυνες και υπερβολικά ρομαντικές έννοιες που έχουν δοθεί πάνω στον γάμο και στις σχέσεις, όπως η έννοια της δίδυμης - αδελφής ψυχής ή ότι το ταίρι μας πρέπει να μας κάνει ευτυχισμένους.

Ο λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι παιδεύονται στις σχέσεις δεν είναι επειδή δεν βρήκαν μια δίδυμη-αδελφή ψυχή, αλλά επειδή δεν κάνουν κάποια πράγματα για να τις φτιάξουν. Πρώτα από όλα, δεν κάνουν κάτι για την σχέση που έχουν με τον εαυτό τους. Και έπειτα δεν κάνουν πράγματα μέσα στη σχέση. Όταν είμαστε συνεχώς επικεντρωμένοι σε αυτά που πράττει ή δεν πράττει ο άλλος για να μας κάνει ευτυχισμένους ή δυστυχισμένους, τότε δεν βλέπουμε πώς κινούμαστε εμείς μέσα στη σχέση. Αν περιμένουμε και τη δίδυμη – αδελφή ψυχή, είμαστε διπλά καταδικασμένοι, επειδή πιστεύουμε ότι αν έρθει ο σωστός άνθρωπος, τότε όλα στη σχέση θα λειτουργήσουν ως διά μαγείας από μόνα τους. Ο άλλος θα ξέρει τι θέλουμε, θα μας το δίνει απλόχερα, θα διαγράψει όλη του τη ζωή, απλώς και μόνο επειδή βρέθηκε στον δρόμο μας, και μια κατάσταση ευδαιμονίας θα πλημμυρίζει μονίμως τις καρδιές μας.

Σαν σε παραμύθι. Αλλά όπως και στη φύση δεν λειτουργεί κάτι από μόνο του, έτσι και στις σχέσεις δεν μπορεί να λειτουργήσει τίποτε από μόνο του. Χρειάζεται συνεργασία και διαρκής κίνηση. Η πρώτη κίνηση είναι να μάθουμε να είμαστε ολοκληρωμένοι από μόνοι μας. Δηλαδή να μην περιμένουμε κάποιος να έρθει να μας κάνει ευτυχισμένους, αλλά όταν έρθει να ενισχύσει αυτήν την αίσθηση ευτυχίας που ήδη υπάρχει μέσα μας. Πολλές φορές εξυμνούμε την ανιδιοτελή αγάπη, αλλά στην ουσία δεν ενισχύουμε αυτήν την έννοια.

Οι σχέσεις μας είναι εγωιστικές και όχι ανιδιοτελείς επειδή ακριβώς τοποθετούμε όλη μας τη ζωή και την ευτυχία στα χέρια του άλλου. Τον καθιστούμε υπεύθυνο για την ευτυχία ή τη δυστυχία μας. Τοποθετούμε στις πλάτες του όλο αυτό που εμείς δεν κάναμε τόσα χρόνια για τον εαυτό μας και το ονομάζουμε αγάπη. Οι σχέσεις είναι καλό να γίνονται με σκοπό να δημιουργήσουμε μια κοινή ζωή με κάποιον που μας αγαπάει και τον αγαπάμε. Να ενωθούμε και να απολαύσουμε τα πλεονεκτήματα μιας σχέσης. Να χαρούμε τη συντροφικότητα, να εξελιχθούμε και αν επιθυμούμε να γεννήσουμε απογόνους. Να ενισχύσουμε ο ένας την ευτυχία του άλλου, όχι να δημιουργήσουμε ευτυχία για τον άλλον. Αυτό μπορεί να γίνει αν αντικαταστήσουμε τις μη ρεαλιστικές μας προσδοκίες με την αποδοχή και την αναγνώριση ότι το ταίρι μας έχει τις αδυναμίες του και τα δυνατά του σημεία όπως ακριβώς τα αποδεχόμαστε και τα αναγνωρίζουμε και στον εαυτό μας.

Να σεβαστούμε ότι το ταίρι μας σκέφτεται, δρα, αξιολογεί και συμπεριφέρεται με διαφορετικό τρόπο από ό,τι εμείς, επειδή ο χαρακτήρας του έχει δομηθεί από άλλα βιώματα και άλλες εμπειρίες. Να καταλάβουμε ότι έχει μια δική του ιστορία που του δίδαξε ό,τι του δίδαξε και τον έπλασε σε αυτό που είδαμε και αγαπήσαμε. Αυτή η αναγνώριση της πραγματικότητας, που είναι η δεύτερη κίνηση που χρειάζεται να κάνουμε, όσο και να έρχεται σε αντίθεση με τις εικόνες που πλαισίωναν μέχρι σήμερα την έννοια του γάμου και των σχέσεων, είναι ένα από τα πιο σημαντικά κλειδιά για ανθίσει και να ευημερήσει τόσο η σχέση όσο και ο καθένας μεμονωμένα. Θα ήθελα να προσθέσω και μια άλλη διάσταση στις σχέσεις που ίσως να μην έχετε σκεφτεί: Ένας άγνωστος επέλεξε μια κοινή πορεία με έναν άλλον άγνωστο και στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού γίνονται ο ένας το στήριγμα του άλλου. Γίνονται αυτό που λέμε «ο άνθρωπός μου».

Και δεν είναι καν αίμα μας. Υπάρχει τίποτε πιο όμορφο από αυτό; Να είμαστε μαζί με κάποιον στον δρόμο του οποίου έτυχε να βρεθούμε, όπως κι εκείνος έτυχε να βρεθεί στον δικό μας δρόμο, και αποφασίσαμε ότι, ενώ δεν έχουμε καμία υποχρέωση ο ένας στον άλλο, θα είμαστε ο ένας ο άνθρωπος του άλλου; Δεν υπάρχει πραγματικά τίποτε πιο όμορφο από αυτό. Και αν θυμόμαστε να ενισχύουμε τον άνθρωπό μας μέσω της αποδοχής, τότε η σχέση αποκτά μια τελείως διαφορετική δυναμική.

[Το άρθρο αναφέρεται σε σχέσεις οι οποίες δεν είναι κακοποιητικές και βίαιες τόσο σε λεκτικό όσο και σε σωματικό επίπεδο. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Open Life, που κυκλοφόρησε με το Έθνος της Κυριακής, 3 Νοεμβρίου].

στους θησαυρούς της ψυχής βρίσκονται και σκοτεινά μας σημεία, μεγάλα μας λάθη, ηθελημένες και αθέλητες αδικίες, παραλείψεις κρίσιμες και οι καθοριστικές, αποτυχίες.... που άλλοτε εξομαλύνουν και αμβλύνουν κάποιες αρνητικές επιρροές, άλλοτε νευριάζεις με την κακή σου εικόνα....έτσι είναι όμως η ψυχή μας όπως και η ζωή μας....έχουν όλο το μείγμα το κόσμου....αλλά και ο καθένας μας είναι δημιούργημα ενός ιδιαίτερου δικού του κόσμου....είναι οι θησαυροί της ψυχής μας..... κάτι σαν ποιητής.....

η Μελισσάνθη, το Λουλούδι της Ανατολής, η Σοράγια, η Ομορφιά, η Jasmin.... είναι ο άνθρωπος που βρήκα στο δρόμο μου...