τι άλλο μπορεί να είναι Ζωή?...

Ζωή μου......ζωή είναι αυτή?....

κάποια πράγματα που γίνονται....

το DNA του κάθε ανθρώπου στη γη είναι μοναδικό και αναπαραγάγει διαρκώς τον εαυτό του…μήπως είμαστε δίδυμοι?

η ύλη οργανώνεται μόνη της

το ρίζωμα της γιάνκεα, αυτού του μωβ λουλουδιού, πάνω στο βράχο του Ολύμπου, να αγναντεύει όλο το ντουνιά και όλο το πέλαγος....

το λουλούδι της ερήμου...

το ξεπέταγμα του μικρού βλαστού μέσα απ' τη κατακαϊμένη γή...

ο ενθουσιασμός από το πάτημα στη σελήνη και το ανέβασμα του ανθρώπου όταν δίνει ζωή με την επιστήμη στον άνθρωπο....

όταν η γραφή δημιουργεί μέσα από σύμβολα και σε ταξιδεύει με τη ποίηση...

όταν η θέλησή μας κατεργάζεται, δημιουργεί το μέλλον μας....

όταν ονειρευόμαστε δυνατά, με δικά μας μέσα, αυτό που η σκέψη μας, έχει πλάσει.....

όταν οι αισθήσεις μας, ρουφάνε σαν σφουγγάρι κάθε τι, του δίνουμε εξηγήσεις και ο εαυτός μας γίνεται το κέντρο του κόσμου...

όταν αγωνιζόμαστε για την αξιοπρέπειά μας....

όταν αγωνιζόμαστε να σηκωθούμε ενώ ήμαστε βαριά άρρωστοι...

όταν αγωνιζόμαστε μέσα από τον έρωτα να ολοκληρώσουμε το DNAικό μας ζευγαροσμίξιμο....

όταν αγωνιζόμαστε να βρισκόμαστε δίπλα με έναν άνθρωπο....

όταν φροντίζουμε με την μεγαλύτερη αγάπη που έχουμε, τα παιδιά μας......

όταν η αγάπη και ο έρωτας δημιουργούν το πιο Όμορφο, το πιο ζωντανό νόημα της ζωής.....

αυτά έχουμε, αυτά γίνονται......τι άλλο μπορεί να είναι Ζωή?.....η ματιά σου.....αυτό λείπει......


ξερίζωσα μια πέτρα απ’ τη γη, πήρα ένα σουγιά και χάραξα βαθιά αυτό που της οφείλω...... .......ΑΓΑΠΗ......

αποκλειστικά για ‘σένα....

να είσαι καλά, να παίρνεις δύναμη από την υπέροχη ψυχή σου, το υπέροχο χαμόγελό σου, να αντιλαμβάνεσαι ανελλιπώς όσα αξίζεις, να τα κυνηγάς μέχρι τέλους......να νιώθεις τις δυνάμεις που ενώνονται από τον εσωτερικό ή τον εξωτερικό σου κόσμο και σε κάνουν ικανή να χειρίζεσαι τα πάντα..... οι σκοτεινές σκέψεις να μη σκοντάφτουν στο μυαλό σου.....

σήμερα που όλος ο κόσμος σε σκέφτεται, τον καταλαβαίνεις από το που θέλει έστω για λίγα δευτερόλεπτα να σου πεί ευχές του για να συνεχίσεις να είσαι αυτή που είσαι, να σε στηρίζει, να σου εύχεται τα καλύτερα του κόσμου και συ να τα αισθάνεσαι, να τον ευχαριστείς και να τον γλυκαίνεις....
Σ' Αγαπώ..........πολύ πολύ............

στην Πριγκιπέσα.....

κοριτσάκι μου, θέλω να σου φέρω τα φαναράκια των κρίνων, να σου φέγγουν τον ύπνο σου
θέλω να σου φέρω ένα περιβολάκι ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας, να σεργιανάει το γαλανό όνειρό σου
θέλω να σου φέρω ένα σταυρουλάκι αυγινό φως, δυό αχτίνες σταυρωτές από τους στίχους μου, να σου ξορκίζουν το κακό, να σου φωτάνε μη σκοντάψεις.....
κοριτσάκι μου..............................

Σ' Αγαπάω.......δεν ξεχνώ...........


άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη απ᾿ τη χαρά που δίνεις
να το θυμάσαι κοριτσάκι.....

υπάρχουν κάποια μηνύματα τα οποία σε συγκινούν..... μπορεί να είναι απλά, να μη συμπεριλαμβάνουν γλυκές λέξεις όπως "αγάπη μου", "μου λείπεις"..... είναι αληθινές και με το μοναδικό τρόπο του αποστολέα τους, καταλαβαίνεις ότι κάθε ευχή την εννοεί από καρδιάς.....
αυτή τη μέρα, πέρα από αυτά που θ' ακούσεις, τα όμορφα, να δώσεις το πιο μεγάλο φιλί στους γονείς σου...... χάρη σ’ αυτούς υπάρχεις, ώστε να γιορτάζεις αυτή τη μέρα και να σε αγαπούν......

...μας κάνουν πλάκα?.....!!!!!

το πιο σημαντικό είναι να έχει δίπλα του μια σύντροφο, μια φίλη, μια συναγωνίστρια. Μια γυναίκα που ξέρει τι θα πει προσφορά, αλληλοκατανόηση, σεβασμός, προτεραιότητες και αγώνας στη ζωή. Για εκείνον το μοντέλο της ιδανικής γυναίκας δεν έχει να κάνει μόνο με το φύλο ή την εμφάνιση, αλλά κυρίως με το πόσο συνειδητός άνθρωπος είναι στη ζωή και που ξέρει να βάζει τον εγωισμό της και τη φιλαρέσκειά της κατά μέρος, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν. Η γυναίκα που τον γοητεύει είναι εκείνη που τον εμπνέει σε όλα τα επίπεδα της ζωής. Την θέλει δυναμική και ανοιχτόμυαλη, χωρίς προκαταλήψεις και δήθεν συμπεριφορές...

όταν τα αστέρια ανθίζουν....

για έναν άνθρωπο....
ξεπερνάς τα όρια,
τρώς άλλα ματια,
διαβάζεις βιβλία,
συγκρίνεις ιστορίες,
ζεις για τον άλλον,
ξεροσταλιάζεις,
σου αρέσουν τα χαμόγελα,
ζητάς άλλη μια ευκαιρία,
δεν κρυώνεις,
γράψεις κάτι όμορφο και βροχερό σήμερα,
περιμένεις με τις ώρες,
δεν παραμένεις αδιάφορος,
ακούς να σου διαβάζει τους στοχασμούς,
μιλάς για τη βροχή,
μας αρέσουν τα λουλούδια που μας δίνουν,
θέλουμε μετάφραση όταν δεν καταλαβαίνουμε,
πράγματα που δεν γινόντουσαν ποτέ σε μια άλλη ζωή,
αποδεχόμαστε το άλλο μας μισό......

I.L.Y............and..........I wanna lose my mind ....................

κρυώνω....

μεγάλη υπόθεση να νιώθεις την αιτία που κάποιος χαμογελά και να νιώθεις ήρεμα......
κρυώνω........αφιλόξενο το σώμα μου.......κλείνω τους φόβους μου, μειώνονται οι προθέσεις μου να παλέψω κατά μέτωπο......
οι ανάσες δυσκολεύουν, τα χέρια τρέχουν να κρυφτούν κάτω από τα πόδια να πάρουν μια ζέστη.....τα γόνατα λυγισμένα, τα μάτια βλέπουν πολλά και τρομάζουν....

ILY........................

......η δική τους εκτίμηση.....

ράδιο αρβύλα, φήμες, ειδήσεις που κυκλοφορούν πλατιά, αλλά που δεν προέρχονται από επίσημη ή αξιόπιστη πηγή.....μόνο που αυτά που διαβάζονται εδώ πέρα δεν είναι ούτε ράδιο, ούτε αρβύλα, ούτε αναληθείς ειδήσεις ή κείμενα.....ούτε σατιρική "ράδιο αρβύλα" τα ακουώμενα.... ούτε λόγια της καραβάνας για να περνά η ώρα.....καμιά φορά μας αρέσει να ακούμε από ανθρώπους κάποιας περασμένης κοπής, που μπορεί να μην έχουν κάτι που άμεσα σε τραβάει, αλλά κάποια στιγμή έχουν μαζευτεί κάποιες στιγμές, που κάνουν ένα μπαμ.....

και σιγά σιγα αντιλαμβάνεσαι κάποια χαρακτηριστικά ή στοιχεία ..... ήταν αφανής, δεν το περίμενα, είναι δυσεύρετοι τέτοιοι άνθρωποι, δεν φαίνεται, μένει κρυμμένος, μπορεί να μην είναι ο πρίγκιπάς μου, μπορεί να μην είναι ο ιδανικός, είναι όμως αυθεντικός, παρορμητικός, μπορεί να μη γνωρίζει τι είναι η κρέμα σώματος, αλλά μου δίνει μια κρέμα για τα χέρια... κάποιοι τον έκαναν να είναι κάθετος στις σκέψεις του, να γίνει αδιάλλακτος, να μη συγχωρεί....και τον γνωρίζεις.... καλά δεν είδες πως ήταν?.....θα τον ερωτευόσουνα? ή αν το είχες κάνει, θα ήσουν ακόμα...δεν νομίζω να άντεχες μαζί του...ξέρεις όμως κάτι? αν ήθελε κάτι για σένα θα έφερνε τον κόσμο ανάποδα διεκδικώντας το μέχρι να το αποκτήσει και να στο δώσει, θα σου εστελνε λουλούδια κι ας έμενες στη γη του πυρός, θα ερχόταν να σε βρει ακόμα κι αν ζούσες στα οροπέδια των ιμαλαϊων, αρκεί και μόνο να το ζητούσες.....αν θα ήσουν μαζί του δεν θα ήξερες πως είναι το πόμολο της πόρτας, αν κάπνιζες δεν θα ήξερες πως δουλεύει ο αναπτήρας, το πορτοφόλι σου θα ήταν μόνο ένα κόσμημα για σένα, ακόμα κι αν δεν έχει ρούπι στη τσέπη......θα κάνατε άπειρα πράγματα μαζί, θα σε είχε αγαπήσει τόσο πολύ....κάποιοι γίναν έτσι αν και είχαν μια μεγάλη "προστασία" από τη μαμά τους, που δεν τους άφηνε να φύγουν από το περιβάλλον της...αυτός είναι....δεν μπορεί να κοπεί σε κομμάτια αυτό το γλυκό του ταψιού και να πάρεις μόνο κάποια, αν σου αρέσει μπορείς να δοκιμάσεις όλο το ατομικό biter προφυτερόλ....

εγώ νομίζω οτι βρήκα τον μοναδικό σωστό άνθρωπο....άλλοι μπορεί να έχουν τη δική τους εκτίμηση.....

μέρα σήμερα χωρίς ερεθισμούς....

μέρα σήμερα χωρίς ερεθισμούς, αγρανάπαυση για τον καρπό των χωραφιών.....πάω να γράψω, κάνω την κίνηση, δεν βγαίνει....γράφω, πάω να γράψω, σβήνω εδώ και κάποιες ώρες.....λες και στέρεψα από συναισθήματα, λες και δεν έχω κάτι άλλο να εκφράσω.... αλλάζω, πάω στα ωροσκόπια, προβλήματα εκεί...ούτε να το σκεφτώ να πω κάτι για αυτά......να θυμηθώ εκείνες τις πρώτες μας μέρες, να τις αναβιώσω στο πετσί μου μπας και βρω τίποτα να γράψω, ναι, εκείνες τις μέρες που περπατούσαμε και ήθελα να σε κρατώ και με τα δύο μου χέρια.....σηκώνομαι και πάω στον καναπέ μπας και βρω λίγη έμπνευση να γράψω, με ένα ποτηράκι κόκκινο παλιό κρασί στο χέρι, που και που βρέχω τα χείλη......δεν βλέπω ελπίδα....αν ερχόσουν να με βρείς τι θα 'κανες? θα με έπαιρνες απ’τον ένα δρόμο να με πήγαινες στον άλλο?.... θα με τράβαγες προς το πάρκο?.....θα μου λεγες να τα παρατήσουμε όλα και να βρούμε ένα ήσυχο μπαράκι?...θα περπατούσαμε στην πόλη χέρι-χέρι και θα κάναμε κούνια σε παιδικές χαρές?.......θα πηγαίναμε να πάρουμε ένα βρόμικο και θα παραπονιόμουν ότι ποτέ δε μ’ αγκαλιάζεις όταν είμαστε κάτω από τη λάμπα του δρόμου?.....θα σου λεγα οτι αυτό το ηλιοβασίλεμα το το ποιο υπέροχο και γίνεται ακόμα καλύτερο όσο κατεβαίνει ο ήλιος και απ΄την άλλη μεριά προβάλλει ένα ολόγιομο φεγγάρι?.....και θα σου έδινα μια σφικτή αγκαλιά σε κάθε γωνιά του δρόμου?....
φαίνεται οτι όλα όσα σκέφτομαι τώρα να είναι όλα όσα θα έπρεπε να σου ‘γραφα σε αυτό το κείμενο, κι ακόμη κάτι: είσαι όλα όσα θέλω μαζί, όλα όσα μου δίνεις χωρίς να περιμένω.......
Σ’ Αγαπώ........πολύ.....πολύ....αμέτρητα.......
η ώρα περνά.....αρχίζω να γράφω κάτι άλλα, εκεί πήγε αλλιώς...... πήρα λίγη φόρα με τα άλλα και κατάφερα να πώ κάτι τώρα......σου το είπα....το άκουσες εεεε!!!!!

συμφωνεί να χορέψεις....

How could I dare to imagine a night of love........

Σ' Αγαπώ..... πολύ........το μόνο που ζητώ είναι κάτι να σου προσφέρω.....

μπορώ....

μπορώ ν' αγαπώ, ξέρω ν' αγαπώ, μπορώ να σε κοιτάζω στα μάτια με χαμόγελο, να χάσκω την κορμοστασιά σου, την αέρινη, την ευωδιαστή....
μπορώ ν' αγαπώ, ξέρω ν' αγαπώ, τρυφερά, συνεσταλμένα, σιωπηλά....τα μάτια μου μιλάνε, δίνουν και δεν τάζουν...αν τα πιστέψεις δίνουν μεγάλες αγκαλιές.....ξέρω ν' αγαπώ σαν σε κοιτώ στα μάτια...

αρκεί, να γυρίζω το κεφάλι μου και να μένει το χαμόγελό του εκεί...εκεί...

Σ' Αγαπώ..........

αυτοί που μας ξυπνούν στις πατατοσαλάτες....

σε ανθρώπους που είναι δίπλα μας βάζουμε πολλές φορές τα πιο περίπλοκα διλήμματά μας.....οι σκέψεις μας πολλές φορές γυρίζουν γύρω από ένα σημείο δίχως να μπορούν να συνεχίσουν, σαν να βρίσκονται στο μινωικό λαβύρινθο, αναζητώντας εκείνη την άκρη του κουβαριού που θα μας δοθεί από χέρια φίλων, για την ομαλή έξοδό μας από αυτόν....αναζητούμε λύσεις που θα κατατεθούν από ανθρώπους που μας αγαπούν και που μπορούν να βλέπουν τα πράγματα με καθαρότερη ματιά και περισσότερη αντικειμενικότητα και αυτό δεν σημαίνει οτι θέλουμε να πάρουν το μέρος μας, ή να μας πουν αυτό που θέλουμε να ακούσουμε.....ευελπιστούμε να μας λένε "τα σύκα σύκα και τη σκάφη, σκάφη"....

οι πιθανότητες ώστε η άποψή τους να βρίσκεται απέναντι από τη δική μας είναι πολλές....."αλλά εμείς αυτό θέλουμε...", θέλουμε ανθρώπους που θα μας μιλούν ελεύθερα, θα μας λένε οτι τώρα τα κάναμε "χάλια...", θα μας λένε με την ψυχραιμία τους αυτο που αυτοί βλέπουν και ίσως να μένουν και δίπλα μας ώς αόρατες σκιές, σκέψεις.....κάποια στιγμή θα πάρουμε και μεις μια απόφαση, τότε αν συνεχίσουν να στέκονται δίπλα μας, το κάνουν γιατί θέλουν ένας άνθρωπός τους να μείνει όρθιος.....μας συγχαίρουν και μας επικροτούν, στις επιτυχίες, μας σκουντάνε και μας ξυπνούν στις πατατοσαλάτες....

αυτοί οι άνθρωποι που μας σκουντάνε όταν τα κάνουμε θάλασσα, μας δείχνουν οτι κάνουμε λάθος, μας δείχνουν τη σκέψη τους, πως αυτή αντιμετωπίζει την κατάσταση, με τη δική τους προσέγγιση... δε σκέφτονται επιφανειακά και πρόχειρα απλά για να πουν κάτι και να τελειώσει η κουβέντα.....αυτό δείχνει πως έχουν επεξεργαστεί τον προβληματισμό μας σαν να ήταν δικός τους.....αυτό δείχνει μια ξεκάθαρη κίνηση αγάπης κι υποστήριξης...... αντιλαμβάνονται τις δυνάμεις μας και με τον αντίλογο που θα μας πούν αισθάνονται οτι θα μας βοηθήσει να σιγουρευτούμε για την επιλογή μας και την τελική απόφασή μας.....δεν μας δίνουν έτοιμες λύσεις, μας κάνουν να δουλέψει ο εγκέφαλός  μας καλύτερα, ώστε να πάρουμε μια σωστότερη απόφαση, γνωρίζοντας οτι μπορούμε να το κάνουμε.....

και η παίδευση αυτή γίνεται γιατί μας αγαπούν...δεν αισθάνονται φόβο για να μας μιλήσουν, μας κάνουν ελεύθερα κριτική, δεν αισθάνονται οτι η διαφορά απόψεων θα χαλάσει την σχέση μας, αφού το οικοδόμημα έχει γερά θεμέλια και η βάση της αγάπης βρίσκεται πολύ βαθιά....

είναι πολύ τυχεροί οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν τέτοιους ανθρώπους δίπλα τους......

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...........................................

I.L.Y...................................

έρημη η ...... φωλιά......

στους μεγάλους δρόμους περπατώ 

με το βλέμμα μου σ’ αναζητώ 

λες κι αντιλαλούν τα βήματά σου 

........... 

και τα δειλινά μια φωνή μου ψιθυρίζει 

μυστικά.......

στα κλαδιά σωπαίνουν τα πουλιά 

έρημη η παλιά μας η φωλιά 

φύτρωσε στην πόρτα μας χορτάρι 

απ’ τα χέρια μου σ’ έχουνε πάρει 

μα τα δειλινά μια φωνή μου ψιθυρίζει 

μυστικά........

I.L.Y.................................................................

Τρέχει η ζωή όμως λείπεις ....

Τρέχει η ζωή όμως λείπεις εσύ 

 κι ούτε ξέρω γιατί και πώς 

 πριν χορτάσεις φιλιά 

Σ' Αγαπάω.......πάντα...........................................

μετεωρολογικό δελτίο...

γράφω θα πει εκτίθεμαι, εκτίθεμαι θα πει περιφέρομαι, περιφέρομαι θα πει τριγυρνάω, τριγυρνάω θα πει εδώ και κει, χωρίς σκοπό…… παρέα με μένα…κι όταν φτάσει το πρωι αλλάζω πουκάμισο, κόβω μαλλί και γραμμή για την περιστρεφόμενη…..

 από «Η ιδιωτική μου αντωνυμία» του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη 

βρέχει.....φοβάσαι?

αμαζόνα του βαθύ δάσους....

την κοιτάς και ταξιδεύεις, ονειροπολείς, χάνεσαι, φαντασιώνεσαι, προσπαθείς να μην παρασυρθείς από τη γλύκα των ματιών της, του πιο όμορφου ερωτικού παραμυθιού… χρόνια έφτιαχνα το πορτρέτο της ζωγραφίζοντάς το μεσ’ τη σκέψη μου… το γνωρίζει…. από τις πρώτες λέξεις που γνώρισε για τη ζωή μου…..
όλη η μορφή της τόσο ευγενική, με αρχοντικό-βασιλικό περπάτημα, με ένα πρόσωπο  φωτεινότατο, με βλέμμα να σε μαγεύει, με χείλη έτοιμα να ανοίξουν, να την κοιτάς και οι λέξεις να μη μπορούν να βγουν…… να προσπαθείς να προστατεύσεις όλα αυτά, αισθανόμενος ότι αυτή η ύπαρξη είναι μόνο για μένα…. δεν δέχεται, ίσως να μην ήμουν αντάξιός της……
βιβλία πέρασαν πολλά, διαβάσματα και γραψίματα γιγαντώθηκαν για να βοηθήσουν….. «μου αρέσει που μιλάμε…»…. κατέληξαν να γίνουν ονειροφαντασίες, αφού έγινα «μήπως αισθάνεσαι ότι σε πιέζω?...»…..φορτικός…… ανεξάρτητα από το «μου αρέσει που μιλάμε… με αποφορτίζει, με ηρεμεί…..»……
μπλογκάρισμα….. ένα νέο «εύρηκα», υποκατάστατο, δεν χρειάζεται συνταγή γιατρού…. το αποτέλεσμα?....γράφω γι’ αυτή, για τα συναισθήματα, για τα απόκρυφα της σκέψης, για τα όνειρα, για τη ζωή, για την ΟΜΟΡΦΙΆ…..οι λέξεις δεν βγαίνουν , βγαίνουν οι σκέψεις, που μπορούν να διαπερνούν κάθε ανυπέρβλητο εμπόδιο….
στην αρχή γράφαμε μαζί, βγάζαμε κάθε τι αρνητικό που μας επηρέαζε, ώσπου αυτό το αποκούμπι, αυτή η λατρεία της σμίξης της σκέψης μας, έγινε μονό΄δρομος και το σημείο συνάντησης εκτοξεύτηκε…..ψάχνω να το βρώ…..
θα συνεχίσω να σκαλίζω τις πέτρες με τα όνειρά μου γι’ αυτή, για τα ανεκπλήρωτα, για τις αισθήσεις, για τους παλμογράφους της καρδιάς, για τις γοητείες των εικόνων της, για τα ελάχιστα «ευχαριστώ» που της λέω, εκμεταλλευόμενος και ερμηνεύοντας κατά την καρδιά, κάποιες μη προσωπικές συναντήσεις….
αν και είπε ότι «δεν με γνωρίζεις…»,  αν και δεν συμβιβάζεται, δεν έχει αφήσει τον εαυτό της να τον γνωρίσει…. η ομορφιά πάντα ζητάει την αγάπη για να ολοκληρωθούν μαζί.... είναι Πανέμορφη, σαν την αμαζόνα του βαθύ δάσους, που δεν μπορεί να συναντήσει κανέναν άλλον εκτός από άγρια θηρία, που τα έχει δαμάσει ….

Σ’ Αγαπάω πολύ……Πανέμορφη Αχάρακτη ΟΜΟΡΦΙΆ…….

για όσους δεν έπαψαν να ελπίζουν ...

Ψηφίζω το γαλάζιο.

Εγώ το κόκκινο.

Κι εγώ.

Το σώμα σου ωραίο

Το σώμα σου απέραντο.

Χάθηκα στο απέραντο.

Διαστολή της νύχτας.

Διαστολή του σώματος.

Συστολή της ψυχής.

Όσο απομακρύνεσαι

Σε πλησίαζω... "

Γ. Ρίτσος

οι επιλογές στη ζωή είναι αυτές που κάποιους τους κάνουν ξεχωριστούς......

ένα παράθυρο ανοιχτό.....

η φύση μου σαν σ' ένα παλιό...σπιτο.....

ένα παράθυρο ανοιχτό..... με τον μακρινό ορίζοντα, με το βλέμμα να παρατηρεί, να ονειροπωλεί, να νοσταλγεί, να φιλοσοφεί, να στοχάζεται, να δημιουργεί στον αέρα, να ποθεί για ζωή και ομορφιά......

τα βήματα ακούστηκαν στιβαρά, όπως στην εκκένωση της μέρας,....αν κοιτάξεις λίγο με προσοχή θα τα δεις..... για την ακρίβεια αν δεις το όλο σου κάτι έχεις, μαζεμένα μεσ' τα χέρια σου πολλά πράγματα, δεν κοιτάς αλλού, μόνο μπροστά και κατεβαίνεις τα σκαλοπάτια....και για κείνες τις στιγμές, έβλεπα δύο αντίθετα πράγματα, βλέποντας μόνο το περπάτημα ως γερμανός στρατιώτης, όλο το σώμα ως ένα ιταλό που έπεφτε στη θάλασσα.....τι ήταν? έκανες είσοδο ή έξοδο?.....η σκέψη τρίβεται καθημερινά...το ζήτημα είναι εύκολο ή δύσκολο?....υπάρχουν έτοιμες λύσεις?.....αλλά όπως είπες στο τέλος..."ήθελες να τα πεις....."

σ' ευχαριστώ.......

σε προβληματίζουν πολλά.....

μετά το πακέτο άλλαξε θέση, πήγε και χώθηκε εκεί που ήταν.....

είμαι ένας απλός άνθρωπος, που μπροστά σου έχω μια αισιοδοξία,...αλλά δεν μπορώ το παράθυρο χωρίς θέα....

που να ταξιδεύει τη ματιά, να ανακαλύπτει ορίζοντες, να βλέπει το παραπέρα, να λούζεται με φώς που να φτιάχνει τη παρουσία σου πάνω στους τοίχους.....
ένα παράθυρο ανοιχτό στη ζωή μας και στον εαυτό μας, ανοιχτό μέσα από ανθρώπινες και  κοινωνικές μας σχέσεις....να μπορούν οι άνθρωποι να μας βλέπουν, να μπορούν οι σκέψεις και οι ψυχές μας να περνούν από μέσα του και να ταξιδεύουν στα όνειρα της ζωής μας....

Σ' Αγαπάω πολύ..............πολύ......απέραντα........................................

...ας αφήσουμε το ψωμί να γίνει.....

"πιάνεις το τόσο δα κομματάκι και το κάνεις τόσοοοοο.........γι' αυτό και 'γω δεν σου λέω....."
είχες και έχεις δίκιο...έτσι είναι......ποιος τυφλός δεν θέλει να δει το φως του?.......

οι μνήμες δεθήκαν κόμποι.....όταν τους περνώ έναν έναν, άλλοτε αμήχανα, άλλοτε ένας....και αργότερα άλλος.....σαν να ανοίγει μια πόρτα σε κάθε κόμπο και βρίσκεσαι σε ένα περιβάλλον που πέρασε......με αγκαλιασμέν ες μυρωδιές
η μυρωδιά του  ψωμιού στον ξυλoφούρνο!!!... δεν υπάρχει άλλη μυρωδιά διατηρημένη τόσο έντονα στην καρδιά μου....το φουσκωμένο προζύμι βγήκε απ' το ψυγείο κι έπεσε στο αλεύρι, τυλίχτηκε μέσα του και ζυμωνόταν μέσα στη μεγάλη σκάφη......
ε!!!!...δεν έγινε τόσοοοοοοοο.........
δεν τελειώνει γρήγορα, θέλει δουλειά,.....να γίνουν τα μεγάλα καρβέλια, να μπουν στη πινακωτή, να γίνουν και ο φούρνος μετά.....
η λογική, ο σεβασμός, η τέχνη, η φροντίδα που επενδύεται σε ό,τι φτιάχνουμε και στο ψωμί, είναι που θα το κάνουν μοναδικό................ό,τι ετοιμάζουμε για να το φάμε χρειάζεται τρυφερότητα και γλυκύτητα, χωρίς υπερβολή, κι αυτό γίνεται από παλιά,.... και όπως λέει και η λαϊκή μας παράδοση-έκφραση "γλυκοχέρα" για τη νοικοκυρά που φτιάχνει επιτυχημένα φαγητά......

Σ' Αγαπώ............... Καληνύχτα ......Jasmin.............................

"Σήμερα πάλι ωραία ημέρα"

"Σήμερα πάλι ωραία ημέρα"
τίτλος ενός διαλεχτού βιβλίου με 366 αποσπάσματα κειμένων του Φράντς Κάφκα....ένα μεγαλειώδες και βαθιά ανθρώπινο κείμενο που φωλιάζει μέσα στον αναγνώστη.
Στα κείμενα επιτυγχάνεται μία προσέγγιση της μοναδικής προσωπικότητας του Φραντς Κάφκα, αυτού γερμανόφωνου Εβραίου συγγραφέα της Πράγας,που σφράγισε ανεξίτηλα τη λογοτεχνική παραγωγή και τη σκέψη του 20ου αιώνα.
Τα περισσότερα χρόνια της ζωής του ο Φραντς Κάφκα την ημέρα εργαζόταν ως δημόσιος υπάλληλος και τις νύχτες προσπαθούσε να γράψει ή έγραφε σκοτεινές ιστορίες κωμικοτραγικού παραλογισμού, υπαρξιακής αγωνίας και ενοχικού αδιέξοδου σπαραγμού.
Ποτέ δεν έπαψε να αναζητά την ευτυχία στο πρόσωπο μιας αγαπημένης, βιώνοντας συγχρόνως τα μαρτύρια που του επιφύλασσε η αμφιθυμική ακροβασία του στο τείχος της μοναχικότητάς του.

....δεν ξέρω αν το προσέξατε.....

Σ' Αγαπώ............................Jasmin...άκι μ.......................

αθεράπευτα.....ασθενής.....

αθεράπευτα ρομαντικός..... δεν θα γίνω αθεράπευτα αναίσθητος ώστε η καληνύχτα μου να είναι για ένα μόνο βράδυ....... και ύστερα να χαθεί, τάζοντας πως θα έρθουν πολλές....οι καλές νύχτες που ευχόμαστε, να είναι καλές και να γίνουν αιτίες κι αφορμές για πολλές καλές επόμενες......
μια καληνύχτα που μπορεί να είναι μικρή κι αν ασήμαντη για κάποιους, αλλά τόσο σημαντική για μας, που καταγράφεται σε ψιλά γράμματα μιας μικρής ιστορίας αγάπης, που κάποιοι εκτιμούν....
κάποιες μυρωδιές έρχονται και φεύγουν, αφού αφήσουν ένα στρωμα που κρατά επίμονα μια μεθυστική μυρωδιά....που μας περιγράφει το ολόγραμμα μιας ομορφιάς.....κι έπειτα λέμε, καλό μεσημέρι....σαν να δίνεις ένα φιλί κι ας ξέρεις οτι δεν θα τα ξαναπούμε, μέχρι να σμίξουν ξανά οι ματιές.....
δεν ξεχνάμε τα κουδούνια που χτυπούσαμε προκαλώντας τις πόρτες να ανοίξουν διάπλατα....και γινόταν.....δεν ήταν περαστικοί επισκέπτες αυτοί που χτυπούσαν, δεν πουλούσαν συναισθήματα, ούτε ήταν απολαύσεις της μιας βραδιάς....
διαλέξαμε σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μας...δεν μας πάει να μετανιώνουμε που κάποτε τους διαλέξαμε......

για οτιδήποτε διανυχτερεύουμε και διημερεύουμε.......

Σ' Αγαπώ Πολύ.......................................

μια καληνύχτα πες μου και πρόσεχε

στο δρόμο που θα βγεις

καληνύχτα στο όνειρο.....

τις πιο όμορφες στιγμές, τις πιο όμορφες σκέψεις τις κρατάω για σένα....  είναι εκείνες οι καληνύχτες που δε σου έχω πει ακόμα......αυτά που ΄σου έχω πει είναι ελάχιστα μπροστά σε αυτά που θα ακούσεις στη ζωή σου.....κάθε φορά που λέω κάτι θέλω να σου μιλ΄λησω για όλα, αλλά το όλα της κάθε φοράς είναι απειροελάχιστο μπρος σε αυτά που θα ήθελα να σου πω....και ο χρόνος είναι αμείλικτος....εκείνες τις καληνύχτες που σου ψιθυρίζω  κάθε βράδυ πριν πάω στο κρεβάτι, πριν κοιμηθώ....σου γράφω για να σου πω πως νιώθω....πως με δέχτηκες στη καρδιά σου, πως μ’ αγάπησες γι’ αυτό ακριβώς που είμαι.....είτε με τους εκνευρισμούς μου, είτε με χαρούμενες διαθέσεις....όταν μίλαγες μου έλεγες πολλά....εγώ ........μάλλον δεν το άνοιγα......τώρα, με τον τρόπο αυτό εσύ είσαι που μάλλον μόνο ακούς..... και 'γω μιλάω.....ποτέ δεν ολοκληρώσαμε αυτό που ξεκινούσαμε δειλά-δειλά μεταξύ μας, γιατί δεν  έφτασε ο χρόνος....γιατί....γιατι..... θέλω να μη ξαναφύγεις ποτέ..... θέλω να μη κατεβάζεις ρολά....

την όμορφη καληνύχτα μου δε στην είπα σήμερα ακόμα.....έτσι όπως τη λέγαμε.....ίσως να μη μπορέσω να σου την πω και ποτέ.....τις όμορφες καληνύχτες τις κρατώ μέσα μου και δειλά δειλά τις αφήνω να σε αγκαλιάζουν τα βράδια.....δίχως να τις βλέπεις.....

Σ' Αγαπάω Καληνύχτα.......σκέπασε την ΟΜΟΡΦΗ Jasmin.....χωρίς να το καταλάβει και δωσ' της ύπνο ελαφρύ και όνειρο λιβάδι.....

με αφιέρωση.....

μπορεί κάποια μέρα να γραφτούν, να κρυφτεί στη γωνιά ενός bookstore, θα έχει την αφιέρωση στη δεύτερη σελίδα, που όσο τη βλέπεις θα περνούν από μπροστά σου όλα εκείνα πού ένιωσες....δεν θα χρειαστεί να το διαβάσεις.............................................

σ' αγαπώ πολύ "μάγισσά μου"......................

ένα τραγούδι ζητούσε ένα γραμμόφωνο....

μια φορά κι ένα καιρό,
ήταν ένα γραμμόφωνο.
ένα ολομόναχο γραμμόφωνο.
μα μπορεί και να μην ήτανε γραμμόφωνο
και να 'ταν μόνο ένα τραγούδι,
που ζητούσε ένα γραμμόφωνο,
για να πει το καημό του.....

I.L.Y...........ζητώ ένα γραμμόφωνο να γράψω τους χτύπους της καρδιάς μου..........

κάθε μέρα χάνω....

κάθισε κοντά μου Θάμυρι να πούμε τη χαρά του κόσμου, το παράπονο. 

κάθε μέρα χάνω, χάνω το όνειρό μου και το ξαναβρίσκω όταν τραγουδώ. 

αχ ζωή μάγισσα να σε μάθω άργησα...

οι σκέψεις χαράζουν και αφήνουν ίχνη.....

υπάρχουν κάποιες λέξεις, εικόνες της ζωής που μόλις γίνουν αντιληπτές σε κυριεύει κάτι έντονο....περπατάς στο δρόμο, μέσα στο πλήθος και ξαφνικά νοιώθεις οτι τη βλέπεις, αρχίζει να σε πιάνει ένα τρέμουλο, όπως τότε....οι παλμοί εκτοξεύονται, τα πόδια δε κρατούν.... χρόνος έχει περάσει πολύς από τότε..... τέτοιες θύμισες δεν ξεχνιούνται, δεν τις ξεπερνάμε ποτέ, τις έχουμε πάντα μέσα μας.... είναι αυτά που δεν συνέβησαν, είναι τα πιό ακραία συναισθήματα που ένοιωσα μαζί σου, είδα στον εαυτό μου κάτι που δεν είχα φανταστεί οτι έχω.....αφέθηκα μαζί σου χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς κανένα δισταγμό, .... ήθελες, ..... ποθούσες παραπάνω από όσο άντεχες.....και αυτό βιώθηκε, έτσι να μιλάμε για έρωτα... με μια χημεία πασχαλινών εκρήξεων, με τις στιγμές να έχουν γίνει πολύτιμες αναμνήσεις, με εντάσεις που δεν νοιώθηκαν ξανά, με πάθος που δεν ήξερα πως τέτοιο υπάρχει...που από τότε τίποτα δεν είναι πια δημιουργικό, τίποτα....

η ζωή Ομορφιά μου, δεν κατάφερε να μας ενώσει, παρά τα όσα νοιώσαμε δεν καταφέραμε να είμαστε μαζί, δεν ηρεμήσαμε τη ζωή μας, δεν ησυχάζει ο έρωτας...μας τρόμαξε ο τρόμος.......ο έρωτας έμεινε, δεν μπορεί να γίνει σχέση απλή.....μερικές φορές νοιώθουμε και ντροπή αν προσπαθήσουμε να σκεφτούμε την ιστορία ή να γράψουμε γι' αυτή, θέλουμε να κρυφτούμε, λες και ο έρωτάς μας δεν είναι έρωτας, λες και δεν είναι οτι πιό όμορφο έχουμε ζήσει μέσα σε μια παραφροσύνη που δεν μπόρεσε να συνεχίσει μέσα στην πραγματικότητα του σήμερα......

