ατενίζοντας...

η μοναξιά που αισθάνεσαι στη θάλασσα είναι προσωπική και ζωντανή, δεν σε καταβάλλει ούτε σε αποθαρρύνει, είναι μια διεγερτική μοναξιά.... να κάθεσαι και να την κοιτάς με τις ώρες, χωρίς να ξέρεις πού ακριβώς ταξιδεύεις και πού βρίσκεσαι.... την ατενίζεις κάνοντας τα πιο παράτολμα όνειρα, τις πιο ασύντακτες φαντασιώσεις, χωρίς να αντιλαμβάνεσαι στο πόσο εύκολα χάνεσαι παρακολουθώντας απλά και μόνο το κύμα που παφλάζει....
είσαι απέναντί της και ηρεμείς, χωρίς να καταλαβαίνεις τι είναι αυτό που σου γλυκαίνει την τραχύτητα της ψυχής.... την αγναντεύεις, χωρίς να εστιάζεις σε κάτι συγκεκριμένο και την ίδια στιγμή να νιώθεις ότι έχεις βρεθεί σε παράξενους τόπους, ότι κάνεις ταξίδια που ποτέ σου δεν τα σκέφτηκες και νιώθεις να μετεωρίζεσαι σε παράλληλα σύμπαντα, σε διαφορετικές πραγματικότητες, χωρίς να μπορείς να ερμηνεύεις αν οι αισθήσεις σου και η θάλασσα που σε έχουν συνεπάρει πηγάζουν από κάποια εσωτερική δύναμη που ενεργοποιείται από αυτούς τους παφλασμούς..... δεν κάνεις κάτι, απλώς είσαι δίπλα της και την χαζεύεις και αυτό το χάζεμα είναι ανεξάντλητη πηγή εκρηκτικών νοητικών παραστάσεων που εδώ δίπλα στη θάλασσα γεννιούνται θρυμματίζοντας κάθε εικόνα της καθημερινής ζωής, χωρίς να ερμηνεύεις τι ακριβώς συμβαίνει μέσα σου, τι είναι αυτό που αναστατώνει και ταυτόχρονα γοητεύει τα συναισθήματά σου....
ατενίζοντας τη θάλασσα γεύεσαι πια παράξενη αίσθηση του χρόνου....τα κύματα είναι κάθε στιγμή διαφορετικά αλλά το βλέμμα εστιάζει σε μια ομοιότητα, σε μια περιοδική συνεχόμενη αλλαγή...οι συλλογισμοί που γεννιούνται ειναι παράξενοι, ίσως και ανορθολογικοί...

ily...........