που έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου,
που σαν βραδιάζει, τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να δω
παράθυρά σου?
Έρωτας να ‘ναι η σιωπή
που όταν σε βλέπω, μου το κλείνεις
σφιχτά το στόμα,
που κι όταν μείνω μοναχός,
στέκω βουβός κι εκστατικός
ώρες ακόμα?
Μα ό,τι και να ‘ναι, το ποθώ,
και καλώς να ‘ρθει το .......
που είν’ από σένα
θα γίνει υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ’ αγαπημένα....
σ' αγαπώ...............
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου