είμουν ένα τίποτε…
πνιγμένος στο σκοτάδι της ανυπαρξίας…
στις γωνιές του μυαλού μου, αραχνιασμένα όνειρα…
μείναν…όνειρα….τυλιγμένα στον ιστό της νεκρής μου φαντασίας….
ώσπου άρχισα να γράφω….
και οι λέξεις καθαρόαιμα άτια τρέχουν, στον ιππόδρομο του
λευκού χαρτιού μου…
έγιναν φως, αισθήματα, ελπίδες….διαλυθηκε η ομίχλη, η νύχτα
έγινε μέρα…τα όνειρα πήραν σάρκα και οστά και φτιάχνουν την ανύπαρκτη ως τώρα
ζωή μου…τώρα ζώ, βλέπω, βλέπω τον κόσμο μου….γράφω γι’ αυτόν και γι’ άλλους κόσμους,
μπορώ…η φαντασία μου αναστήθηκε και πετά σα πουλί εξωτικό σε παρθένους τόπους…πάω
και εγώ μαζί της για να πω πως είμαι ‘κεί…για να περπατήσω στον ήλιο, να
κολυμπήσω στη θάλασσα της ευτυχίας…για να νοιώσω πως ζώ και ζώντας να γράφω και
γράφοντας είμαι κάτι…..
είμαι ο γράφων….
λίγο μπερδεμένα τα χρονικά .....αλλά έτσι είναι.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου