ο ποταμός είναι ρηχός κι ο ωκεανός μικρός.....

ήμουν το σκοτάδι και με είδε μια αχτίδα

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της

κι εγώ ήμουν ένα  κατάξερο λιβάδι αισθημάτων

Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,

πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι

δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,

κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,

εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Καριωτάκης Κ.

μερικά βραδινά περπατήματα, δίπλα σε διάχυτες γιασεμώδεις μεθυστικές μυρωδιές.... όταν η μυρωδιά τους κατακλύζει τις αισθήσεις μου οι σκέψεις μου με ταξιδεύουν.... με πηγαίνουν σε τοπία μαγικά, μακριά από τον κόσμο, σε μέρη που έχουν φτιαχτεί μόνο για εμάς τους δύο.... αυτή η μεθυστική  μυρωδιά αγγίζει κάθε αίσθησή μου....νιώθω τα χέρια σου να τυλίγονται στη μέση μου, να μ' αγκαλιάζεις σφιχτά και να ακούω τους χτύπους της καρδιάς σου.... μια τόσο όμορφη ψευδαίσθηση.... μια γλυκιά παρηγοριά μου είναι ότι σε βλέπω τα βράδια στον ύπνο μου, όπου εκεί μπορώ να μας φαντάζομαι μαζί.... κάθε βράδυ τα όνειρα φτιάχνονται ασυνείδητα με πρωταγωνιστές εμάς τους δυό......................

και ύστερα...μεσάνυχτα....καλοκαιρινό με δόση καύσωνα....κάποια μολύβια, μια ξύστρα, με μια γομολάστιχα, μια βεντάλια, σταχτοδοχείο, παγωμένα τσίπουρο και υπολογισικά πααράθυρα απλωμένα σε κάδρο, γεμίζουν κόκκινους έρωτες, τρενάκια αγάπης…και κάποτε και με αποτσίγαρα….

Καλό βράδυ φεγγάρι μου.......