"η αφωνία του απογεύματος" σε καλεί σε ένα χώρο μνημης ερωτικής.....μέσα από σπαράγματα συναντήσεων δύο ερωτευμένων, φτιάχνωντας το ψηφιδωτό του ανεκπλήρωτου έρωτα....
στη γεωγραφία του σώματος που διατρέχει τα ποιήματα, τα χέρια, ο λαιμός, τα χείλη γίνονται οι υλικές λέξεις στις οποίες στερεώνεται η άυλη αίσθηση των αβέβαιων συναισθημάτων....τα χάδια είναι το αποδεικτικό.... η επαφή υπήρξε.....
αλιεύοντας την ερωτική μνήμη που πραγματοποιεί ο ποιητής, το ημίφως είναι ο πιο κατάλληλος φανός για να εντοπιστεί το σημείο που χαράχθηκε το χάδι....στο μισοσκόταδο αναδύεται, σαν πανσέληνος, το ψυχικό κενό......
«κι ό,τι αγαπάμε φως είναι...»
...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου