...κομπλάρω.....

όταν σ' έχω δίπλα μου μπορώ να μιλήσω πιό εύκολα, γιατί δε χρειάζεται να σε κοιτώ στα μάτια...κομπλάρω.....μπορώ να κοιτώ τα πόδια μου, να τα μαζέψω, να κοιτώ αμήχανα πρός κάπου, να παίζω-κουνώ αμηχανα τα χέρια-δάχτυλα....και όλα αυτά με κάνουν να μιλήσω χωρίς να κοιτάξω τα μάτια σου....έτσι βγαίνουν πιό εύκολα...δεν συμβαίνει το ίδιο όταν δεν σε βλέπω...και γράφω....είσαι παντού....δεν μπορώ να κρυφτώ, δεν ξέρω τι να πώ.......είσαι δίπλα μου, απέναντί μου, μέσα μου......παντού, χωρίς να σε βλέπω....
όταν σ' είχα δίπλα μου, είχαν ειπωθεί πολλά και χωρίς να βγαίνουν ήχοι, βαθιές μετρημένες κουβέντες....όταν έχεις το άλλον δίπλα σου ανοίγεσαι...και αυτά τα ανοίγματα πάντα θυμίζουν κάτι......μπορεί η σχέση να πάρει οποιαδήποτε μορφή, μπορεί να εξαϋλώθεί, μπορεί να πάψει να υπάρχει, μα κάθε φορά που θυμάμαι εκείνες τις στιγμές, θυμάμαι οτι εμπιστευτικά έναν άνθρωπο που με βοήθησε στη ζωή να πάρω δύναμη...μπορεί και προσωρινή.....γιατί πολλές φορές που πήγαινα να μιλήσω οι λέξεις κολλούσαν στο λαρύγγι, δεν έβγαιναν, με ένα κόμπο στο λαιμό, σφίξιμο στο στομάχι και δεύτερες σκέψεις στο κεφάλι.....

τώρα που δεν είσαι δίπλα μου, μπορώ να πώ μόνο "Κ α λ η ν ύ χ τ α"....Jasmin.....

αν ήσουν δίπλα μου θα στην έλεγα με φ....... και χ........