ακούω πάλι ένα τραγούδι, ένα απ’ αυτά που μου θυμίζουν το πρόσωπό σου....ή μάλλον...όχι...δεν μου θυμίζουν τόσο το πρόσωπό σου, μου θυμίζουν την κίνηση που έγινε και τα δάχτυλα με τα κρινοδάχτυλα μπλεχτηκανε...και δεν έβγαιναν λέξεις.... τίποτα.... μόνο οι κόρες των ματιών έμειναν ακινητες σαν τους τσολιαδες της Βουλής....κι έχω μείνει να ακούω με τις ώρες το κομμάτι που παιζόταν εκείνη τη στιγμή...
μ' αρέσει, το ξέρεις!... μουσική, εικόνες, γεύσεις, λέξεις, σιωπές...μου αρέσουν να τ' ακούω....γιατί δε μιλάς?...βάσανο είναι..... το ξέρεις....και δεν φαίνεται να θέλεις να κάνεις κάτι άλλο...μη μου φύγεις..... δεν το απαιτώ....δεν απαιτώ ποτέ...ούτε το ζητάω, απλά, το επιθυμώ.....μου είναι αδύνατον να μη το λέω, πνίγομαι σαν δεν το λέω......θέλω να σ’ αγγίξω, να σε χαϊδέψω...να σου ψιθυρίσω...αλλά.....!!...να ’σουν εδώ, δίπλα.....
Ιλυ...............
αν λίγο όνειρο είναι επικίνδυνο, αυτό που γιατρεύει δεν είναι λιγότερο όνειρο, αλλά περισσότερο, όλο το όνειρο ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου