η ανθρωπινη υπόσταση του έρωτα....

το νερό είναι νερό, ο πάγος είναι πάγος.... κτύπα με στο μάτι......αααουυυυ.....είμαι ένας περήφανος ιδιοκτήτης νευρικού συστήματος, έχω αφή.... καμιά φορά είναι σημαντικό να μην είσαι τέλειος, να κάνεις λάθη, πρέπει να κάνεις λάθος καμιά φορά, δεν είναι θέμα λογικής..... για να νοιώσεις τι είναι αληθινό και τι όχι.... για να κάνεις λάθος πρέπει να έχεις καρδιά.... για να ακολουθήσεις την καρδιά σου, πρέπει να κάνεις λάθος,...όταν έχεις καρδιά κάνεις λάθη....

Με μια πιρόγα φεύγεις.....

Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις

…………………………………..

και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί

…………………………………….

 Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου

σου 'φερα απ' τους Δελφούς γλυκό νερό

στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου

και πριν προλάβω τρις να σ' αρνηθώ

σκούριασε το κλειδί του παραδείσου

Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη

και την τρελή σου κυνηγάει σκιά

πώς να ημερέψει ο νους μ' ένα σεντόνι

πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά

αγάπη που σε λέγαμ' Αντιγόνη

Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει

και σε ποιο γαλαξία να σε βρω

εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι

κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό

που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι...

δε λες κουβέντα....

Δε λες κουβέντα, 
κρατάς κρυμμένα μυστικά 
και ντοκουμέντα 
κι ακούω μόνο 
συνθήματα μεταλλικά 
των μικροφώνων 
Ξέρω τ' όνομά σου 
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή 
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας 
μια αλλιώτικη ζωή 
Περνούν οι νύχτες, 
τα δευτερόλεπτα βαριά 
στους λεπτοδείκτες 
ζητώντας κάτι 
που να μη γίνεται ουρλιαχτό 
κι οφθαλμαπάτη 
Στων χιλιομέτρων την ερημιά 
και στη σιωπή των χρονομέτρων 
……………………………………

https://youtu.be/3N0fA9pt4nI

ο παράδεισος έγινε μια μεγάλη τρύπα....

μερικές φορές αισθάνομαι  κενός, χωρίς καρδιά, χωρίς ψυχή… κοιτάζω μέσα μου να βρώ τον άνθρωπο, τον άνθρωπο του ανθρώπου, δεν μπορώ να αναγνωρίσω τον εαυτό μου...κοιτάζω μέσα μου και δεν βλέπω τίποτα…..

σαν θα περνάς την πόρτα της φεγγάρι μου .....

ζηλεύγω του, του φεγγαριού που πάντα σεργιανίζει γιατί θωρεί την π' αγαπώ...
σαν θα περνάς την πόρτα της φεγγάρι μου σταμάτα χαιρέτα μου την,κι ύστερα συνέχισε τη στράτα...
φεγγάρι μου ουρανόστρατο χαμήλωσε μια στάξη, να φέγγει, η αγάπη μου στο σπίτι τζη να φτάξει....

η μέρα ξαναπέκτισε χρώματα.....

ύστερα από μια φοβερή βροχή, αστροπελέκια που έσκαγαν δίπλα, ο φωτεινός ήλιος ξεπρόβαλε ξανά...... η μέρα ξαναπέκτισε χρώματα μετά το έντονο γκρίζο....

τα ονειρικά ταξίδια άρχισαν πάλι να πλημμυρίζουν τις σκέψεις, με ψυχή και σώμα να ενώνονται..... μερικές φορές το μόνο που χρειάζεται είναι να βλέπουμε με τη καρδιά μας, να υπάρχουμε για ένα όνειρο κι ας είναι "φωτιά"....

I love you............................................................................................

Άσπρο περιστέρι

Θεμιστόκλεια τείχη.....

βγές από τα απόρθητα τείχη σου, σε είδα, να περιδιαβάς πίσω από τις πολέμίστρες σου, να προλάβεις τις αναχαιτίσεις...έλα, βγές, σε είδα... είμαι δω στο πλάτωμα, κάτω απ' τις πολεμίστρες, έξω από τα τείχη σου... με τα πόδια ήρθα, είμαι άοπλος, με μιά καρδιά στο ένα χέρι και την ψυχή στο άλλο....έλα βγές, σε περιμένω εδώ στο ίσιωμα, κατηφόρισε, δίχως τους "πολεμιστές" σου..... έλα, δεν έφερα κανέναν άλλον μαζί μου, μόνος μου είμαι,....έλα.....να μας βρεί το ξημέρωμα στη θάλασσα την πλατιά...ποθώ να σ' αγκαλιάσω, αλλά φοβάμαι οτι θα σβήσω μέσα της και θα σε χάσω.....

Σ.........................................................................................................................................

ζήσε το ταξίδι......

ζήσε το ταξίδι..... έχει πρωινό, μεσημεριανό, δείπνο.... θέαμα πλούσιο, που το φτιάχνεις ή το επιλέγεις.... γνώσεις, απόλαυση, ρομάντζα, ηλιοβασιλέματα, φεγγάρια.....λόγια κάτω απ' τ' αστέρια, βόλτες στις παραλίες, στα βουνά.... μονοήμερες εκδρομούλες.... ημέρες ηρεμίας, χαμόγελα ευκαρδιας.... το ρολόι ξεχασμένο..... έξω από μια λίγο πολύ καθημερινότητα....


η ζωή είναι δική σου
Σαν παιδί ακολούθα τη ψυχή σου
Να γελάς αυτό μόνο σου αξίζει
Μην σε νοιάζει τι θα γίνει
Ζήσε μόνο το ταξίδι.....

Ζήσε μόνο το ταξίδι.....

θύματα στο βωμού μιας απραξίας....

μεγάλη "Τραγωδία" με το τρομακτικό τερατόμορφο προσωπείον του κράτους αφανισμένο....με αναρίθμητα θύματα στο βωμού μιας απραξίας....θα τους μνημονεύουμε σε τάφους, ενώ ακόμα οι παλαιότεροι καπνίζουν.....
μια τραγωδία που ο "κομμός" δεν έχει τέλος.....

"....κι εδώ ‘ναι η στάχτη ενός λαού, που είταν αιώνια φλόγα...."

Κ. Βάρναλης

ο ποταμός είναι ρηχός κι ο ωκεανός μικρός.....

ήμουν το σκοτάδι και με είδε μια αχτίδα

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της

κι εγώ ήμουν ένα  κατάξερο λιβάδι αισθημάτων

Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,

πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι

δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,

κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,

εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Καριωτάκης Κ.

μερικά βραδινά περπατήματα, δίπλα σε διάχυτες γιασεμώδεις μεθυστικές μυρωδιές.... όταν η μυρωδιά τους κατακλύζει τις αισθήσεις μου οι σκέψεις μου με ταξιδεύουν.... με πηγαίνουν σε τοπία μαγικά, μακριά από τον κόσμο, σε μέρη που έχουν φτιαχτεί μόνο για εμάς τους δύο.... αυτή η μεθυστική  μυρωδιά αγγίζει κάθε αίσθησή μου....νιώθω τα χέρια σου να τυλίγονται στη μέση μου, να μ' αγκαλιάζεις σφιχτά και να ακούω τους χτύπους της καρδιάς σου.... μια τόσο όμορφη ψευδαίσθηση.... μια γλυκιά παρηγοριά μου είναι ότι σε βλέπω τα βράδια στον ύπνο μου, όπου εκεί μπορώ να μας φαντάζομαι μαζί.... κάθε βράδυ τα όνειρα φτιάχνονται ασυνείδητα με πρωταγωνιστές εμάς τους δυό......................

και ύστερα...μεσάνυχτα....καλοκαιρινό με δόση καύσωνα....κάποια μολύβια, μια ξύστρα, με μια γομολάστιχα, μια βεντάλια, σταχτοδοχείο, παγωμένα τσίπουρο και υπολογισικά πααράθυρα απλωμένα σε κάδρο, γεμίζουν κόκκινους έρωτες, τρενάκια αγάπης…και κάποτε και με αποτσίγαρα….

Καλό βράδυ φεγγάρι μου.......

αγάπες αγιασμένες...

Παλιές αγάπες αγιασμένες και μικρές
κι άλλες που μείνανε στον κόσμο κολασμένες
σαν καραμέλες μες στο στόμα μας πικρές
μας ταξιδεύουν κάθε βράδυ στοιχειωμένες...



Μάνος Ελευθερίου

με πολλές ποιητικές συλλογές, διηγήματα, μία νουβέλα, δύο μυθιστορήματα και περισσότερα από 400 τραγούδια, αθρογράφος, επιμελητής εκδόσεων, εικονογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός....

μια ψυχωτική μας στήριξη μας άφησε....

να διαβάζουμε ....

πήρα ένα βιβλίο, τ' αλλάζω καθημερινά με άλλα που έχει το ράφι....οι ώρες περνούν, οι εικόνες-φαντασίες κάνουν τρελούς γύρους....να διαβάζουμε αγκαλιά, να μας διαπερνούν οι λέξεις σαν μετάγγιση, σαν αίμα καινούριο να μας ζωντανεύουν και να μπερδεύονται στα μάτια μας οι εικόνες και να γευόμαστε τη γλύκα των φράσεων, να νιώθουμε ανάλαφροι, κάθε κεφάλαιο καινούριος προορισμός κάθε σελίδα μερικές εικόνες...ως μικρά θαύματα....
έτσι προχώρησε ο κόσμος, αγάπη μου, με λέξεις δυνατές, έτσι γλύκαναν οι ψυχές των ανθρώπων, με λέξεις ντροπαλές, έτσι δυνάμωσε η πίστη στην αγάπη, με λέξεις πραγματικές, έτσι ντύσαμε τους έρωτές μας με λέξεις κόκκινες, έτσι και τις χαρές μας, με λέξεις ανάλαφρες, έτσι πολεμάμε τα σκοτάδια μας, με λέξεις φωτεινές...... να γιορτάσουμε αυτή τη ζεύξη, μοιραζόμενοι τις σκέψεις των συγγραφέων.....

I Love You Jasmin.....

....με τα χέρια μου και την καρδιά μου
φτιάχνω τσαντίρια στα όνειρά μου....

Καληνύχτα Jasmin μου.....

...το χέρι που κρατούσα...

κάθε φορά που δεν έβγαινε αυτό που σκεφτόμουν ή ένοιωθα, ήταν γιατί δημιουργούνταν ένα ρήγμα και εάν είχα το θάρρος , θα είχα μπει από ‘κει… όμως φοβόμουν το λάθος…. το λάθος του απροσπέλαστου κομματιού της ψυχής μου που δεν μου ανήκει, γιατί είναι αυτό που ακουμπά στο σύνορο του άλλου μισού….. όλη μου η αγωνία είναι αυτή…. το λάθος μου....

το δελφινοκόριτσο ....

Ήτανε ένα τρελό δελφίνι που όλο πηδούσε στον αφρό.....

Το δελφινοκόριτσο

αποχρωματισμός ....

Στην αρχή φαινόταν φυσιολογικό,… μια λέξη που δεν υπήρχε καν μπροστά μου…. μέχρι που το χρώμα άρχισε να ξεθωριάζει…. τώρα δεν ξέρω αν έχω κάποιο χρώμα… αν μπορω να διακρίνομαι…. ο αποχρωματισμός της ταυτότητάς μου αμφισβητείται υπαρξιακά…..

Υπάρχω?.....

οι ωραιότερες συζητήσεις που γίνονται δεν έχουν λέξεις…

συζητήσεις, γνωριμία, παράπονα, γρίνιες, αψιμαχίες, ….. άνθρωποι ερωτεύονται, έρχονται κοντά, κάνουν όνειρα, παραλείπουν την πράξη του έρωτα…. ανοιγει ένας κύκλος… για να αιωρείται….. ται….. ται………. και κάποια στιγμή θα πέσει, … θα πέσει, δεν θα κλείσει…. Θα πέσει γιατί δεν υπάρχει άλλη δύναμη που μπορεί να τον κρατήσει….
αν είχαμε εκπτώσεις, ο έρωτας θα ήταν σε ελεύθερη πτώση… σε «κατεδάφιση τιμών», γιατί μπορει να αποτελούσε ελαττωματικό κομμάτι….. ήταν ένα κομμάτι μαύρη σοκολάτα, που έβλεπες μ΄΄ονο αυτή, μέσα σε μια πληθώρα από σοκολάτες διαφόρων ειδων, σε πολλά ράφια, που όλες είχαν τη γλύκα τους, όλες θα ήθελες να τις γευτείς στον ουρανίσκο σου…. αλλά στάθηκες μόνο στη μαύρη….. δεν στάθηκες στις άλλες, που δεν είχαν κανένα νόημα…στα απλά πράγματα κρύβεται η «Ομορφιά»…… η ευτυχία που αναζητάμε βρίσκεται σε μικρά, μικρά πραγματάκια…. σε μια αγκαλιά, σε ένα χαμόγελο, ένα φιλί, ένα κομμάτι πίτα, μια καλημέρα και μια καληνύχτα….. τόσο απλά…..βρίσκεται γιατί κάποιος νοερά μας προσέχει, κι ας τα καταφέρνουμε μόνοι μας, να μας σκεπάζει τα βράδια όταν στριφογυρνάμε ή κρυώνουμε, με αραχνοΰφαντο αέρινο πέπλο, που ακουμπά σα γάντι πάνω μας, να μας κρατάει το χέρι , να μας καθησυχάζει όταν φοβόμαστε, να μας λέει πως όλα θα πάνε καλά και ‘μείς να τον πιστεύουμε, γιατί το έχουμε ανάγκη…… να γουστάρει κάποιο «κακομαθημένο» που έχουμε μέσα μας, να ανέχεται στιγμές μας, που ούτε εμείς οι ίδιοι το ανεχόμαστε…..να μοιραζόμαστε τις χαρές, τις λύπες, τα γέλια….να συνεννοούμαστε με μυστικά μειδιάματα… να παίζουμε σαν παιδιά…. να ξέρει τι θέλουμε πριν μιλήσουμε, να διαβάζει πίσω από τις λέξεις μας,……να κοιταζόμαστε, να χαμογελάμε…. γιατί …. οι ωραιότερες συζητήσεις που γίνονται  δεν έχουν λέξεις…… τι ζητάμε απ’ τη ζωη?..... μια αγάπη και το άλλο μισό…..

είχα δυό παλάμες...

κάποτε είχα δυό παλάμες που έπινε νερό μεσα απ' αυτές....

Μοσχοβολάν τα κρίνα....

Όσο περνάν τα χρόνια μου

Κι όσο περνώ με κείννα

Τόσο γλυκά τριγύρω μου

Μοσχοβολάν τα κρίνα

…………………

Μου κελαηδούν αηδόνια

Σε νύχτες και σ’ ερμιές

………………….

Μαγιάτικα κεράσια

Ροδίζουν και σταλάζουνε

Δροσιά και γλύκα…. ώ! πόσο!

Πεινώ και πάω ν’ απλώσω

Τα χέρια προς αυτά

Αποσπασματα Κ. Παλαμά

ωραίες είναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια.....

καμιά φορά η ανάγκη να γράψω είναι τόσο πρωτόγονη, σαν σαρκική επιθυμία, σαν τη νύστα ή σαν λαχανιασμένη δίψα για ένα ερωτικό αγκάλιασμα.
μα δε μιλάμε…. μένουμε σιωπηλοί….
όμως ανασαίνουμε,…. ανασαίνουμε με λέξεις εξόριστες, αμίλητες, ανυποψίαστες, άνυδρες, που σκουριάζουν πάνω στις χορδές και κλείνουν τους δρόμους των μουσικών ακουσμάτων, που δεν μπορούμε να τις πάμε πιο πέρα…
κάποιες στιγμές, σαν τούτη εδώ, επαναστατούν, ξεθαρρεύουν, αρχίζουν να βγάζουν ‘ένα περίεργο ήχο, λικνίζοντας μια γραφίδα που αρχίζει να χορεύει στον λευκό πάγο, αφήνοντας τη χαραγή της, νικώντας τη σιωπή…
το «LOVE» δεν είναι τέσσερα γράμματα μόνο… είναι και με κάποιες σκέψεις που προσπαθώ να ταιριάξω με τις νότες μιας γλυκιάς μουσικής….

Για όλα μίλα μου εγώ είμαι εδώ
Βάλε με ξανά μες τη σκέψη σου
Κι όταν διψάς τη πηγή να σου βρω…

Πριν σε γνωρίσω

Πριν σε γνωρίσω τίποτα δεν ήταν δικό μου: 
όλο βολόδερνα στους δρόμους:
τίποτα αξία και όνομα δεν είχε…

Π. Νερούδα

I Love You...................

η θάλασσα μερικά πράγματα δεν τα παίρνει μέσα της...

A transparent dream beneath an occasional sigh...

καμμιά σχέση...

κάπου το είδα.....καμμιά σχέση......μ' άρεσε όμως και γι' αυτό το αντιγράφω....

Για τις γυναίκες το καλύτερο αφροδισιακό είναι τα λόγια. Το σημείο G είναι στα αυτιά. Όποιος ψάχνει πιο κάτω χάνει το χρόνο του.....

Isabel Allende
μία από τις πρώτες λατινοαμερικανίδες συγγραφείς που γνώρισαν διεθνή επιτυχία. Έγινε διάσημη σε όλον τον κόσμο για την προσφορά της στην λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία και τα μυθιστορήματα «Το Σπίτι των Πνευμάτων» (1982) και «Η Πόλη των Θηρίων» (2002).

τα παραμύθια δεν τα ξεχνάμε....

....γράφουμε, μιλάμε με τους άλλους μοιραζόμενοι συνήθως αυτά-εκείνα που εμείς οι ίδιοι θέλουμε να διατηρήσουμε στη μνήμη μας....πολλά από αυτά υπερβατικά, ονειροπόλα....φαίνονται ως παραμύθι.....

τα παραμύθια μένουν χαραγμένα στη μνήμη μας.....γιατί οι καταστάσεις ευχάριστες, ωραιοποιημένες, έξω απ' την πραγματικότητα....τα παραμύθια είναι όμορφα...όταν τα ακούμε μας συνεπέρνουν, μας δημιουργούν όμορφες απορίες...και συνεχίζουμε να τα μεταδίδουμε....είναι ένας τρόπος, που μας κάνει να μη ξεχνάμε αυτά που ακούσαμε....και αν το τραβίξουμε λίγο, ωστε να αναφέρουμε πως πχ η ιστορία αν διδασκόταν με τη μορφή των παραμυθιών, δεν θα την ξεχνούσαμε ποτέ, γιατί άνθρωποι- λαοί χωρίς ιστορία, χωρίς να γνωρίζουμε την ιστορία τους.....χάθηκαν.......και δεν ξεχνώ τι σημαίνει αγάπη....μπορεί φιλόλογος να μην είμαι, αλλά η χρήση εικόνων, η χάραξη συναισθημάτων στη μνήμη, κάνει τη σκέψη να μη χαθεί, να μείνει όπως μας μένουν τα παιδικά παραμύθια.....
η ιστορία των ανθρώπων, των πολιτισμών, δεν μας αποτυπώνεται από μια γέννηση ή ένα θάνατο, από μια άνοδο ή μια πτώση, από ένα πόλεμο ή μια ειρήνη, από σημαντικές ημερομηνίες ή συγκρούσεις.....δημιουργείται σιγά σιγά, αφού περιλαμβάνει από τα πιό μικρά και ασήμαντα πράγματα, μέχρι γεγονότα που μας επιρρέασαν, και συνεχίσαμε να χτίζουμε πάνω σε αυτά......ένα απλό μονό λουλούδι, είτε ως ανθοδέσμη, μιά λεπτομέρια χαραγμένη σε κάτι αντιπροσωπευτικό, μια σύμπτωση....είναι στοιχεία που παρότι αποτελούν "αποστάγματα" σκέψης, έμπνευσης, φαντασίας, περίπλοκων ονείρων.....μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά και να προσδίδουν τα χαρακτηριστικά μας, αυτό που μας κάνει να χαρακτηρίζουμε "όμορφο".....

Σ' Αγαπάω.......ιστορία μου.....πολύ σπάνια ύπαρξη.....

οι πάπες μανδαρίνοι είναι σύμβολο αγάπης, είναι ξεχωριστά και σπάνια πτηνά, κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί στη λίμνη των Ιωαννίνων και της Καστοριάς

δεν είναι πανέμορφο?......

ανοίγω το στορι και μπαίνω στο δάσος...αρχίζει καταρρακτώδη βροχή....να μπορούσα να χαθώ μέσα τους....

νοιώθω τόσο κοντός δίπλα σου........

σύ ῾σαι μιὰ βασίλισσα....

Τί νὰ σοῦ πῶ; Τί νὰ μοῦ πεῖς; Ἐσὺ καλὰ γνωρίζεις,
Καὶ τὴν ψυχή μ᾿ καὶ τὴν καρδιά μ᾿ ἐσὺ μὲ τὴν ὁρίζεις.
Μὰ σύ ῾σαι μιὰ βασίλισσα, π᾿ ὅλο τὸν κόσμο ὁρίζεις,
Σὰ θέλεις παίρνεις τὴ ζωή, σὰ θέλεις τὴ χαρίζεις....

παγώνοντας στιγμες ισορροπίας....

ο χρόνος περνά με λεπτά, δευτερόλεπτα, με παρελθόν, με παρόν....περπατάς, σκέφτεσαι, δημιουργείς και στην πορεία οι ώρες παραμενουν παγωμένες στο ίδιο σημείο, εκεί όπου ξεκίνησες....ο χρόνος είναι 'δω, αφανέρωτος, παρόντας στου ονείρου το ξεκίνημα, είτε απόντας στα παρόντα.....πάγωσε στιγμές και φύλαξέ τες, αποτάξου τον χρόνο και συνέχισε......

Όταν κάποιοι άλλοι μιλούν σαν εσένα....

είμουν ένα τίποτε…

πνιγμένος στο σκοτάδι της ανυπαρξίας…

στις γωνιές του μυαλού μου, αραχνιασμένα όνειρα…

μείναν…όνειρα….τυλιγμένα στον ιστό της νεκρής μου φαντασίας….

ώσπου άρχισα να γράφω….

και οι λέξεις καθαρόαιμα άτια τρέχουν, στον ιππόδρομο του λευκού χαρτιού μου…

έγιναν φως, αισθήματα, ελπίδες….διαλυθηκε η ομίχλη, η νύχτα έγινε μέρα…τα όνειρα πήραν σάρκα και οστά και φτιάχνουν την ανύπαρκτη ως τώρα ζωή μου…τώρα ζώ, βλέπω, βλέπω τον κόσμο μου….γράφω γι’ αυτόν και γι’ άλλους κόσμους, μπορώ…η φαντασία μου αναστήθηκε και πετά σα πουλί εξωτικό σε παρθένους τόπους…πάω και εγώ μαζί της για να πω πως είμαι ‘κεί…για να περπατήσω στον ήλιο, να κολυμπήσω στη θάλασσα της ευτυχίας…για να νοιώσω πως ζώ και ζώντας να γράφω και γράφοντας είμαι κάτι…..

είμαι ο γράφων….

λίγο μπερδεμένα τα χρονικά .....αλλά έτσι είναι.....

για ενα ευθραστο αγριμι....

Προσπάθησα να πνίξω τους καημούς μου, αλλά οι καταραμένοι έμαθαν να κολυμπούν.....

με ΔΕΠΥ & Διαταραχή Αισθητηριακής Επεξεργασίας....

ο συνεχής εκνευρισμός και η ανησυχία, η αδυναμία εκτίμησης του προσωπικού χώρου καθώς και οι συναισθηματικές εντάσεις σε δημόσιους χώρους μπορεί να αποτελούν ενδείξεις τόσο για ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής- Υπερκινητικότητας) όσο και για Διαταραχή Αισθητηριακής Επεξεργασίας, με υπερευαισθησία / υποευαισθησία σε αισθητηριακά ερεθίσματα όπως σε εικόνες, ήχους, γεύσεις, οσμές και υφές.....

το έγραψε(α) σε μια τέτοια στιγμή...........

«Κορίτσι μου να ξέρεις ότι η λογοτεχνία είναι ο πιο ευχάριστος τρόπος για να αγνοείς τη ζωή». Δεν είχε πάρει το βλέμμα του από το βιβλίο που είχε μπροστά του και η απάντηση σα να είχε δοθεί από μόνη της. Αυτόματα.
«Μα γιατρέ….»
«Δεν το σκέφθηκα μόνος μου αυτό που σου λέω. Του Φερνάντο Πεσσόα είναι, αλλά το έγραψε σε μια τέτοια στιγμή.  Η συγγραφή αποτυπώνει τις στιγμές, άλλωστε…»

«Τα βιβλία είναι καθρέφτες. Μέσα τους, βλέπεις αυτό που έχεις μέσα στον εαυτό σου. Κατάλαβες;»
«Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι ο κόσμος είναι φτιαγμένος για να καταλήξει τελικά μέσα σε ένα ωραίο βιβλίο»
Ο γιατρός πήρε μια βαθειά ανάσα ικανοποίησης. «Αγαπητή μου πιστεύω ότι ο σκοπός της κουβέντας μας ήδη επιτεύχθηκε.  Ο πραγματικός σκοπός των βιβλίων είναι να παγιδεύσει το μυαλό για να το αναγκάσει να σκεφτεί μόνο του…»
Κοιτάχθηκαν. Κανέναν από τους δυο δεν ενοχλούσαν πια οι διαμαρτυρίες που ακούγονταν από τον προθάλαμο....

Φερνάντο Πεσσόα

θάθελα νάχα μαύρα, μακριά, σπαστά μαλλιά.....να πέφτουν στους ώμους και να χοροπηδώ σαν παιδί.....

...από το ημερολόγιο ενός περιττού ανθρώπου....

το μολύβι, το χαρτί και το ..... χρώμα....
οι σκέψεις μεταφέρονται στο χαρτί σαν το σεισμογράφο, άλλοτε έντονες, άλλοτε απαλές.....η μύτη της γραφίδας χαράζει το χαρτί....το μελάνι σκεπάζει τη σελίδα με μαύρο νερό....η σελίδα θα μαυρίσει...

μέθυσα 'ποψε "γιασεμάκι μου"....

πρέπει να ‘σαι πάντα μεθυσμένος....για να μη νοιωθεις το φρικτο πονο της καρδιας, που σπαζει το δεσιμο των μυών και σε αφηνει να γερνεις στη γη.......πρέπει να' σε πάντα μεθυσμένος, με κρασί, με ποιηση, με αρετή.....με οτι θες, φτανει να 'σαι μεθυσμένος....για να μη μπορούν οι κακές σκέψεις να αρρωστησουν το μυαλο, το σώμα και το πνεύμα....

....Ερωτευμένος Σαίξπηρ....

Τι όμορφο που ‘ναι να σε συλλογιέμαι
Να γράφω όλο για σένα
Να σε κοιτάζω ..........   έτσι ..........
Μες στο -στον κλειστό μου χώρο-
Μια λέξη που ‘χες πει την τάδε μέρα
Στο τάδε μέρος, όχι η λέξη η ίδια
Μα αυτός ο τρόπος που είχε,
μέσα της να κλείνει όλο τον κόσμο.....

σαν να ερωτεύομαι “πρώτη φορά”...

ένα jasmiροδάτο χαμόγελο.....

η ζωή είναι ωραία, λένε, αρκεί να τη ζούμε...να τη ζούμε μαζί με άλλους, γιατί αν είμαστε μόνοι μας δεν ζούμε, δεν είναι αυτό ζωή....

βρισκόμαστε σε ένα περιβάλλον που είναι γεμάτο ζωή, αλλά και απο πολύ απαισιοδοξία, φτώχεια, γρίνια, ανέχεια...και πολλές φορές είμαστε ανίκανοι να σταθούμε δίπλα σε αυτούς που μας έχουν πραγματικά ανάγκη....μας πιάνει-καταβάλλει μια θλίψη-οργή που δεν μπορούμε να βοηθήσουμε....ερωτήματα γεννιούνται, μένουν χωρίς απάντηση....πως θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν αυτή την κατάσταση, αφού υπάρχει αμέριστη θέληση για βοήθεια.....το πείσμα για μεγαλύτερο ψάξιμο, για το πως γίνεται να βοηθήσουμε, μεγαλώνει συνεχώς....

μπορεί να υπάρχουν παροιμίες, όπως το όποιος θέλει πραγματικά να βρεί κάτι, το βρίσκει στο δρόμο του!!!!....έτσι προσπαθούμε με διάφορους τρόπους, όπως αυτός που κάνουμε γράφοντας.....αν δεν είναι αποδεκτός άλλος/οι τρόποι....

άνθρωποι, με μάτια λίγο διαφορετικά, ίσως λυπημένα, που προσπαθούν να κρύψουν αυτό που τους απασχολεί, τον πιθανό πόνο τους, πίσω από ένα χαμόγελο.....κάθε φορά που το βλέπουμε παίρνουμε δύναμη, δύναμη από αυτούς και ίσως μπορέσουμε να τους μεταδώσουμε το δικό μας κουράγιο...δεν ξέρω αν μπορούμε να το εξηγήσουμε κάπως αλλιώς, αλλά κάπως έτσι αισθανόμαστε και ειδικά αν μπορέσουμε κάποιες φορές να το ζήσουμε αυτό...

κάποιοι, κάποιες φορές περιμένουν την παρουσία μας, την καρτερούν με μεγάλη ανυπομονησία και αυτό γιατί εκτιμούν αυτό που τους δίνουμε, γιατί γνωρίζουν πως το κάνουμε με την ψυχή μας, με την αγάπη μας....και αισθάνονται ότι γεμίζουν τα χέρια και οι ψυχές.....

γνώρισα έναν άνθρωπο που το χαμόγελο του περισσεύει...δεν ενοχλεί κανέναν, κάθεται σε μιά γωνιά, χωρίς να ενοχλέι και πάντα με ένα jasmiροδάτο χαμόγελο.....

αυτό που κάνει είναι χάρισμα,είναι ευλογία και εύχομαι να συνεχίσει να μας δίνει δύναμη με το χαμόγελο του και τροφή για σκέψη στη συνείδηση μας....δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι κι ας μας δείχνουν κάτι διαφορετικό!!!

μπροστά στο χρόνο που έχει φύγει τα λίγα λεπτά συζήτησης μαζί του ήταν τα πιο σημαντικά αισθητομαθήματα για τον εαυτό μας....

θέλουμε πολλές φορές να κλάψουμε από συγκίνηση, γιατί ένας μειδιαστός άνθρωπος είπε μερικές κουβέντες, που σφηνώθηκαν μέσα μας...η ζωή μας είναι τόσο μικρή...είμαστε εδώ για να τη ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε και για να βοηθήσουμε έναν άνθρωπο να ζήσει καλύτερα.....γιατί μόνοι μας δεν είμαστε τίποτα....γιατί η ζωή έχει αξία όταν την έχουμε συνειδητοποιήσει....και επειδή είμαστε περαστικοί από τον κόσμο, όποιοι και αν είμαστε, ότι και αν κάνουμε...να το ζούμε με ΑΓΑΠΗ....

ας ποιούμε ενα ποτηράκι ....Jasmin μου.........

το παγκάκι...

όταν δεν αντέχεται το παγκάκι........

τα πουλιά φεύγουν....

...κομπλάρω.....

όταν σ' έχω δίπλα μου μπορώ να μιλήσω πιό εύκολα, γιατί δε χρειάζεται να σε κοιτώ στα μάτια...κομπλάρω.....μπορώ να κοιτώ τα πόδια μου, να τα μαζέψω, να κοιτώ αμήχανα πρός κάπου, να παίζω-κουνώ αμηχανα τα χέρια-δάχτυλα....και όλα αυτά με κάνουν να μιλήσω χωρίς να κοιτάξω τα μάτια σου....έτσι βγαίνουν πιό εύκολα...δεν συμβαίνει το ίδιο όταν δεν σε βλέπω...και γράφω....είσαι παντού....δεν μπορώ να κρυφτώ, δεν ξέρω τι να πώ.......είσαι δίπλα μου, απέναντί μου, μέσα μου......παντού, χωρίς να σε βλέπω....
όταν σ' είχα δίπλα μου, είχαν ειπωθεί πολλά και χωρίς να βγαίνουν ήχοι, βαθιές μετρημένες κουβέντες....όταν έχεις το άλλον δίπλα σου ανοίγεσαι...και αυτά τα ανοίγματα πάντα θυμίζουν κάτι......μπορεί η σχέση να πάρει οποιαδήποτε μορφή, μπορεί να εξαϋλώθεί, μπορεί να πάψει να υπάρχει, μα κάθε φορά που θυμάμαι εκείνες τις στιγμές, θυμάμαι οτι εμπιστευτικά έναν άνθρωπο που με βοήθησε στη ζωή να πάρω δύναμη...μπορεί και προσωρινή.....γιατί πολλές φορές που πήγαινα να μιλήσω οι λέξεις κολλούσαν στο λαρύγγι, δεν έβγαιναν, με ένα κόμπο στο λαιμό, σφίξιμο στο στομάχι και δεύτερες σκέψεις στο κεφάλι.....

τώρα που δεν είσαι δίπλα μου, μπορώ να πώ μόνο "Κ α λ η ν ύ χ τ α"....Jasmin.....

αν ήσουν δίπλα μου θα στην έλεγα με φ....... και χ........

Βουνό και Θάλασσα……

η θάλασσα για μένα είναι χαρά και πόνος, είναι δάκρυ και χαμόγελο….αγαπάω το βαθύ γαλάζιο χρώμα της και τη φωνή της….όταν είμαι δίπλα της με προκαλεί, άλλοτε με άγριο τρόπο κι άλλοτε με ήρεμο…. ξέρει να με πλανέψει, ξέρει να μαγεύει την φαντασία μου, ξέρει το πώς θα της φερθώ όταν μπώ μέσα της…..με ψυχολογεί και είναι πάντα έτοιμη να πάρει όλη την ενέργειά μου, το θυμό μου, μέχρι να με κάνει ένα της….όταν είναι ήρεμη προκαλεί να της αφεθώ κι όταν είμαι θυμωμένος θέλει να μου αποδείξει τη δύναμη που κρύβω μέσα μου……το πιθανό λάθος μου δεν το συγχωρεί, αλλά και πάλι όταν με κάνει να το πληρώσω, με γαληνεύει στην αγκαλιά της και μετατρέπει τον πόνο μου, σε ηρεμία και γαλήνη….μέσα της βρίκα ένα θησαυρό που θα μείνει αιώνια, μα πολλά σκουπίδια που είναι τριγύρω την ανακατεύουν και δεν το αντέχει και αγριεύει και προσπαθεί να τα πετάξει από μέσα της…..
αυτή είναι η θάλασσά μου, κι αν την λατρέψεις, θα σου βγάλει όλα τα πάθη της πάνω σου….είναι πολύ όμορφο να πεθαίνεις στην αγκαλιά της…..