η ζωή είναι ωραία, λένε, αρκεί να τη ζούμε...να τη ζούμε μαζί με άλλους, γιατί αν είμαστε μόνοι μας δεν ζούμε, δεν είναι αυτό ζωή....
βρισκόμαστε σε ένα περιβάλλον που είναι γεμάτο ζωή, αλλά και απο πολύ απαισιοδοξία, φτώχεια, γρίνια, ανέχεια...και πολλές φορές είμαστε ανίκανοι να σταθούμε δίπλα σε αυτούς που μας έχουν πραγματικά ανάγκη....μας πιάνει-καταβάλλει μια θλίψη-οργή που δεν μπορούμε να βοηθήσουμε....ερωτήματα γεννιούνται, μένουν χωρίς απάντηση....πως θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν αυτή την κατάσταση, αφού υπάρχει αμέριστη θέληση για βοήθεια.....το πείσμα για μεγαλύτερο ψάξιμο, για το πως γίνεται να βοηθήσουμε, μεγαλώνει συνεχώς....
μπορεί να υπάρχουν παροιμίες, όπως το όποιος θέλει πραγματικά να βρεί κάτι, το βρίσκει στο δρόμο του!!!!....έτσι προσπαθούμε με διάφορους τρόπους, όπως αυτός που κάνουμε γράφοντας.....αν δεν είναι αποδεκτός άλλος/οι τρόποι....
άνθρωποι, με μάτια λίγο διαφορετικά, ίσως λυπημένα, που προσπαθούν να κρύψουν αυτό που τους απασχολεί, τον πιθανό πόνο τους, πίσω από ένα χαμόγελο.....κάθε φορά που το βλέπουμε παίρνουμε δύναμη, δύναμη από αυτούς και ίσως μπορέσουμε να τους μεταδώσουμε το δικό μας κουράγιο...δεν ξέρω αν μπορούμε να το εξηγήσουμε κάπως αλλιώς, αλλά κάπως έτσι αισθανόμαστε και ειδικά αν μπορέσουμε κάποιες φορές να το ζήσουμε αυτό...
κάποιοι, κάποιες φορές περιμένουν την παρουσία μας, την καρτερούν με μεγάλη ανυπομονησία και αυτό γιατί εκτιμούν αυτό που τους δίνουμε, γιατί γνωρίζουν πως το κάνουμε με την ψυχή μας, με την αγάπη μας....και αισθάνονται ότι γεμίζουν τα χέρια και οι ψυχές.....
γνώρισα έναν άνθρωπο που το χαμόγελο του περισσεύει...δεν ενοχλεί κανέναν, κάθεται σε μιά γωνιά, χωρίς να ενοχλέι και πάντα με ένα jasmiροδάτο χαμόγελο.....
αυτό που κάνει είναι χάρισμα,είναι ευλογία και εύχομαι να συνεχίσει να μας δίνει δύναμη με το χαμόγελο του και τροφή για σκέψη στη συνείδηση μας....δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι κι ας μας δείχνουν κάτι διαφορετικό!!!
μπροστά στο χρόνο που έχει φύγει τα λίγα λεπτά συζήτησης μαζί του ήταν τα πιο σημαντικά αισθητομαθήματα για τον εαυτό μας....
θέλουμε πολλές φορές να κλάψουμε από συγκίνηση, γιατί ένας μειδιαστός άνθρωπος είπε μερικές κουβέντες, που σφηνώθηκαν μέσα μας...η ζωή μας είναι τόσο μικρή...είμαστε εδώ για να τη ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε και για να βοηθήσουμε έναν άνθρωπο να ζήσει καλύτερα.....γιατί μόνοι μας δεν είμαστε τίποτα....γιατί η ζωή έχει αξία όταν την έχουμε συνειδητοποιήσει....και επειδή είμαστε περαστικοί από τον κόσμο, όποιοι και αν είμαστε, ότι και αν κάνουμε...να το ζούμε με ΑΓΑΠΗ....
ας ποιούμε ενα ποτηράκι ....Jasmin μου.........
βρισκόμαστε σε ένα περιβάλλον που είναι γεμάτο ζωή, αλλά και απο πολύ απαισιοδοξία, φτώχεια, γρίνια, ανέχεια...και πολλές φορές είμαστε ανίκανοι να σταθούμε δίπλα σε αυτούς που μας έχουν πραγματικά ανάγκη....μας πιάνει-καταβάλλει μια θλίψη-οργή που δεν μπορούμε να βοηθήσουμε....ερωτήματα γεννιούνται, μένουν χωρίς απάντηση....πως θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν αυτή την κατάσταση, αφού υπάρχει αμέριστη θέληση για βοήθεια.....το πείσμα για μεγαλύτερο ψάξιμο, για το πως γίνεται να βοηθήσουμε, μεγαλώνει συνεχώς....
μπορεί να υπάρχουν παροιμίες, όπως το όποιος θέλει πραγματικά να βρεί κάτι, το βρίσκει στο δρόμο του!!!!....έτσι προσπαθούμε με διάφορους τρόπους, όπως αυτός που κάνουμε γράφοντας.....αν δεν είναι αποδεκτός άλλος/οι τρόποι....
άνθρωποι, με μάτια λίγο διαφορετικά, ίσως λυπημένα, που προσπαθούν να κρύψουν αυτό που τους απασχολεί, τον πιθανό πόνο τους, πίσω από ένα χαμόγελο.....κάθε φορά που το βλέπουμε παίρνουμε δύναμη, δύναμη από αυτούς και ίσως μπορέσουμε να τους μεταδώσουμε το δικό μας κουράγιο...δεν ξέρω αν μπορούμε να το εξηγήσουμε κάπως αλλιώς, αλλά κάπως έτσι αισθανόμαστε και ειδικά αν μπορέσουμε κάποιες φορές να το ζήσουμε αυτό...
κάποιοι, κάποιες φορές περιμένουν την παρουσία μας, την καρτερούν με μεγάλη ανυπομονησία και αυτό γιατί εκτιμούν αυτό που τους δίνουμε, γιατί γνωρίζουν πως το κάνουμε με την ψυχή μας, με την αγάπη μας....και αισθάνονται ότι γεμίζουν τα χέρια και οι ψυχές.....
γνώρισα έναν άνθρωπο που το χαμόγελο του περισσεύει...δεν ενοχλεί κανέναν, κάθεται σε μιά γωνιά, χωρίς να ενοχλέι και πάντα με ένα jasmiροδάτο χαμόγελο.....
αυτό που κάνει είναι χάρισμα,είναι ευλογία και εύχομαι να συνεχίσει να μας δίνει δύναμη με το χαμόγελο του και τροφή για σκέψη στη συνείδηση μας....δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι κι ας μας δείχνουν κάτι διαφορετικό!!!
μπροστά στο χρόνο που έχει φύγει τα λίγα λεπτά συζήτησης μαζί του ήταν τα πιο σημαντικά αισθητομαθήματα για τον εαυτό μας....
θέλουμε πολλές φορές να κλάψουμε από συγκίνηση, γιατί ένας μειδιαστός άνθρωπος είπε μερικές κουβέντες, που σφηνώθηκαν μέσα μας...η ζωή μας είναι τόσο μικρή...είμαστε εδώ για να τη ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε και για να βοηθήσουμε έναν άνθρωπο να ζήσει καλύτερα.....γιατί μόνοι μας δεν είμαστε τίποτα....γιατί η ζωή έχει αξία όταν την έχουμε συνειδητοποιήσει....και επειδή είμαστε περαστικοί από τον κόσμο, όποιοι και αν είμαστε, ότι και αν κάνουμε...να το ζούμε με ΑΓΑΠΗ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου