τα σπίρτα.......

έπεσε το βράδυ και δε σε βλέπω....θα ανάψω τρία σπίρτα, ένα ένα.......
το πρώτο για να δω το πρόσωπό σου.......
το δεύτερο για να δω τα μάτια σου......
το τελευταίο για να δω το στόμα σου......
και ύστερα το απόλυτο σκοτάδι...... για να τα θυμάμαι όλα αυτά, σφίγγοντά σε στην αγκαλιά μου....
I.L.Y...........................

όταν τα cookies γίνονται bakers......

καμιά σχέση......

ανεκπλήρωτες αγάπες......

κάποιοι αναζητούν το κάτι άλλο.....
κάποιοι αναζητούν συνεχώς.....
κάποιοι μένουν ικανοποιημένοι με αυτά που έχουν.....
η φύση του ανθρώπου είναι η συνεχής αναζήτηση, μπορεί να αναφερθεί και σαν η κυρίευση του ανεκπλήρωτου, που πηγάζει από τις επιθυμίες και την πραγματικότητα που ζούμε....αυτή η συνεχής αναζήτηση του ανεκπλήρωτου συντελεί και στη τροφή της φαντασίας, στα όμορφα όνειρα, στη βελτίωση της ζωή μας....και αυτό γίνεται όταν πραγματοποιούνται επιθυμίες μας....
η αναζήτηση έχει και σκούρες περιοχές, αυτές που δεν μπορούμε να τις γευτούμε, είναι σαν να κυνηγάς τη σκιά σου χωρίς να μπορείς να την πιάσεις, χωρίς να μπορείς να γευτείς επιτυχία, χωρίς να μπορείς να γευτείς το θαλασσινό ηλιοβασίλεμα αφού μόλις περνάς μια ανηφόρα, μια πλαγιά ενός λόφου, βρίσκεται μπροστά σου ένας άλλος λόφος και πάει λέγοντας......
δεν είναι τα πράγματα άσπρο και μαύρο, δεν είναι συνεχείς όμορφες καταστάσεις ή συνεχείς κακές ανεκπληρώσεις....κάποιες φορές νοιώθεις όμορφα, κάποιες όχι καλά και αυτό γίνεται όταν μπορείς να ζυγίζεις τις καταστάσεις....ώστε στο μέτρο του δυνατού να ευχαριστιόμαστε από κάποιες επιτυχίες και πάνω σε αυτές να κτίζουμε τις επόμενες, έτσι ώστε να υπάρχει μια ζεύξη της προηγούμενης κατάστασης με την επόμενη και κάθε φορά να προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε αυτά κάνοντας την κριτική μας....

θα υπάρχουν και ανεκπλήρωτες αναζητήσεις που θα μας ακολουθούν μέχρι να φύγουμε απ' τη ζωή... τέτοιες είναι ο έρωτας ο μεγάλος που δεν μπόρεσε να βρεί την εκπλήρωσή του για χίλιους δυο λόγους, μένοντας μέσα στην ψυχή μας.....μιά ζωή......ή κάποια επιλογή που δεν πραγματοποιήσαμε, μπορεί να είναι επαγγελματική, μπορεί αναζήτηση γνώσης, που θα έχουν αφήσει μέσα μας, στη σκέψη μας, στα όνειρά μας κενά....
συνήθως σκεφτόμαστε μέσα από τις εικόνες της ζωής, βάζουμε και κάποια ημερήσια όνειρα, κάποιες φαντασίες, αλατοπίπερα δηλαδή, έτσι ώστε αυτές τις αναζητήσεις τις ανεκπλήρωτες να τις γλυκάνουμε, ώστε να μας δίνει δυνάμεις σωματικές, πνευματικές και οχι να μαραζώνουμε....
οτι προβλήματα και να βρίσκουμε μπροστά μας πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να τα προσπερνάμε, να περνάμε τους λόφους...και κάποτε θα φτάσουμε σε ένα παραθαλάσσιο ηλιοβασίλεμα, που τόσο το έχουμε νοσταλγήσει.....

I.L.Y.....................................................................................................

τι σημαίνει ευτυχία...

σήμερα ήμουν ευτυχής.....και να με υπέβαλαν σε μαύρα βασανιστήρια δεν θα μπορούσε αυτό να ανατρέψει αυτό που αισθανόμουν..........
Σ' Αγαπάω αμέτρητα πολύ...............................τελίτσες.......


Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι
και να λένε:
"Τέτοια ποιήματα
σου φτιάχνω εκατό την ώρα".
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ’ τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο.

η ώρα άλλαξε...μια ώρα πίσω.....

η ώρα άλλαξε...μια ώρα πίσω.....

θέλω να γυρίσω και το χρόνο πίσω.....διακαώς και αδιαλείπτως, να να περάσω ξανά τα απέραντα χρυσαφένια χωράφια....να περπατώ, να περπατώ και η ψυχή μου να είναι αλλού......μεσ' τα κρυνοδαχτυλιδένια χέρια σου......    

να ξαναπηγαίναμε εκεί.....υπάρχουν ακόμα, δεν έχουν αλλάξει, υπάρχουν πάντα μέσα στη σκέψη μου ζωντανά, ζωηρά......ο Αϊστάιν λέει οτι ο χωροχρόνος είναι κοινός, ενιαίος....είναι του χεριού μας, αλλά οχι ακριβώς, γιατί αν ηταν του χεριού μας δεν θα ήταν τίποτα οριστικό, γιατί όλα θα μπορούσαν να αλλαχθούν.....και αν αυτό συμβαίνει γιατί  δεν μπορεί η σκέψη μας να ξαναπερπατήσει τη διαδρομή,, χωρίς να μας στέλνει στα σημεία του χρόνου που πήραμε εκείνη την αποφαση, αφού νιώθουμε τόσο βασανιστικά οτι απομακρινόμαστε από εκείνα τα σταυροδρόμια που αλλάξαμε πορείες....θα θελα να γυρίσω το χρόνο πίσω, να ξαναπήγαινα "στα μέρη που σε είχα πρωτοβρεί".....
νά...αυτό το κτίριο είναι όπως τότε, να αυτό το υπόγειο είναι ακόμα αυτό, να αυτά τα χωράφια με την αλάνα δίπλα τους, να αυτοί οι σκεπασμένοι με πυκνόφυλλα δένδρα δρόμοι είναι έτσι όπως τότε.......ρώτησα το φύλακα, "η θέση κόκκινο 413 είναι ακόμα στο δεύτερο υπόγειο"?......"ναι".........ψάχνω τριγύρω, πολύ ώρα, μήπως βρω κανένα κοκαλάκι.......να ζητήσω συγνώμη...πως θα μπορούσα!!!!!......πώς να πιστέψει ότι δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς?...ήμουν στα ουράνια......και στριφογύριζα ως δερβίσης........υπάρχει Θεός, και ξέρω οτι η επιλογή δεν ήταν δική μου, ήταν της μοίρας μας να συναντηθούμε.......φαντασίες πολλές, κινούμαστε μεταξύ αυτής και της πραγματικότητας, δίνοντας κάθε στιγμή ένα χρώμα, γαρνιρισμένο με όνειρα, ελπίδες, οράματα....


να μπορούσα το χρόνο να γυρίσω πίσω......να σου έλεγα απ' την αρχή ξανά το πόσο σ' αγαπώ, ζώντας ην αιωνιότητα της στιγμής που θα στο λέω......


I.L.Y.....Jasmin............................

ο έρωτας πάει μουσείο.....

καλώ επανειλημμένα το νούμερό της.... είμαι πάνω απ' το τηλέφωνο....αν τυχόν δεν απαντάει στα συνεχόμενα μηνύματά της, στα οποία πληκτρολογούνται «...»....η καρδιά χτυπάει σαν τρελή και οι παλμοί ανεβαίνουν στα ύψη όσο αργεί η απάντηση..... μπορεί να έχει δουλειά, να μην μπορεί να απαντήσει αμέσως...... αλλά και έτσι να ήταν θα είχε ειδοποιήσει..... μια απλή εξήγηση μπορεί να μην αρκεί, αλλά καταλαβαίνεις, δεν είναι ενας γνωστός, είναι ο άνθρωπος της καρδιάς σου.... το τηλέφωνο χτυπά, αφήνεις οτι κάνεις, κοιτάς το καντράν..... είναι αυτή/ός..... η καρδιά αρχίζει να παιρνει τη θ'εση της, οι καρδικοί παλμοί τείνουν στους φυσιολογικούς..... το ίδιο στα μηνύματα, που περιμένεις την απάντηση "τώρα"...... καταστάσεις απόλυτα φυσιολογικές σε ερωτικές καταστάσεις....
ο καιρός περνά, ο έρωτας σμίγει με την αγάπη και οι εντάσεις του τηλεφώνου γίνονται πιο ηπιες γιατι δεν υπάρχει κανένα θέμα περί εμπιστοσύνης, αλλά αυξάνει το αίσθημα της ασφάλειας και εξαφανίζονται οι λογικές εξηγήσεις..... η ψυχραιμία επανέρχεται, τα μικροεμφράγματα πάνε για αναμονή....
ο καιρός περνά.... οι χτυποι μειώνονται, ώσπου εξαφανίζονται....... ό έρωτας που είχε ανιχνεύσιμη αφή γίνεται  άυλη, ένα ψηφιακό ομοίωμα.... τα μικροσκελή και οχι μόνο αποτυπωμένα σκεπτικά, καρδιακά, ψυχικά αποτυπώματα του ζωικού έρωτα, κατασκευάζουν στο χώρο του απείρου κάδρα εικόνων...... ακίνητες, κινούμενες......
ο χρόνος περνά, ο έρωτας τείνει να γίνει κάτι που πέρασε από τη ζωή και πρέπει να διαφυλαχτεί...... να το βλέπουν στο μέλλον και να θαυμάζουν τη δύναμη, το χρώμα, την ένταση.....την αγάπη γι' αυτήν την  ΟΜΟΡΦΙΆ....... η περισυλλογή και φύλαξη θα μπορούσε να είναι σε ένα μουσειο, που αυτός είναι ο σκοπός του (με το όρο Μουσείο εννοείται σύμφωνα με τον επίσημο ορισμό της ICOM [International Council of Museums] "ένα μόνιμο ίδρυμα, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, στην υπηρεσία της κοινωνίας και της ανάπτυξής της, ανοικτό στο κοινό, που έχει ως έργο του τη συλλογή, τη μελέτη, τη διατήρηση, τη γνωστοποίηση και την έκθεση τεκμηρίων του ανθρώπινου πολιτισμού και περιβάλλοντος, με στόχο τη μελέτη, την εκπαίδευση και την ψυχαγωγία".... τα μουσεία ικανοποιούν μια ιδιαίτερη ανθρώπινη ανάγκη, τη δημιουργία ενός μόνιμου αρχείου για το πώς έζησαν οι άνθρωποι και τι πέτυχαν σε έναν αλληλεξαρτώμενο κόσμο.... τα μουσεία είναι χώροι στους οποίους οι άνθρωποι μπορούν να εξερευνήσουν τις προσωπικές τους πεποιθήσεις εν τω μέσω καθολικών αληθειών, μπορούν να επιδείξουν στο πλατύ κοινό πώς διαμόρφωσαν τα γεγονότα και οι πεποιθήσεις των ανθρώπων του παρελθόντος την εμπειρία του παρόντος.....
"μπορώ να σταματήσω τα χείλη σου, δεν μπορώ να πάρω το χέρι σου... μπορώ να σκοτώσω τον εαυτό μου, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να σε αγαπώ......".... ένα κομμάτι από το ποίημα "Marina" του Andrej Sládkovič, ενός σλοβάκου που έγραψε ένα μακροσκελές ερωτικό ποίημα, με 2.900 στίχους σε 291 στροφές, με το οποίο τραγουδούσε τον άτυχο έρωτά του για τη συμπολίτισσά του, Μαρίνα Πισχλόβα.... το "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" ήταν ένα έργο φανταστικό, ο Andrej Sládkovič έγραψε ένα αληθινό... το σπίτι που έζησε η Μαρίνα μετατράπηκε σε «Επίκεντρο του Έρωτα» στο οποίο μπορεί ο επισκέπτης να δει διαδραστική έκθεση για το πιο μεγάλο ερωτικό ποίημα που γράφτηκε ποτέ.... ένα σπίτι δυσδιάκριτο δίπλα σε μια εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης, ο Andrej Sládkovič και η Μαρίνα ερωτεύτηκαν, αλλά ήταν δυστυχισμένη αγάπη, η οποία έφερε το πιο γνωστό σλοβάκικο ποίημα αγάπης όλων των εποχών....
http://slovakianguide.com/en/pischl-house-in-banska-stiavnica-marina-house

Εκείνη τη νύχτα σοβαρή, τη νύχτα σιωπηλή,
η βασίλισσα των ουρανών ονείρων!

Και όταν το φως της αυγής του πρωινού
φωτίζετε το πρόσωπο του ουράνιου,
Θα είμαι εκεί όπου η αγάπη καίει
στα αστέρια τα μάτια φωτεινό αστραπή.


https://zlatyfond.sme.sk/dielo/17/Sladkovic_Marina/2


I.L.Y.....................Jasmin.........

η πλοκή των ονείρων.....

χθες βράδυ είδα στο όνειρό μου.....
ένα όνειρο με κάποια αλληλουχία ως προς το είδος του περιβάλλοντος, με διαφορετικές ει΄κονες, που η ιστορία διαπλέκεται από ημερήσιες καταστάσεις....από επιθυμίες, ένστικτα που βγαίνουν μέσα από ενα παράθυρο του υποσυνείδητου στη ιστορία του ονείρου....

όνειρο σαν παραμύθι για παιδιά...για μεγάλα παιδιά που νοιώθουν σαν μικρά, που ονειρεύονται άλλοτε όμορφα

άλλοτε ζωντανά 

μερικές φορές στο όνειρο αισθάνεσαι πανέμορφα, βλέπεις την ιστορία σου να γίνεται ζωντανή, σαν ζωντανό παραμύθι........γιατί τα παραμύθια αρέσουν κι ας είμαστε μεγάλα παιδιά..................

I.L.Y...................................................very.....much..........

για σένα.....

Εγώ μεγάλωνα για σένα
και μάλωνα για σένα στους δρόμους
με τα υπόλοιπα παιδιά
τα βράδια ίδρωνα για σένα
και στον ύπνο μου για σένα
τολμηρά είχα κρυμμένα μυστικά

Μετά ωρίμαζα για σένα
και σκάρωνα θλιμμένα στιχάκια
που δεν τα διάβαζε κανείς
που μου 'λεγε πως ίσως δε φανείς
ετοιμαζόμουνα για σένα
και δεν άκουγα κανένα
...........................
Κι έτσι ζω μόνο για σένα
ετοιμάζομαι για σένα
ερωτεύομαι για σένα
περιμένοντας εσένα

Για σένα ήμουν και γινόμουν
το καλό και το κακό μου
και δεν είχα μόνον έναν εαυτό
για σένα άλλαζα σα φύλλα
τη χαρά και τη μαυρίλα
και το σπίτι μου είχα πάντα ανοιχτό

Για σένα τράβαγα πιστόλι
από φόβο μ' είχαν όλοι
και δεν άντεχε στο πλάι μου ψυχή
φανταζόμουνα εσένα σε νοήματα χαμένα
και ήταν μόνο μια καινούρια σου εκδοχή

I  Love  You.........v.......m...........

Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ?

παραφράζοντας τον τίτλο.....
αν διαβάσει κάποιος για σένα θα δει πως ε΄΄ισαι ένα άτομο πειθαρχημένο, συντηρητικό, μπορείς και ελέγχεις παρορμήσεις και ανεξέλεγκτα συναισθήματα, έχεις βάλει τον πήχη σε πολύ ψηλό σημείο, καμμιά φορά σχοδόν άπιαστο, με μεγάλο αίσθημα ευθύνης, με αποτέλεσμα τη δημιουργία-εμφάνιση ενός στρεσαρίσματος......
αν σε έκανα να νοιώσεις πολύ άβολα, συγνώμη......μια μικρή ή κάπως μεγαλύτερη "εξαφάνιση" από μια περίμετρο "ασφαλείας" ίσως μειώσει ή και απαλείψει αυτή την αβολεψιά και την "απότομη" γρηγοράδα......μπορεί να είναι υπερβολή, αλλά αυτό διακρίθηκε....

το άγχος, το στρές δημιουργεί απόσταση, ένταση, διαφωνία.... η υποστήριξη του άλλου όταν χρειάζεται, όταν άγχος εμφανίζεται, μπορεί να βοηθήσει στην πρόληψη της καλής επικοινωνίας, μέσα από ένα επίπεδο "κάποιας" οικειότητας που δεν θα δημιουργεί πρόβλημα, δεν θα συντελεί στη δημιουργία άγχους-στρες, με το να καταβάλλουμε περισσότερη προσπάθεια στο να αναγνωρίζουμε τα σημάδια, τα συμπτώματα, τα οποία μας υποδεικνύουν πότε το άγχος έχει κυριεύσει το άτομο που είναι κοντά μας, δίπλα μας.... μπορεί να είναι πιο δύσκολο να γίνει αντιληπτό, αλλά με μια διατήρηση αρμονίας θα βρεθεί ο χρόνος ο κατάλληλος να εκφραστεί υποστήριξη και βοήθεια για να αντιμετωπιστεί ο δύσκολος χρόνος που δημιουργεί την αγχώδη κατάσταση....
σε κάποιες περιπτώσεις που ο άλλος δεν ανοίγεται μόνος του, η προσέγγιση με κάποια συνομιλία μπορεί να τον βγάλει από κάποια συναισθηματική κατάσταση που τον αγχώνει....εδώ όμως αυτό φαίνεται οτι συμβάλει αρνητικά καθότι η πιθανή προσέγγιση δημιουργεί το άγχος, γιαυτό και η αύξηση της περιμέτρου θα συντελούσε θετικά και όχι οι κοντινές προσεγγίσεις...


η αντιμετώπιση του άγχους δεν είναι ποτέ εύκολη, είναι μέρος της ζωής....

και επειδή είσαι υπέροχη..... και μοναδική......
I.L.Y...........................πρεπει να συνηθίσω στο οτι με ένα κιάλι.....μπορώ να κοιτάζω το φωτεινό αστέρι......

όταν ακούω.....

όταν ακούω να μιλάνε για τον καιρό, την οικονομία, την ομάδα, την α κριτική του β έργου....δεν βγάζω άχνα!!!............δεν ακούω τίποτα!!!.....σωπαίνω....ακούω μόνο εσένα....όταν ακούω να γελούν,  να ψιθυρίζουν, να φλυαρούν,....δεν ακούω τίποτα!!!.....ανοίγω και το στόμα και ακούω μόνο εσένα....υποτάσομαι μόνο σε σένα...όνειρα!!!!!!!!!

I.L.Y..................................................................o-o..........................

το μειδίαμα της Μούσας.....

 

I.L.Y...

 

γίνεται αγώνας.....

γίνεται αγώνας.....να μιλήσουμε....να επικοινωνήσουμε....με τον άλλον, ή με τον εαυτό μας....αγώνας με την γραφίδα της γλώσσας, η του κλικαρίσματος....αν αυτό δεν γίνεται, δεν θα μπορούμε να στηρίξουμε τη συνείδησή μας, θα έχουμε χάσει τον αγώνα, δίχως καν να τον έχουμε αρχίσει....
από τη στιγμή που θα γεννηθούμε, την ελευθερία ζητάμε...την ζητάμε μέσα από το λογο μας προς τον άλλο.....θέλουμε να ελευθερωθούμε με τον άλλον δίπλα μας.....θέλουμε την ελευθερία μας γιατί νοίωθουμε οτι έχουμε κοινωνικοποιηθεί, και κάνω τον εαυτό μου καλύτερο άνθρωπο....

η ελευθερία δεν είναι μόνη της, απαιτεί ευθύνη....τα όνειρά μας είναι μια διαρκής πηγή αναζήτησης της ελευθερίας και έτσι όταν τα βλέπουμε, είναι όμορφα και μας δημιουργούν την αίσθηση πληρότητας....
η πένα που χορεύει με το χέρι, φτιάχνει χνάρια που πρέπει να ακολουθήσουμε, που ανοίγει μονοπάτια με τη γραφή της και δείχνει αυτό που αγωνιζόμαστε.....το πόθο για την ελευθερία.....
αγωνίζομαι για να είμαι λεύτερος...για να είμαι μαζί σου.......
νομίζω οτι σε χάνω, νομίζω οτι ο θάνατος είναι μπροστά στα μάτια.......αφυπνίζομαι, αγωνίζομαι, να κρατηθεί η ζωή ζωντανη......
η γνώση του πιθανού τέλους μας βοηθά να ζήσουμε τη ζωή μας, να την αναζητήσουμε, μας αφυπνίζει.....


“ενώ η φυσικότητα του θανάτου μάς καταστρέφει, η ιδέα του μας σώζει”.

Yalom, υπαρξιακός ψυχοθεραπευτής

Μια βοσκοπούλα αγάπησα,
μιά ζηλεμένη κόρη
και την αγάπησα πολύ
.....................

...το χαμόγελό σου, η αναπνοή μου....

το χαμόγελό σου είναι ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία της ΟΜΟΡΦΙΑΣ σου, δεν είναι στητό, δεν είναι χαμόγελο φωτογραφίας, αλλά όταν είναι μέρος της, την γεμίζει....δεν είναι χαμόγελο διαρκείας, αλλά στιγμών και αυθόρμιτο....είναι χαμόγελο που δίνει ζωή, είναι χαμόγελο που δίνει Αγάπη, είναι χαμόγελο της αύρας σου, είναι χαμόγελο ψυχής, είναι χαμόγελο που αναδεικνύει την αυτοκρατορία του Καλού που έχεις μέσα σου και την δίνεις απλόχερα.....είναι χαμόγελο που σκιρτίζει την καρδιά, είναι χαμόγελο αυθεντικό, είναι χαμόγελο θεϊκό....
γιατί συμβαίνει αυτό σε σένα?....γιατί έχει ρίζα βαθειά μέσα σου.....έχει διαμορφωθεί από το περιβάλλον που μεγάλωσες, από αυτό που συνειδητά και ασυνείδητα σε δημιούργησε, μέσα από την αγάπη των γονέων σου, όχι αυτή μονο που δίνουμε όλοι, αυτή το δεδομένη γονεϊκή αγάπη, αλλά αυτή που αναπτυχθηκε μέσα από μια κουλτούρα αγάπης, απο αυτή που βρίσκεται στην ομορφιά των ανθρώπων, από αυτή που κάνει την αγάπη να είναι αστέρι τ' ουρανού, λουλούδι της ερήμου..... στοιχεία που φαίνονται με τους πιο έντονους τρόπους μέχρι σήμερα....
αυτό το χαμόγελο δείχνει έναν εξευγενισμένο χαρακτήρα, κάνει την συμπεριφορά σου να την απολαμβάνει ο άλλος και να γοητεύεται...μεταλαμπαδεύει τη θέληση για δημιουργία, κάνει τον άλλον να διψά για άγνωστες πτυχές του εαυτού σου...δείνει έμπνευση για δημιουργία...δίνει άποψη για τη ζωή.....είναι έλξη για αυτόν που θα είναι δίπλα σου, που μαζί θα νοιώσετε την ωραιότητα και το νόημα της ζωής.....
ο μικρός πρίγκηπας όταν μιλούσε για τα ανθισμένα αστέρια, εννοούσε τα χαμόγελα του ανθρώπου, που φυτρώνουν και ανθίζουν από τις πρώτες στιγμές που θα έρθει στη γη, τότε που ακό΄μα δεν βλέπει κανέναν ουρανό, αλλά τη μαμά και τον μπαμπά και τους σκάει άπειρα χαμόγελα....
χαμογέλα.....συνέχισε να χαμογελάς, για να δυναμώνουν τα λουλούδια...
χαμογέλα για την αγάπη και τον έρωτα.....
χαμογέλα για τον άνθρωπο.....
χαμογέλα Αγαπημένη μου Μούσα, Αγαπημένη μου ΟΜΟΡΦΙΆ.....

I.L.Y................................................................

η πηγή στερεύει...

όμορφα χέρια αγκαλιάζουν το λαιμό....απαλά χέρια μιλούν για αγάπη....όμως ξέρουμε, η πηγή που από καιρό έχουμε βρει.........στερεύει................

I.L.Y.......................................................................................

συνέχεια στο όνειρο.....

συντροφιά με τα όνειρα.......εικόνες στα όνειρα, εικόνες που πηγάζουν από ισχυρά θέλω, επιθυμίες, δημιουργούν τέτοια όνειρα...
στη ζωή μας μπαίνουν άτομα όχι τυχαία, για λόγους που μπορεί να μάθουμε πολύ αργότερα ή και ποτέ...η είσοδό τους στη ζωή, μας δίνουν μια ευχάριστη τροπή, που μερικές φορές μπορεί να είναι μοναδική, ιδανική....μπορεί να εγκαθίστανται στη ζωή μας για πάντα...όσο "πάντα" κρατάει....που σημαδεύουν τη ζωή μας με ένα δυνατό τρόπο, δίνοντάς μας παράλληλα ώθηση να προχωρήσουμε παρακάτω....έρχονται αιφνίδια, ίσως εντελώς τυχαία, ίσως μετά από δύσκολες στιγμές.....μας λένε λέξεις εμψυχωτικές, ερωτικές, αγάπης.....λέξεις κατάλληλες, για στιγμές που βοηθούν, που υποστηρίζουν, που επιτρέπουν να γίνουν πράξεις πράγματα που είχαν αναβληθεί....η ζωή μαζί τους είναι ανακουφιστική, χαρίζουν χαμόγελα και γενναίες δόσεις ευτυχίας.....γιατρεύουν πληγές, περιποιούνται τραύματα, αλλάζουν την καθημερινότητά μας, με συμπαράσταση, με συμβουλές, με παρηγοριά....με δίπλα-δίπλα περπάτημα.......είναι όνειρα......τουλάχιστον σε αυτά μπορούμε να είμαστε μαζ'ι....................

I.L.Y.........δεν είναι όνειρο αυτό....................................

ένα φύλλο....

σ' αγαπάω μ' ακούς?....... σ' αγαπάω σου λέω.......

 

και ένα φύλλο έπεσε πάνω του....

αν ρωτήσεις πώς περνάω.....

Αν καμιά φορά βρεθούμε
η ανάσα θα κοπεί
ούτε λέξη δε θα πούμε
μα, θα τα `χουμ’ όλα πει

Κι αν ρωτήσεις πώς περνάω
θα σου πω δυο ψέματα
ένα πως δε σ’ αγαπάω
κι ένα πως σε ξέχασα

Αν καμιά φορά βρεθούμε
δε θα πούμε ούτε γεια
μες στο πλήθος θα χαθούμε
μ’ ένα δάκρυ στην ματιά.......

γιατί πάντα σ' αγαπάω........

κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα.....

δρόμους παίρνουμε πολλούς, σε πολλούς δεν γνωρίζουμε που πάνε, απλώς περπατάμε, άλλοι με ανηφόρες σε αγκομαχούν, όταν φτάνεις στο ίσιωμα αγαλιάζεσαι....άλλοι με κατηφόρες σε κάνουν να τρέχεις...λίγοι σε κάνουν να νιώθεις όμορφα......κάποιες φορές ποτάμια τους κόβουν....με ονόματα άλλοτε μυθικά που σε ονειροπολούν, σε κάνουν να ταξιδεύεις δίχως κανένα νόμισμα.....όταν περνάς από πάνω τους κάποιο μπορεί να τους πετάξεις, κάνοντας ευχή....
κάποιες φορές οι δρόμοι χάνονται, ούτε στρατομονοπάτια φαίνονται και καθόμαστε άπραγοι, δεν κάνουμε τίποτα, ο γύρο κόσμος αρχίζει και χάνεται, αδειάζει.....τότε ένα ποτάμι εμφανίζεται μέσα μας, που σιγά σιγά φουσκώνει γεμίζοντας την εσωτερική ερημιά μας.....
δυό τρις τζούρες ρακή...να καταλαγιάσει......τα δόντια σφίγγουν σκληρά, η ανάσα δυσκολεύεται να βγει......


κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, απ' την ομορφιά του ανθρώπου.....
Γ. Ρίτσος

I.L.Y.................................................

Ψες ίδγια στο όνειρό μου......

χθες το βράδυ σε είδα στ' όνειρό μου, λίγο πριν ανοίξω τα μάτια....

ILY.....ILY.......ILY........................

Κουλουριαστός (Ζωναράδικος) - Ψες είδια στο ονειρό μου

προτίμησα να ανεβάσω αυτό το παραδοσιακό......αντι το "Θα σπάσω κούπες" με τη Μαρίνα Σάττι....

Ψες ίδγια, γαλανά γλυκά ξανθιά και μαύρα μάτια

Ψες ίδγια στο όνειρό μου

Ψες ίδγια στο όνειρό μου

μαύρα μάτια στο πλευρό μου

Σκόνουμι, γαλανά γλυκά ξανθιά και μαύρα μάτια

Σκόνουμι και δεν τα βρίσκουν

Σκόνουμι και δεν τα βρίσκω, με τα ρούχα μου μαλώνω

Ρούχα μου, γαλανά γλυκά ξανθιά και μαύρα μάτια

Ρούχα μου παλιά μου ρούχα

Ρούχα μου παλιά μου ρούχα, πουν τα μαύρα μάτια που χα

Ψες το βρά-, γαλανά γλυκά ξανθιά και μαύρα μάτια

Ψες το βράδυ στο κρεβάτι

Ψες το βράδυ στο κρεβάτι, παν στη βρύση για νεράκι

απογυμνωμένα κόκαλα.....

φθινοπωρινές μέρες...διεργασίες της φύσης προετοιμάζουν τον ψυχρό χειμώνα....τα φύλλα πέφτουν ντύνοντας τη γή με εξαίσια χρώματα.....κίτρινο σαν περγαμόντο, κόκκινο και βαθύ καφέ, βαθυπράσινο της πατίνας του χαλκού, δημιουργώντας ανάλαφρο πάπλωμα να την κρατούν ζεστή....άλλα πέφτουν από δω και από κει σαν άστεγα, άλλα πάνω στους δρόμους που καταπατούνται από μαύρους τροχούς, που τα ξεζουμίζουν, μόνη τους ελπίδα το αεράκι να τα παρασύρει στις χορδές της σχάρας των φρεατίων και από κει στη γλυκιά θάλασσα....δε θα την αισθανθούν, η ζωή τους τελείωσε, άφησαν τα κλαδιά γυμνά σαν απογυμνωμένα κόκαλα.....φύλλα, φύλλα, φύλλα....συνεχίζουν να πέφτουν κάνοντας εμφανές το παράθυρό σου, που το χειμώνα το αγκαλιάζει μια παράξενη, λευκή ομίχλη υγρού νερού.....αξίζει να πιστεύουμε τη νέα ζωή που δημιουργούν, μια νέα ζωή ενέργειας με νέα ύλη....εικόνες που προβληματίζουν τις σκέψεις, αν πρέπει να σκέφτονται τη στιγμή που γνωρίζουν πως θα πέσουν..... όμως ο άνθρωπος πρέπει να προχωρεί.....δεν είναι φύλλο... να μη βλέπει γύρω του στρατιές φύλλων, άταφα σώματα, άταφα αινίγματα.....

σήμερα είναι 17 οκτώβρη.....δεν έχουν πέσει και τόσα πολλά,......έχει αρχίσει η φυλλορροή ...................................................................

I.L.Y.............................................

κάθεται απέναντί της.....

Είναι κάθε πρωί μαζί, στο ίδιο δρομολόγιο. Ο Πέτρος παίρνει το τρένο από τον σταθμό «1», στις 07:37 ακριβώς, και στο τελευταίο βαγόνι βρίσκει πάντα την Αγνή, που έχει επιβιβαστεί στην αφετηρία.
Συνήθως κάθεται απέναντί της. Την έχει ερωτευθεί σιωπηρά, όμως δειλιάζει να της μιλήσει. Και όταν αποφασίζει να κάνει πέρα τους δαίμονες και τους φόβους του, η Αγνή εξαφανίζεται.
Αρχίζει τότε να την αναζητεί. Εντοπίζει τελικά το σπίτι της, φτάνει εκεί γεμάτος ελπίδα, αλλά αντί να βρει εκείνη, συναντά μια μυστηριώδη γυναίκα, που προσπαθεί να τον πείσει πως βρίσκεται σε λάθος μέρος. 
Όμως ο Πέτρος δε θα φύγει, αν δε βρει την Αγνή. Πρώτα απ’ όλα για να βεβαιωθεί πως τίποτα κακό δεν της έχει συμβεί. Κι ύστερα, γιατί έχει έρθει από πολύ μακριά – τόσο μακριά που κανείς δεν ξέρει και δεν υποψιάζεται.

Μια αγωνία για την ανταρσία των αναμνήσεων, μια περιπλάνηση σε μια ζωή που φωτίζεται ξανά απ’ την αρχή.....

ψυχές και .... αγάπες ....

Τίποτα στο κόσμο δεν τον νοιάζει
παρά μόνο το μυαλό του ανοικτό να μένει

μέσα στην αδράνεια τρομάζει

ξαναβλέπει στη φορμόλη την ψυχή σβησμένη

κόβει το κορμί του και το θάβει

σε νερό και σε φωτιά να χωριστεί



......................................
βρίσκει την αχτίδα π' απομένει

και μαζί της τη φυγή θα μοιραστεί



Οι ψυχές και οι αγάπες

σιαμαίες αυταπάτες

όμοιες σαν άσπρα πλήκτρα

σαν φωτάκια μες τη νύκτα

........................................


Τούτος ο αρχέγονος ρυθμός των Αφρικάνων

κάτι από μπάλο Συριανό θυμίζει

ανθρωποθυσία στους θεούς των ηφαιστείων

σαν αναπαραγωγής βωμό γυαλίζει

κράτησε αγάπη μου για λίγο την πνοή σου

κλείσε όλη τούτη τη στιγμή σ' ένα φιλί



Κοίταξε τριγύρω τα Μετέωρα πως πέφτουν

μπάλες από χιόνι μείνε ζωντανή ακόμη

κρίνε με σαν άνθρωπο που ψάχνει την ψυχή του

κι άμα τον γουστάρεις θα σου πω συγνώμη

είναι κάτι μήνες που φιλοξενώ τον τρόμο

κι έχω ανάγκη να με βλέπεις σαν μωρό παιδί



Αχ μωράκι σαστισμένο

μέσα στο μυαλό σου ξένο

τι να πρωτοτραγουδήσεις

και ποια πόρτα να κτυπήσεις

να σου πω για να σε πείσουν

στα μετάξια να σε ντύσουν

να φανούν λευκά δοντάκια

μες το γέλιο σου



Χίλιες και μια νύχτες ανοιχτά της οικουμένης

αλυσοδεμένος πολικός αστέρας

άφηνα τους άλλους να μιλούν για μένα

και φοβόμουν μη με δει το φως της μέρας

τα χαμένα χρόνια θα τα πάρω πίσω

φτάνει που και που να λες ακόμα σ' αγαπώ



Κόκκινος ορίζοντας τα χρόνια π' απομένουν

κάνε το σινιάλο να σε βρει ψυχή μου

πρόσωπα λιμάνια κράτησε τα "φεύγουν"

πάρε με αγκαλιά και κράτα με μαζί σου

βιντεοταινίες η ζωή που είδα

του άστεγου του νου μου η πατρίδα είσαι εσύ



Αχ αγάπη μου αγάπη

διαμαντάκι μες στη στάχτη

και νησάκι που 'χει φάρο

ένα μεθυσμένο γλάρο

γύρω σου που φτερουγίζει

τ' όνομά σου συλλαβίζει

σημαδεύει τη ματιά σου και αφήνεται

ο ήχος ενός ακορντεόν σε ταξιδεύει...

καφενέ παραλίας.....ένα τραπεζάκι σιδερένιο, μια ξύλινη ψαθωτή καρέκλα, ένας τούρκικος αχνίζει με δυο λουκούμια δίπλα.....το ρουφάς σιγά, αργά, πολύ αργά......κοιτωντας τα ψαροκάϊκα στο λιμάνι να πλατσουρίζουν.....ανάβεις και κάνα δυό, τρία βαριά και κρύβεσαι μέσα στην καπνούρα του ξεφυσήματος......ο ήχος ενός ακορντεόν σε ταξιδεύει μέσα σε χρώματα που αλλάζουν το πορτοκαλοπορφυρό δειλινό ουρανό.....και ονειρεύεσαι.......σε λίγο σκοτεινιά......

αν θες να πας μακριά...

αν θες να πάς γρήγορα, πήγαινε μόνος...αν θες να πας μακριά πηγαίνετε μαζί....

παλιά Αφρικανική Παροιμία 

Καλημέρα φως μου....

Καλημέρα φως μου, όπου και να πας
Στη βουή του κόσμου, να μ' αναζητάς
Καλημέρα φως μου, δως μου ένα φιλί
Στη φωτιά του κόσμου, να 'χω μια βροχή

Καλημέρα φως μου, φως του κόσμου
Δως μου ένα φιλί
Πάνω μου να σ' έχω και ν' αντέχω, ότι κι αν συμβεί
Καλημέρα φως μου, λίγα δως μου
Πάρε μου πολλά
Εγώ θέλω ένα, μόνο εσένα και είμαι μια χαρά

Καλημέρα φως μου, είμαστε μαζί
Και είναι καλημέρα όλη μου η ζωή
Καλημέρα φως μου ότι κι αν συμβεί
Είσαι ο άνθρωπός μου, είμαι ότι ποθείς

Καλημέρα φως μου, φως του κόσμου
Ήρθαμε μαζί
Ως αυτή τη μέρα, καλημέρα όλη μου η ζωή
Καλημέρα φως μου, λίγα δως μου
Πάρε μου πολλά
Εγώ θέλω ένα, μόνο εσένα και είμαι μια χαρά

Καλημέρα φως μου, όπου και να πας
Στη βουή του κόσμου, να μ' αναζητάς
Καλημέρα φως μου, χαμογέλασε
Είναι η αρχή του κόσμου, η νύχτα πέρασε

γυαλίζοντας τ' αστερι....

μια αμήχανη εξαφάνιση απ’ τη ζωή.... μια σταδιακή εμφάνιση του κενού χρόνου...ξέμεινα από τσιγάρα, πήγε να φέρει...δεν ήρθαν....οι εικόνες γίναν άφαντες.....ψάχνω στο σύμπαν, τα αστέρια άπειρα, αλλά κανένα το πιό λαμπρό, ίσως να 'ναι πίσω από κάποιο άλλο.....η τεχνολογία συνεχώς αναπτύσσεται, "η κλήση σας προωθείται"...λανθασμένη απόκριση....ούτε αυτό λειτουργεί σωστά....έφτασε το σημείο της εξαφάνισης, αρνείται να έρθει σε επαφή μ’ αυτά που νιώθει, μια εξαφάνιση σαν διέξοδος μέσα απ’ την οποία θα ξεφορτωθεί συναισθήματα που φοβίζουν, όλοι στο ξεκίνημα προβάλουμε ασυναίσθητα την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, στην εξαφάνισή μας όμως?...είμαστε εμείς?.... εμφανίστηκε η σιωπή...σπάνιες περιπτώσεις των ανθρώπων που επιλέγουν την εξαφάνιση, προβλέψεις δεν υπάρχουν, οι ηχώ συνεχίζουν ως συντροφιά....μια εξήγηση μόνο πλανάται "....ας είναι.....",.....οι τελεταίες εικόνες που κρατάμε γράφονται ανεξίτηλα στη μνήμη μας, για να είναι όπως τις γνωρίσαμε τις γυαλίζουμε συνεχώς, για να αστράφτει πάντα το άστρο αυτό.....

«Αν αγαπάς ένα λουλούδι που βρίσκεται σ’ ένα αστέρι, νιώθεις γλυκά τη νύχτα όταν κοιτάζεις τον ουρανό. Όλα τα αστέρια είναι ανθισμένα», είπε ο Μικρός Πρίγκιπας.

...........

χρωματικός τόνος...........

όταν οι μέρες του έρωτα που ερωτεύτηκαν άρχισαν να αποχρωματίζονται και ως ενθύμιο η κάθε νύχτα προσπαθεί δώσει ένα χρωματικό τόνο..................

η επιστροφή του μικρού πρίγκιπα...

ο μικρός πρίγκηπας είχε ανέβει πριν καιρό ξανά....
είναι μικρός, όπως πολλές φορές είναι η σκέψη, κάνει όνειρα, όπως όλα τα "παιδιά", έχει φαντασία, όπως φαντάζομαι μια καρδιά, οι ιστορίες του κάνουν ένα όμορφο ταξίδι μέσα στο σύμπαν της ομορφιάς σου, προσπαθεί να γεφυρώσει χάσματα και ταλαντεύσεις της σκέψης μας, προσπαθεί να κάνει το όνειρο ένα με την πραγματικότητα, ερωτεύεται το σύμπαν, το άπειρο, προσπαθώντας να ενώσει τα τέσσερα στοιχεία του σύμπαντος, νερό, γή, αέρας, φωτιά, στοιχεία που βρίσκονται σε αντίθεση μεταξύ τουςς, αλλά το άπειρο του Αναξίμανδρου προσπαθεί να ενώσει....
.....γυναίκα......νερό-γη-αέρας-φωτιά, είναι στοιχεία της......η άπειρη αγάπη προσπαθεί να τα κάνει ένα....με τη δύναμη.....ο μικρός πρίγκιπας στοχάζεται με τη δύναμη της αγάπης, αμφισβητεί την τυποποιημένη λογική.......

......έχουμε στερεότυπα, που δεν μας αφήνουν να καταλάβουμε κάποια ή κάποιες διαφορετικές οπτικές της ζωής....πολλές φορές έχουν αναφερθεί ηλιοβασιλέματα, που τα αποζητάς όταν νοιώθεις τη γαλήνη ή είσαι πολύ λυπημένος.....

....έχει κάνει τη ζωή του να είναι μέρος ενός φανταστικού μακρινού μέλλοντος.....μέσα από τον μικρό πρίγκιπα βλέπουμε τα συναισθήματα να αλληλογνωρίζονται, να κρίνονται άλλα κατάλληλα και άλλα οχι, είναι αυτό που αλλοιώς λέμε ως συναισθηματικά νοημοσύνη......σ' αγαπάω άπειρα, αλλά πατώντας στη γη.....προσπαθώντας να δώθεί ένα νόημα στη ζωή μας με την αγάπη και τη γνώση, ανατρέποντας στερεότυπα τυποποιημένης ζωής μας......σκεπτόμενοι μερικές φορές με την αισθητική του μικρού πρίγκιπα......

Λουλούδι μου............πανέμορφο..................................

ξημερώνει ....

σε λίγο.....

ξημερώνει ......... στου κόσμου όλου τις καρδιές
κι εγώ στους δρόμους τριγυρνώ
κι αν χαράζει το φως δε φτάνει εδώ......

η θάλασσα και ο βράχος...

Δεν πίνει θάλασσα ο βράχος
και 'γω δεν πίνω πια μονάχος
δεν πίνει θάλασσα ο βράχος
δεν πίνω μάτια μου μονάχος
..................................................

Ομορφιά μ.... Ψυχή μ......

είσαι Όμορφη , το γνωρίζεις....το γιατί το γνωρίζεις? ή μπορεί να το υποψιάζεσαι?....
η ομορφιά είναι μια υπέρτατη αξία, η ομορφιά δείχνει πόσο γλυκιά είσαι με τη ζωή, αφού είναι αυτό που σε χαρακτηρίζει.....πόσες φορές έχω πει οτι είσαι όμορφη?....πόσες φορές σε λέω ΟΜΟΡΦΙΆ.!!!!.... είναι το ίδιο?... όχι....είναι εύκολο να πω είσαι όμορφη, είσαι πολύ όμορφη....είναι δύσκολο να πω ΟΜΟΡΦΙΆ μου.......και όμως.....μέτρησε τις φορές, θα καταλάβεις τη διαφορά.....
ΟΜΟΡΦΙΆ μου......δεν είναι μόνο η ομορφιά σου, το ωραίο....θα μπορούσε να μην σε χαρακτήριζαν όμορφη, αν ζούσες ως αγρότισσα-κτηνοτρόφος, σε απομονωμένο χωριό...κλπ....θα σε χαρακτήριζαν όμορφη αν ήσουν ένα αρχαίο γυναικεία άγαλμα, αν έβγαινε κάποια από αυτά τα ινστιτούτα....οχι οτι δεν είσαι, είσαι πανέμορφη, αλλά η ομορφιά αυτή μπορεί να φτιαχτεί ή μπορεί να μη φαίνεται.... η ομορφιά είναι ένα σμίξιμο της ομορφιάς με τη ζωή, όπου συναντάς και περικλείεις ένα πλούτο ευαισθησιών, γνώσης, σοφίας, αγάπης, αγωνίες του ανθρώπου και του συνόλου....
ΟΜΟΡΦΙΆ μ.....πόσες φορές έχω μιλήσει για αύρες, ηλιοβασιλέματα, λουλούδια, φύσημα του αέρα, να σου πάρω τον πιεσμένο χρόνο σου για να ξαποστάσεις...και συ αγέροχα προστάζεις ένα Μεταξατό (του Μεταξά) όχι.....

ΟΜΟΡΦΙΆ μ.....πόσες φορές έχεις μιλήσει για το μοίρασμα του χρόνου σου, που αναδυκνείει τη συμμετρία της ομορφιάς....

ΟΜΟΡΦΙΆ μ.....όποιος βλέπει ή θέλει να δει, τη βλέπει.....μπορεί να την αναδείξει-καταδείξει μέσα από τη γραφή του ή τις συνομιλίες διαλόγων, μέσο του σεβασμού, της ταπεινοφρωσύνης, μέσα από στοχασμό, μέσα από αλληλεγγύη προς τον άλλον...
ΟΜΟΡΦΙΆ μ......είσαι παντού.....σ 'αναζητώ....είσαι στην καρδιά μου.......

ΟΜΟΡΦΙΆ μ......γράφω.....σαν να σε ποτίζω, σαν να καλλιεργώ το μποστανάκι.....
Ομορφιά μ....Ψυχή μ........δύο σε ένα.......
ζωή δίχως ομορφιά και αγάπη, γίνεται βαριά...η ζωή με σένα είναι ΌΜΟΡΦΗ, οχι γιατί στο λέω, αλλά γιατί αυτό διαπιστώνεται με το βιωμά μας....



καληνύχτα ΟΜΟΡΦΙΆ μ...............
I.L.Y......................................................................

ένα ωραίο ποίημα........

είναι ωραίο ένα ποίημα?....αν μιλήσω για σένα...είναι πανέμορφο....αν γνωρίζουμε πράγματα, όσο περισσότερα, τόσο σε γεμίζουν...και το ποίημα γίνεται δυνατό.....ζωή μου είναι να σε υπηρετώ και το ποίημα θα 'ναι δυνατό όσο 'συ θέλεις περισσότερο....είναι λόγος να με κάνει να ξεχνώ τον μέλλοντά μου....

I.L.Y.....forener and ever...........

να αναπνέεις απ'την ψυχή....

είσαι κομμέν... σε πολλά, όχι μόνο στα δύο.....τρέχεις από το πρωί ως το βράδυ από πόρτα σε πόρτα, από πάτωμα σε πάτωμα...θέλεις να κοιμηθείς χωρίς το τελετουργικό του ύπνου... να κλειδωθείς στο δωμάτιό σου, να μη σε βρίσκει κανένας.....
νοιώθεις την κούραση......υπάρχει και μια που ο Πεσσόα την ονομάζει "αφηρημένης ευφυΐας".......είναι η πιο φρικτή κούραση που υπάρχει.....δεν βαραίνει όπως η σωματική κούραση, ούτε ανησυχεί όπως η κούραση της γνώσης που αποκτάται μέσω της συγκίνησης...Χαρακτηρίζεται ως το βάρος από τη συνείδηση του κόσμου.....είναι σαν να μη μπορείς να αναπνέεις από την ψυχή......
I.L.Y.................Ψυχούλα μου............

«υπέροχη ψυχή»….

άφησα μια μέρα δίχως στύψω το σφουγγάρι….όχι ότι δεν μπορούσα να γράψω κάτι, αλλά ένοιωσα μια πληρότητα….δεν σκέφτηκα όμως ότι «πρέπει», άκομψη λέξη αλλά, να μιλήσουμε….δεν είναι ότι ένας το έχει «ανάγκη», πάλι άσχετη λέξη,…. «πρέπει» να μιλάμε….έστω στη φαντασία, αφού δεν γίνεται…..

αγάπη, έρωτας, ψυχή, κοινωνία, αντιλήψεις….. τα εναύσματα….

μια υπέροχη ψυχή….που αντιπροσωπεύει τον άνθρωπο, η αιτία της γέννησης της αγάπης και του έρωτα….λέω ότι τη γνωρίζω, άλλοι λένε ότι δεν μπορείς να τη γνωρίσεις, είναι άβυσσος….στην πραγματικότητα δεν μπορούμε χωρίς βοηθητικά μέσα να πιάσουμε τον πάτο της αβύσσου…..δεν είναι μόνη της, είναι μαζί με το σώμα, σύνολο ένα…..δεν έχω μιλήσει για πράγματα που διαιρούνται….και το σώμα και η ψυχή, ως ένα το βλέπω, μια οντότητα, γυρίζω γύρω-γύρω τους κάνοντας μια μαγνητική αποτύπωση…… συνάμα τόσα που έχουν γραφεί, έχουν δημιουργήσει μια γνώση της, μπορεί να υπάρχουν ακόμα κενά, αλλά για τα ανθρώπινα δεδομένα, αυτή η γνώση δίνει την αίσθηση ότι γνωρίζουμε και συνεχώς αυτή εμπλουτίζεται…. η γνώση αυτή της ψυχής είναι μια πραγματικότητα, που είναι εμπλουτισμένη και με φανταστικά στοιχεία….εκεί στηρίζεται η φράση «με έχεις υπερεκτιμήσει»,… ο χρόνος περνά, αυτή η υπερεκτίμηση για συγκεκριμένες καταστάσεις αλλάζει και γίνεται πραγματικότητα, αφού κάποια απροσδιόριστα πράγματα, ή «ανέπαφες» εικόνες του εαυτού μας εμφανίζονται, κάποιες όψεις της συνείδησής μας ξεδιπλώνονται και η «υπερεκτίμηση» γίνεται πραγματικότητα….

η ψυχή είναι αυτή που σου δίνει ζωή, αυτή που δείχνει ότι ζείς, αυτή που την ακούς από την αναπνοή, αυτή που πραγματικά την γνώρισα στον άνθρωπο που με έφερε στη ζωή, όταν άφησε αυτόν τον κόσμο…..την άκουσα που έφευγε, σαν ένα φύσημα, σαν να έφευγε ο αέρας από ένα μπαλόνι και αυτό να συρρικνωνόταν…εκεί νομίζω κατάλαβα πως είναι η ψυχή, πως είναι αυτό που σε κάνει να ζεις….. μια άυλη ουσία

«υπέροχη ψυχή»…..φράση που εκφράζεται συνεχώς…. δημιουργείται μέσα από τα άπειρα συναισθήματα, που έχουν δημιουργηθεί από «σημάδια» της ζωής….από συμπεριφορές, οριακές καμιά φορά, που παίζουν πρωτεύοντες ρόλους στη διαμόρφωση της εικόνας του ανθρώπου….. και η ζωή μας κυλάει μέσα στην ψυχή και το σώμα

βρισκόμαστε ανάμεσα στις δυο αυτές πραγματικότητες, ψυχής και σώματος, άλλοτε με κάποια δόση αρμονίας, άλλοτε σε κατάσταση ασυμφωνίας και άλλοτε μέσα σε αυτό το μίγμα των εκδοχών της ζωής….

δίχως και τα δύο μαζί ως ένα, ελάχιστες φορές βρεθήκαμε, ίσως μερικές είμαστε με την ψυχή και νοερά με το σώμα και αυτό γιατί προσπαθούσαμε να υπερασπιστούμε αδυναμίες μας, αβεβαιότητές μας, να κρυφτούμε από το φώς, να μη θέλουμε να αντικρίσουμε την αλήθεια......μερικές φορές, που 'οσο περνούσε ο καιρός γινόντουσαν όχι μερικές, ομαδοποιούμε καταστάσεις για να υποστηρίξουμε προκαταλήψεις, με την σκέψη μας να βρίσκεται σε διέγερση και η ανησυχία της συνείδησης να υψώνεται κατακόρυφα.....

αν αρρωστήσεις, αν αρχίσεις να αρρωσταίνεις, αν η αρρώστια αρχίζει να τη νοιώθεις επώδυνη, σε κάνει να ανατρέπεις μια εικόνα που έχεις αρχίσει να βλέπεις για τη ζωή.....δεν θα συνεχίσεις να βλέπεις όπως έβλεπες, δεν θα γεύεσαι την ομορφιά της "φύσης", δεν θα νοιώθεις αυτήν την αγαλλίαση....οι ήχοι θα αρχίσουν να απομακρύνονται, η γεύση να πικρίζει, το νερό δεν θα σε ξεδιψά, δεν θα σου δίνει την ευχαρίστηση που γευόμαστε στην πηγή.........

με το να ομαδοποιούμε καταστάσεις, κατασκευάζοντας επινοήσεις, δεν μας αφήνουν να δούμε την πραγματικότητα....που είναι δύο ειδών, σαν να λέμε την έκφραση "βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο".....βλέπεις την αγάπη, τον έρωτα, την ψυχή, ή την κοινωνία, τις αντιλήψεις.....φτιάχνουμε στην αρχή στιγμές, ύστερα μικρές στιγμές, καθόλου στιγμές.....οργανώνουμε τη ζωή μας με την μέγιστη ασφάλεια, συγκεντρώνουμε τα επιχειρήματα των στάσεών μας, βάζουμε και παραπετάσματα-ψηλά τείχη, σύμβολα, θρησκεία (θα ήταν καλύτερα να μην την αναφέρω), ιδεολογία....στοιχεία που χαράζουν, χαρακώνουν, βαθαίνουν προκαταλήψεις, που σε φτάνουν σε ένα σημείο που ίσως δεν θα μπορεί΄ς να τις πολεμίσεις.....θα σε οδηγούν σε καταστάσεις που αλληλοπαράγονται, υψώνοντας συνεχώς νέα τείχη.....που στο τέλος θα έχεις κλειστεί ο ίδιος μέσα σε ένα δικό σου Αλκατράζ.....αφού θα καταδυναστεύεσαι, θα έχεις εγκλωβίσει την ελευθερία της σκέψης σου, θα έχεις αναπτύξει το φόβο για το άλλο, το διαφορετικό......δεν είναι δυνατόν όλοι να είμαστε τρελοί....κάτι κοινό μπορεί να αναπτυχθεί μεταξύ μας, αλλά ποτέ μέσα από προκαταλήψεις δεν πρόκειται η σκέψη να γίνει αποδεχτή από έναν "αριστερό", αν αυτή έχει διατυπωθεί από έναν "συντηρητικό’.... ιδού η βουλή.....

η αγάπη είναι μία....οι διάφορες θρησκείες υποτίθεται οτι την πρεσβεύουν, δεν συμπνέουν την κοσμοθεωρία τους, προωθούν τον προσηλυτισμό...τόσο δύσκολο είναι να δεχτείς οτι η ψυχή είναι πραγματικά παν"ΌΜΟΡΦΗ" ?

αγάπη, έρωτας, ψυχή, κοινωνία, αντιλήψεις, εναύσματα…."βάρη" που καλείται να σηκώνει ο κάθε άνθρωπος, που μόνο μέσα από την πραγματική κατανόηση της αγάπης και την αποδοχή της θα μπορέσει να ζήσει, να "σωθεί", θα μπορέσει να σπάσει τα καβούκια των προκαταλήψεων.....μπορεί στο τέλος να μη μπορούν να λύσουν το όποιο πρόβλημα, αλλά θα μπορούν να καταλάβουν οτι η ψυχή και το σώμα πρέπει να βρίσκονται μαζί, ως ένα, για να μπορέσουν να ζήσουν.....για να μπορέσουν να αγωνίζονται για καλύτερες συνθήκες ζωής............

είσαι μια Πανέμορφη Ψυχή, ένα Jasmin...ικο Λουλούδι, ένας Μοναδικός Άνθρωπος..................

εγώ έτσι σε βλέπω........κι ας είμαι αόμματος................

Είσαι ποτάμι, μια θάλασσα είμαι
και πάντα κυλάμε μαζί
κι αν με ρωτήσουν, θα πω πως κοντά σου
αξίζει κανένας να ζει.