μεγαλώσαμε με ανθρώπους που μας μύησαν την αγάπη και το έρωτα...άλλοι έφυγαν από δίπλα μας, άλλοι στέκονται ακόμα στο πλευρό μας, είναι μέσα στο πετσί μας, δεν έφυγαν ποτέ .... άλλοι μπήκαν μέσα μας και δεν φεύγουν παρά την όποια λογής προσπάθεια....ο έρωτας αυτός δεν μπορεί να ξεθυμάνει ποτέ, δεν θα ξεθωριάσει, γιατί γεννήθηκε και φώλιασε μέσα μας, για να σωθεί...θα τον πάρουμε μαζί μας όπου και να πάμε....

η ζωή περνά, μαζί με το φωλιασμένο έρωτα....μπορεί να μη μιλάμε γι' αυτόν, μπορεί να αλλάζουμε θέμα συζήτησης όταν η κουβέντα πάει προς τα εκεί, μπορεί το κεφάλι να γυρίζει προς άλλη κατεύθυνση...το μούδιασμα, το τσίμπημα, το σκίρτημα, συνεχίζουμε να το νοιώθουμε....σε όσα κρεββάτια κι αν κοιμηθούμε, πάντα στο δικό μας θα θέλουμε να ξυπνήσουμε....όσο και να προχωρήσουμε τη διαφορετική ζωή μας, πάντα θα γυρίζουμε πίσω....

είμαι παράφορα ερωτευμένος.... αυτό το λίγο, παραλίγο μαζί, είναι κάτι που δεν μπορεί να αισθανθεί κάποιος αν δεν το έχει ζήσει, αν δεν το έχει νοιώσει...αυτός που το έχει νοιώσει ξέρει.....
ελπίζω να μή γίνω ποτέ ποιητής των σκέψεών μου, για να μη γίνουν τα ουρλιαχτά μουρμουρητά, για να κοιμίζω τα όνειρά μου.....

"ο μόνος τρόπος να ζήσεις και να πεθάνεις ως άνθρωπος, είναι να ζήσεις και να πεθάνεις για ένα ιδανικό ...."


Γληνός

δεν χρειάζεται χώμα για ν' ανθίσει

I.L.Y................................................................ Jasmine..............................

η ηρεμία της ημέρας...

με ένταση άρχισε η μέρα, κάπως έτσι βγήκε και ο Γκοντό........ προσπάθησα να βρω κάτι που να ηρεμεί.... μπήκα σε ένα Bookstore, διαβάζοντας τα μπρος πίσω, με μερικά ξεφυλλίσματα.....η ηρεμία άρχισε να έρχεται....θέλησα να τη βάλω μαζί με σκέψεις, εικόνες της ημέρας..... τελικά, ένα "κομπολόι" με ένα διπλό ελληνικό και ένα λουκουμάκι με οδοντογλυφίδα, κρατά αυτή την ηρεμία.....σε ένα τραπεζάκι με λευκή μαρμάρινη επιφάνεια, με αρχαϊκή μπορντούρα γύρω γύρω, με μια αίσθηση σαν αυτή που αρχαία ελληνικά αγάλματα σου δίνουν.....οι λέξεις βγαίνουν πιο γλυκά, δίχως την αίσθηση εσωτερικού ξεριζώματος.....
Σ'αγαπάω πολύ......... γράμματα που βγαίνουν γλυστρώντας μέσα απο στενωπές αισθητικές χορδές, άλλοτε με κάποια σχετική ευκολία, άλλοτε πιο δύσκολα, ανάλογα με την ποσότητα του λαδιού που είναι τυλιγμένα......
για τον δρόμο πήρα το λουκουμάκι....

Περιμένοντας τον Γκοντό: Η προσμονή για την αλλαγή που ποτέ δεν έρχεται...

Ποιος είναι για εσάς ο Γκοντό.

δυο απαντήσεις από τους συντελεστές.....

«Δεν έχει μορφή ο Γκοντό, είναι ιδέα, συναίσθημα ίσως. Ως προς τι έχω περιμένει πολύ στη ζωή μου η απάντηση είναι το λεωφορείο (γέλια). Αυτό θα πω: Ο Γκοντό είναι το λεωφορείο που περιμένει κάποιος σε μια στάση.».

«Νομίζω ανάλογα με το πού βρισκόμαστε στη ζωή μας, ο Γκοντό είναι κάτι διαφορετικό, άλλοτε περιμένουμε έναν σύντροφο, άλλοτε μια καλύτερη επαγγελματική πορεία... Ίσως τελικά είναι η προσμονή η δική μας ή ίσως είναι κάποιος που έθεσε όλο αυτό το σύστημα σε εκκίνηση και μετά απλά έφυγε.»

www.news247.gr

ναυαγισμένο καράβι.....

ξεδιπλώνω τις λέξεις μέσα σε μαγευτικές ιστορίες,......

όταν ξεκινάω να γράφω, χάνω την αίσθηση του χρόνου.... μπορεί να φαίνεται υπερβολικό, αλλά έτσι είναι....υπερβολικό λοιπόν.....υπερβολή.......την έχουν και οι μεγάλες καταστάσεις, οι μεγάλες αγάπες, οι μεγάλοι έρωτες..... το να αρχίζω να γράφω δεν είναι καθόλου εύκολο και ειδικά όταν βγαίνουν απο βαθειές σκέψεις...... είναι σαν να ξεριζώνονται ρίζες ζωής...... κάθε φορά γίνεται πάλη, για να γραφτούν λέξεις, αν και μπορεί να φαίνονται εύκολες, δεν είναι, αν και μπορεί να φαίνονται ακαταλαβίστικες ή να μην έχουν συνοχή, δεν είναι εύκολες.....μπορεί να μην είναι και οι πλέον κατάλληλες, να μην είναι πρωτότυπες, να μην έχουν πιστική πλοκή, να μην αναφέρονται άμεσα σε μας, στο όνομα της Jasmin μου...... θέλω να ξεδιπλώνω τις λέξεις μέσα σε μαγευτικές ιστορίες, να φαίνονται και ρεαλιστικές.... η ιστορία σου έχει κρυμμένα χαρίσματα, είναι γεμάτη χαρίσματα..... η ΟΜΟΡΦΙΆ είναι πρωταγωνιστής...... γιαυτό γεννήθηκε....
είσαι μοναδική, δεν συγκρίνεσαι με κανέναν, εισαι σπουδαία ....
και γι'αυτο Σ'αγαπάω τόσο πολύ........... 

είπε "θυμήσου..... "

μένω κοντά σε ύψη ανίκητα, γύρω μου πράγματα αιχμηρά, δεν λογαριάζω όσα έρχονται.....μόνο η .........παρουσία σου με κρατά.....

η πρωινή Μούσα πήρε την καρδιά, την έβαλε απαλά πάνω της.....είπε "θυμήσου σκέψεις σου, μερικές φορές καθοδηγώ την πένα σου"..... με έστειλε λίγο πίσω.......

https://apres-lafin.blogspot.com/2018/04/blog-post_16.html

από το κουτί των αναμνήσεων.............

όνειρο .....

Που ήρθε και μου γέμισε την άδεια την ζωή μου,
χάθηκε ..............................................

..... love ...................

όταν ποτίζεις την ψυχή.....

κάθε φορά που ανοίγω την πόρτα της ψυχής βγαίνουν αυθόρμητα αποτυπώνοντας "ομορφιές" της ζωής, χαρές και θλίψεις.....
τα φώτα σβήνουν σιγά-σιγά, παίρνω την παλέτα των χρωμάτων, πάω στη γωνιά των θαυμάτων, κι που βγαίνουν τα όνειρα της νύχτας.....τα κοιτάζω μπας και διακρίνω τη Θεϊκή μορφή σου......άχρωμα είναι......γλιστρώ το δάχτυλο στη παλέτα και αρχίζω να βάφω το όνειρο......

όταν ποτίζεις την ψυχή, αυτή ανθίζει.....
I.L.Y...................Jasmin.....................................

ό,τι και να κάνεις δεν σ' αλλάζω,

βλέπω τη ζωή που πέρασε από κάπου του υπερπέραν, που άλλοτε διακρίνεται, άλλοτε χάνεται, τρεμοπαίζει όπως το φως των αστεριών…. ήρθα από μακριά, αγνός στη ζωή, από άγνωστα ανέγγιχτα της καρδιάς μέρη….. ονειρεύομαι, σε χάνω, φεύγεις ατελείωτα, τότε που η καρδιά χτυπά και άκτιστα όνειρα σκορπά……. μέρες  που έζησα, όνειρο…. η μνήμη παραμένει ζωντανή, ο φόβος  κάνει το γύρο του θανάτου, των θεατών κόβεται η ψυχή…..η επιμονή η ίδια, είτε κερδίσαμε το στοίχημα της ζωής είτε το χάσαμε………

οι φλέβες αδειάζουν, τα κόκαλα παγώνουν παγώνουν τα πάντα, το σκοτάδι απερίγραπτο, η ερημιά φοβερή, στην ψυχή η λύπη βουβάθηκε, τα μειδιαστά χαμόγελα  ξαφνικά ροδαλή σκιρτήματα.....
κάνε στο πέρασμά σου, το αιωρούμενο, αυτό που έχεις μέσα σου να βγει.....συλλάβισε δυό λέξεις....

Ό,τι και να κάνεις δεν σ' αλλάζω,

ό,τι και να κάνεις σ' αγαπώ.

όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά....

Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά 
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά 
Το `δερνε αγέρας κι η βροχή 
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή 
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή. 
Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας 
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή 
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου 
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί....

από ελπίδα σ' ελπίδα...........

με την ποίηση
Θα 'μαστε ακόμα ικανοί
Να βλέπουμε και ν' αγαπούμε
Να ονομάζουμε τα πράγματα
Με τις πιο καθημερινές λέξεις
με την ποίηση
Θα μεγαλώσουνε τα στάχυα
Και τα στήθη των κοριτσιών
με την ποίηση
Θ' ανακαλύψουμε ξανά τ' αστέρια
με την ποίηση
Θ' ανακαλύψουμε ξανά τον έρωτα
Και πατώντας από κλωνί σε κλωνί
Κι από ελπίδα σ' ελπίδα
Θα εγκαθιδρύσουμε
Την αγνή βασιλεία των φτερών

το βαλς χορεύεται πάντα από δύο....

ένα υπέροχο τραγούδι " Come Waltz With Me " του Shostakovich από το "Waltz No. 2" από το μπαλέτο της όπερας της Βιέννης, που πραγματοποιήθηκε στη συναυλία της νέας χρονιάς της φιλαρμονικής της Βιέννης.

για την Χρυσή μου Βασίλισσα........................
I.L.Y......................................................................................

Σ' Αγαπώ..........

αγκαλιά

για να κοιμηθείς..........αγκαλιά.........

I.L.Y............

έχει πιάσει και νυχτώνει...

έχει πιάσει και νυχτώνει....γρήγορα....τέτοιες ώρες άλλες μέρες φως.....φως.....ατέλειωτες οι νύχτες και τα σπίρτα τελειώνουν.....

......να 'ταν για λίγο ......

...το τασάκι γεμίζει καρδιές, σπίρτα, στάχτες.....

....αχ και να 'ταν για λίγο.....

έχει αρχίσει και νυχτώνει....και πολλά μέσα μου τώρα ξυπνούν...τα χείλη στεγνώνουν, το περιβάλλον κρυώνει και αρχίζει να διαπερνά ακόμα και το κόκκαλο, που παρότι ή θερμοκρασία αυξάνει στο δωμάτιο αυτό νοιώθει κρύο....παράξενο δεν είναι?....το έχεις νοιώσει ποτέ?....κι όμως έτσι αισθάνομαι...μερικές φορές σαν να μην έχω σώμα, αλλά η φύση είναι μέσα μου....μέσα μου η μυρωδιά σου, τα λουλούδια σου, οι λέξεις σου, τα "bakers", οι μαύρες λαμπερές σου μπούκλες, η εικόνα σου, οι ανεμοστρόβιλοι που ρουφούν τα πάντα, τα φωτεινά αστέρια, οι αγωνίες......

ο χρόνος κυλά αργά και λαχανιάζω να προφτάσω τις στιγμές του.....ο ψίθυρος γίνηκε φωνή, φωνή που σπα διαμάντια....

ακαταλαβίστικα....
I.L.Y.......................................αυτό μάλλον το νοιώθουμε.........