ένα σφι­χτό και δυ­να­τό αγκά­λια­σμα....

η μοναξιά εί­ναι ένα δέ­ντρο μό­νο, μα­κριά από τα άλ­λα που κά­νουν πα­ρέα, πε­τούν λου­λού­δια και φύλ­λα με­τα­ξύ τους, γεν­νούν καρ­πούς.....το δέντρο στα­μά­τη­σε να αν­θί­ζει....

ένα βρά­δυ με ομί­χλη, μια μι­κρή νε­ράι­δα σή­κω­σε απα­λά το δέ­ντρο και το εγκα­τέ­στη­σε στο κέ­ντρο του νη­σιού.....ρί­ζες και πό­δια μπλέ­χτη­καν σ’ ένα σφι­χτό και δυ­να­τό αγκά­λια­σμα....

Ιλυ........