....άλαλα χείλη...

φεύγουν και δεν γυρίζουν να δουν τη πόρτα δίχως νούμερο θαλαμου...ίσως δεν αντέχουν ....φεύγουν και ξαναγυρίζουν την άλλη μέρα στον "ομαλό" βίο...

οι μικροχαρές, οι μικροστεναχώριες, ο καφές του πρωινού, τα ζεστά βράδια, το κουτσομπολιό, τα μπάνια στις λαϊκές αμμουδιές, με κάθε όχημα φεύγουν όλοι....πιό πίσω παραμένουμε 'μεις...ποιοί?....θα τους γνωρίσεις από το βλέμμα, θαμπωμένο από τότε που θρονιάστηκε μέσα μας το κατακάθι των τελικών ετυμηγοριών...και αν παραπονιόμαστε, εί΄ναι από νοσταλγία για κείνο που "κάποτε εμείς..."

τέλος πάντων.....μιά παλάμη ανοιχτή υπάρχει.... όταν σφίγγεις τον έρωτα στην παλάμη λίγο θέλει να τον πνίξεις... ο έρωτας στην κλειστή παλάμη είναι δεδομένος.... στην ανοιχτή παλάμη ελεύθερος να μείνει ή να φτερουγίσει μακριά....

πικρά χαμόγελα στο θάλαμο δίχως νούμερο....