Αγάπη της καρδιάς μου δακρυσμένη
παράπονο τ’ αγέρα στα νησιά
τη νύχτα σαν ανοίγει η αγκαλιά σου
στην έρημο ανοίγει εκκλησιά.
........................................
Αγάπη της καρδιάς μου δακρυσμένη
ο κόσμος κι αν μου βάζει τα καρφιά
στο κρύο με ζεσταίνεις σαν τη μέρα
μου διώχνεις κάθε μαύρη συννεφιά.
...........................................

I.L.Y.............................................για πάντα...................................................................

ρήμα και ουσιαστικό....

Jasmin..e... αλλιώς γιασεμί, φούλι.......ένα λουλούδι λευκό, το πιό αρωματικό, για να αναπτυχθεί αναρριχάτε.....Η Jasmin..e... Υπάρχει, είναι ουσιαστικό...........

Σ' Αγαπά..ω...ενεργώ, μπορώ, κινούμαι, εξελισσόμαστε, το έχω αποφασίσει, το θέλω, σχεδιάζει τη ζωή, ονειρεύεται.......είναι ρήμα......
βρισκόμαστε στην καρδιά του φθινοπώρου.....η φύση αλλάζει, βγάζει τα ρούχα της, ο ήλιος σεργιανίζει λιγό΄τερο, κρύβεται πίσω από άλλοτε γκρίζα, άλλοτε μαύρα σύννεφα, παίζοντας με το νερό.....το περιβάλλον γίνεται πιό γοητευτικό, άλλοτε σε γεμίζει μια νοσταλγία, άλλοτε σου υπόσχεται......
το ουσιαστικό με το ρήμα εναλλάσσονται, κάνοντας τα βλέμματά μας να κοιτούν περισσότερο μέσα μας και η σκέψη μας να στοχάζεται φτιάχνοντας κατανομές πιθανοτήτων......έχουμε αρχίσει να ξεφεύγουμε από τους καυτούς καλοκαιρινούς ήλιους, που προσπαθούσαν να μας κρύψουν κάτω από ένα σκούρο πέπλο που αγκάλιαζε σφιχτά το σώμα......αναζητούμε λίγο νέρό κλέβοντας λίγη πρωινή πάχνη, λίγες σταγόνες βροχής μέσα από το πόθο της απαλότητας της φύσης,.....αναζητούμε το μεθυστικό γιασεμί μέσα από τη μυρωδιά του φρεσκοβρεγμένου χώματος.....

έχει φθινοπωριάσει.....φύγαμε από το αγκάλιασμα της θάλασσας, από ερημικές ψυχές, από τα καταϊδρωμένα παιχνίδια, από μαραμένα λουλούδια, από το αέρινο χάιδεμα του κορμιού μας....και το βλέμμα μας έχει πέσει στη γή περιμένοντας να βλαστίσει ο σπόρος.....
το ρήμα έχει αρχίσει να ανανεώνει τη ζωή, οι χυμοί των πορτοκαλιών γίνονται ζουμεροί....τα φύλλα πέφτουν για να δώσουν δύναμη, να γίνουν ενέργεια.....
η φωνή του νερού έχει αλλάξει τόπους...το αγαλιασμένο σπάσιμο του κύματος, γίνεται άκουσμα στα ρυάκια, στη βροχή που πεφτει.....οι αγκαλιές της παραλίας γίνονται φιγούρες παντομίμας πίσω απ' τα παράθυρα....
Αγαπά..ω το Γιασεμί....
Φθινοπωριάζει η φύση.....

η ΟΜΟΡΦΙΑ γίνεται ξεχωριστή, οι ευαισθησίες αρχίζουν να απογυμνώνονται αναζητώντας ένα ρούχο να τις αγκαλιάσει........μέσα σε νέα άπειρα μαγευτικά φυλλοχρώματα, γλυκιές φθινοπωρινές μελαγχολίες, συνεχίζεις να γεύεσαι τις εναλλαγές παιχνιδιών της ζωής.....


I LOVE YOU......BEUTYFOUL.......ρήμα και ουσιαστικό

κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά ...

Γώγου | 1 Ιουνίου 1940 - 3 Οκτωβρίου 1993 |

Θα 'ρθει καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι, Μαρία.
Θυμάσαι, Μαρία, στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ είσ' η ελπίδα
άκου θα 'ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη.
Δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απ' έξω.
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θα 'μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-
εξευτελισμός
για το μάθημα της Ιστορίας.
Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα-
δύσκολοι καιροί.
Και θα 'ρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω -μην περιμένεις κι από μένα πολλά-
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά, Μαρία.

| Ιδιώνυμο | Τώρα Να Δούμε Εσείς Τι Θα Κάνετε | εκδόσεις Καστανιώτη |

.....!!!! ........!!!!

.....εικόνες, εποχές, μνήμες, ειπωμένα, μισοειπωμένα....τόσα πολλά....με τα συναισθήματα να ασφυκτιούν.....
σ' αγαπώ...ε...!!! και...!!!!

"...εκείνος που υποφέρει μένει μόνος..."
"και είναι απελπιστικό να τύχη να είσαι εκείνος που υποφέρει, όμως έτσι μπορείς να δώσεις ευχαρίστηση στον υπόλοιπο κόσμο...."
..................................................................................................................

το μόνο που μπορώ να γράψω καλά.....

οι ώρες περνούν, το θέλω ξαναζωντανεύει.....ο λαβύρινθος  του μυαλού σταματά να είναι λαβύρινθος, σε κάθε στρίψιμό του ΕΣΥ.....κάθε σημείο σου διακρίνεται ως ολογραφική ακτινογραφία.....κοιτάω την καρδιά...άλλες φορές φαίνεται να μην υπάρχει σημείο ανεξερεύνητο, άλλες, σαν να μη τη γνωρίζω...τότε η ανάσα τσακίζεται, μια φωτιά παρουσιάζεται να σιγοκαίει τα σωθικά......
να είχα μια βάρκα, να τράβαγα κουπί στο πέλαγός σου να έρθω στο νησί σου, εκεί που τα όνειρα ανατέλλουν μιά φορά και δύουν μέσα στα χέρια......το πιάνεις, το βλέπεις, το χαϊδεύεις, το αγκαλιάζεις, το φιλάς.....
μου 'μαθες να ζω την μοναξιά σαν ύπαρξη....η συντροφιά σου έχει γίνει μια ξεχωριστή μοναχικότητα.....την ταΐζω καθημερινά και φαίνεται σαν να μεγαλώνει....
πώς να σου πω πως Σ’ Αγαπώ?....που οι σκέψεις οι φανερές κρύβονται την αυγή και βγαίνουν με τα νυχτοπούλια....
σε γνώρισα ένα πρωί στο τέλος ενός φθινοπώρου, τα λόγια σου είχαν ζεστασιά, έφεραν τόση Ομορφιά.....και την καρδιά να πάλλεται διαρκώς....
περνά ο χρόνος.... σα να έχουμε χάσει τη μνήμη.....μιλάμε μέχρι να ξαναμιλήσουμε, μέχρι σιγά σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη, να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωίας σε ότι χάνουμε.....
ξεφύλλισε τις αράδες μου....όλη μου η ζωή είναι κρυμμένη εκεί, σαν να εξηγείς τον ποιητή.....
ανέπνευσε βαθιά....
το μόνο που μπορώ να γράψω καλά.....ειναι το Σ' Αγαπώ.....όταν η πένα μπορεί να στυλωθεί...

μια από τις κενές μέρες...............................

τι αφήνουμε πίσω μας?..

τι αφήνουμε πίσω μας?
τι αφήνουμε πίσω μας κάθε μεσημέρι?...κάθε βράδυ?.....τα πάντα....... δεν χρειάζεται λυδία λίθος για να εξακριβωθεί η ποιότητα του ανθρωπίνου κράματος, διότι είναι 100% χρυσό.......που πλαισιώνεται από μια αυθεντική αγάπη, παροχή βοήθειας, αλληλεγγύης, που αποτελούν γνήσια κομμάτια-καταστάσεις της ζωής μας...που δεν αναζητούμε να χαράσσεται το όνομα του δημιουργού....π.ου το απόσταγμα των στιγμών κρατάει την  ύπαρξη αυτής της αγάπης......
I.L.Y.........................oo.................

ποτέ δεν θά 'σαι μόνη....

απόψε θά 'θελα να βγω στου κόσμου το μπαλκόνι να σου φωνάξω
"όσο ζω ποτέ δεν θά 'σαι μόνη"