ωραίες είναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια.....

καμιά φορά η ανάγκη να γράψω είναι τόσο πρωτόγονη, σαν σαρκική επιθυμία, σαν τη νύστα ή σαν λαχανιασμένη δίψα για ένα ερωτικό αγκάλιασμα.
μα δε μιλάμε…. μένουμε σιωπηλοί….
όμως ανασαίνουμε,…. ανασαίνουμε με λέξεις εξόριστες, αμίλητες, ανυποψίαστες, άνυδρες, που σκουριάζουν πάνω στις χορδές και κλείνουν τους δρόμους των μουσικών ακουσμάτων, που δεν μπορούμε να τις πάμε πιο πέρα…
κάποιες στιγμές, σαν τούτη εδώ, επαναστατούν, ξεθαρρεύουν, αρχίζουν να βγάζουν ‘ένα περίεργο ήχο, λικνίζοντας μια γραφίδα που αρχίζει να χορεύει στον λευκό πάγο, αφήνοντας τη χαραγή της, νικώντας τη σιωπή…
το «LOVE» δεν είναι τέσσερα γράμματα μόνο… είναι και με κάποιες σκέψεις που προσπαθώ να ταιριάξω με τις νότες μιας γλυκιάς μουσικής….

Για όλα μίλα μου εγώ είμαι εδώ
Βάλε με ξανά μες τη σκέψη σου
Κι όταν διψάς τη πηγή να σου βρω…