φόρεσες τα χρώματα του ήλιου και γαλάζιο της θάλασσας....ανταύγειες της σκέψης σου κοκκίνιζαν τα απογεύματα.....απόμεινε το χρωματισμένο δειλινό.....η άρμη των δακρύων δεν σε άφηνε να βουλιάξεις....κι ένα αρχαίο αγέρι ανέμιζαν τα κλαδωτα μαύρα μαλλιά σου.....
...
πολυαγαπημένη μου κυρά, πολύ εδεινοπάθησα γράφοντας αυτά τα τρόπος του λέγειν σονέτα που τόσο με πόνεσαν και με δυσκόλεψαν, αλλά η ευτυχία να σου τα προσφέρω είναι μεγαλύτερη κι από έναν απέραντο κάμπο. Όταν μπήκα σ’ αυτή τη διαδικασία, ήξερα πολύ καλά πως οι ποιητές όλων των εποχών, με ιδιαίτερη αφοσίωση και χάρη, παράθεσαν ρίμες που καμπάνιζαν σαν ασημικά, κρύσταλλα ή ομοβροντίες κανονιών. Η αφεντιά μου, με περισσή ταπεινότητα έφτιαξε ετούτα τα σονέτα από ξύλο, τους έδωσε τον ήχο αυτής της κρουστής και ανόθευτης ύλης και έτσι πρέπει να φτάσουνε στ’ αφτιά σου. Εσύ κι εγώ, περπατώντας μέσα από δάση και τόπους αμμουδερούς, από λίμνες αθέατες, από τοπία βουτηγμένα στη στάχτη, μαζέψαμε κομμάτια από ξύλο ατόφυο ή σανίδες αργασμένες απ’ το νερό και την κακοκαιριά. Από εκείνα τα τόσο απαλά λειασμένα απομεινάρια δούλεψα με τσεκούρι, μαχαίρι και σουγιαδάκια, ετούτα τα ξυλοτεχνήματα του έρωτα και έφτιαξα μικρά σπιτάκια με δεκατέσσερεις τάβλες το καθένα για να ζήσουν εκεί μέσα τα μάτια σου που τα λατρεύω και τα υμνώ.
γυμνή είσαι τοσο απλή όπως ένα σου χέρι,
γήινη, μικροσκοπική, διάφανη, τέλεια, λεία,
έχεις τις φεγγαρογραμμές και της μηλιάς τους δρόμους,
γυμνή είσαι λυγερόκορμη σαν το γυμνό το στάρι.
Γυμνή σαν τη νυχτιά της Κούβας γαλανίζεις,
μ’ αγράμπελη κι αστέρια πλέκονται τα μαλλιά σου,
γυμνή θεόρατη είσαι με χρυσαφένιο χρώμα,
σάμπως ολόχρυση εκκλησιά λουσμένη καλοκαίρι.
Γυμνή είσαι μικρούλα σαν ένα σου νυχάκι,
λιγνή, καμπύλη, ρόδινη, ώσπου η καινούργια μέρα
να γεννηθεί κι εσύ να μπεις στα έγκατα του κόσμου
σε γαλαρία στενόμακρη με της δουλειάς τα ρούχα:
κι η λάμψη σου όλη σβήνει, φυλλορροεί ντυμένη,
κι ύστερα πάλι απ’ την αρχή χέρι γυμνό θα γίνει
Πάμπλο Νερούδα
Ιλυ........
"η αφωνία του απογεύματος" σε καλεί σε ένα χώρο μνημης ερωτικής.....μέσα από σπαράγματα συναντήσεων δύο ερωτευμένων, φτιάχνωντας το ψηφιδωτό του ανεκπλήρωτου έρωτα....
στη γεωγραφία του σώματος που διατρέχει τα ποιήματα, τα χέρια, ο λαιμός, τα χείλη γίνονται οι υλικές λέξεις στις οποίες στερεώνεται η άυλη αίσθηση των αβέβαιων συναισθημάτων....τα χάδια είναι το αποδεικτικό.... η επαφή υπήρξε.....
αλιεύοντας την ερωτική μνήμη που πραγματοποιεί ο ποιητής, το ημίφως είναι ο πιο κατάλληλος φανός για να εντοπιστεί το σημείο που χαράχθηκε το χάδι....στο μισοσκόταδο αναδύεται, σαν πανσέληνος, το ψυχικό κενό......
«κι ό,τι αγαπάμε φως είναι...»
...
το βιβλίο διαβάζεται από εκείνους που δεν έχουν γνώσεις Φυσικής, αλλά τους γοητεύει το άγνωστο και έχουν πολλές ερωτήσεις.....
...
βράδυ.... παραμερίζοντας όλους τους φόβους, ελεύθερη από περιοριστικές σκέψεις, χωρίς τη θλίψη τού δειλινού, την ώρα που η θάλασσα σε θέλγει, που ο αέρας παίζει με τη μυρωδιά του πεύκου και του γιασεμιού….η πουκαμίσα φέγγει το ολόγραμμα του κορμιού καθώς το φως του φεγγαριού σταματά πάνω της, η ματιά μένει σιωπηλή και υγρή, η σκέψη θυμάται, κοιτάς το χέρι γεμάτο αλάτι, το φέρνεις κοντά σου, μυρίζεις τα κρυνοδάχτυλά σου….γιασεμί….. φύκια στα σγουρά σου μαλλιά, το μειδίαμα ηχεί δυνατά….νιώθεις μια μαγεία, αφήνεις τη σκέψη να ορίσει τις στιγμές……
Ιλυ……χωρίς αναστολές….με φιλί αλμυρό…..
η ζωή δική σου…..
βαθιά κόκκινα, σαν ματωμένα, χρώματα του Ιούλη, που ξεψυχά από έρωτα..... αυτή είναι μια πραγματική στιγμή.... ντύσε τη με αυτά τα κόκκινα βαθιά χρώματα....
τι μένει όταν εξαντληθεί το πάθος......!!!
....χάρισέ μου ένα δικό σου μύθο........
...
είναι φορές που χωρίς αφορμή,
κάτι γιορτάζει βαθιά στο κορμί,
και ξαναβλέπεις το φως,
σαν να 'σουν χρόνια τυφλός.
κι ένας αέρας ζεστός
γιασεμιά φορτωμένος, φυσάει βουρκωμένος....
είναι φορές που χωρίς αφορμή,
μέσα μου τρέμει μια ξένη φωνή,
που μου θυμίζει στιγμές
από παλιές μου ζωές
και ένας αέρας ζεστός
γιασεμιά φορτωμένος, φυσάει βουρκωμένος.
Λευκό μου γιασεμί, μη νυχτώσεις...
Ιλυ.........βαθιά....ζεστά.....μέσα μου......
δυο φορές ζούμε τον παράδεισο, στα παιδικά μας χρόνια και στον αληθινό έρωτα..... μετά, στην υπόλοιπη ζωή μας "ζούμε" με τις αναμνήσεις.....
Ιλυ......
αφού ολοκλήρωσε την ομιλία του (τη συντόμευσε ο ίδιος), πήγε να ευχαριστήσει όσους παρευρέθηκαν....έναν έναν ξεχωριστά....τους κοίταζε στα μάτια κι ήταν σα να τους έσφιγγε εγκάρδια το χέρι....
και όταν τους έσφιγγε εγκάρδια το χέρι, ήταν σα να τους χάριζε μια ολόκληρη καρδιά.....
Ιλυ........
γιατί πεισματώνεις και δε μου μιλάς?
...........
ούτε μ' αγκαλιάζεις ούτε με φιλάς,
άσε πια το ύφος σου το σοβαρό
τις παρατηρήσεις και τις συμβουλές
αύριο μου τις λες......
ιλυ........να χαμογελάς
τα πιο προσωπικά και κρυφά κομμάτια του εαυτού μας επηρεάζουν πολύ τη ζωή μας.....η διάθεση και τα συναισθήματα μας επηρεάζουν τα πάντα....
Ιλυ.......
είναι κάτι μουσικές..... κάθε νότα τους, μια σταγόνα ξεδιψάσματος, κάθε νότα τους ένα σωσίβιο στη θάλασσα, κάθε τους νότα, ένα κομμάτι των στιγμών μας, κάθε νότα τους σε ταξιδεύει σε απέραντες θάλασσες, κάθε νότα τους σε πετά στον έβδομο ουρανό...
ily....................
με μια καλημέρα
στης καρδιάς σου το πέρα
τι μπορεί να σου φέρει
της καρδιάς μου το αγέρι
θα σου κλέψω δυο σκέψεις
θες δεν θες να πιστέψεις
μια γλυκιά καλημέρα
της αγάπης στο φως
είσαι ο ήλιος που λάμπει....
Ιλυ.......
Λίγο πριν τις 21:00, την ώρα που ο ουρανός πλημμυριζόταν με μαγικά χρώματα και ο ήλιος θεαματικά αποχωρούσε από τον ορίζοντα μέχρι να πέσει το σκοτάδι, έφτασα στο κτήμα Ηλίανθος, κοντά στη Χώρα, για την παρουσίαση της site specific* παράστασης «Συνάντησέ με στην έξοδο» από την ομάδα ΑΣΠΙΚΑ. Εκεί στεγάζεται η ΆΥΛΑ, σ' ένα εντυπωσιακό ξύλινο σπίτι με μεγάλα ανοίγματα παραθύρων, ώστε οι θεατές να μπορούν να βλέπουν εντός του, περιτριγυρισμένο από αγαπημένα εσπεριδοειδή δέντρα που λατρεύουμε για τους νόστιμους και ζουμερούς καρπούς τους. Η ιδέα για τη δημιουργία της παράστασης ξεκίνησε από το ερευνητικό πρόγραμμα «Ο Άμλετ συναντά την Ηλέκτρα», το οποίο δημιούργησε ένα διάλογο ανάμεσα στην Ειρήνη Δράκου και τον ........
«Η Ηλέκτρα και ο Άμλετ είναι δύο πρόσωπα που με ιντριγκάρουν πάρα πολύ. Ο ένας είναι ανεστραμμένη όψη του άλλου, σαν δύο πνευματικά αδέλφια. Ο Άμλετ εκπροσωπεί τον δυτικό σύγχρονο κόσμο σαν σκέψη, ενώ η Ηλέκτρα έναν πολιτισμό πιο ανθρωποκεντρικό που συνδέεται με την τελετή της τραγωδίας»
..... «Ο καλύτερος τρόπος για να συνδεθώ με το εδώ και το τώρα είναι ν' αντιμετωπίσω απενοχοποιημένα αυτό που πραγματικά είμαι. Και η Ηλέκτρα με βοήθησε πραγματικά να σταθώ στη σκηνή και να θέσω ερωτήματα, κάτι που ήταν λυτρωτικό για μένα γιατί μου επέτρεψε να μιλήσω για το σήμερα και να έρθω πιο κοντά με το μέσα μου».....
...... Όσο η Ειρήνη Δράκου προετοίμαζε το έργο, ξεκίνησε να διαβάζει ευρωπαϊκή ιστορία -η οποία αποτελεί μεγάλο κομμάτι της παγκόσμιας- και αυτό που παρατήρησε είναι πως «η ιστορία κάνει κύκλους και επαναλαμβάνεται......
......Και έτσι πάντα ελπίζω! Γιατί χρειάζεται αγώνας για να φτάσεις στο ωραίο ή να υπερβείς κάτι»....
.....Θεωρώ πως τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή, όπως μας έρχεται.....
ιλυ................«Ο Άμλετ συναντά την Ηλέκτρα»
απόκομμα από το
https://www.ethnos.gr/theatre/article/216478/synanthsemesthnexodomiakathhlotikhsitespecificparastashseenakrymmenokataprasinokthmasthnandro
έμεινες...... χορδή διαμαντένια στη καρδιά, δάκρυ της χαράς η διψασμένη παρουσία σου.....
έφυγες........ έμεινες........
Σ' Αγαπώ......
τι σου ζητάω....
να 'μαι η σκιά σου όπου πας
τι σου ζητάω....
να 'μαι το χώμα που πατάς
τι σου ζητάω....
τι σου ζητάω....
άσε με άσε με άσε με
να σ' αγαπάω.....
Ιλυ.......
παλιές ευτυχισμένες στιγμές σε πονούν περισσότερο από όσο παλιές δυστυχισμένες στιγμές....
ily.........
έχω έναν καημό που με τρώει γλυκά και με λιώνει.....έχω έναν καημό, θα στον πω γλυκειά μου καρδιά που σ' αγαπώ.....
εσείς πουλιά ταξιδιαρικα, στα ταξίδια σας που πάτε τα μακρινά, πάρτε τη κρυφή μου λύπη και φέρτε μου τη χαρά της Ομορφιάς .....
Ιλυ...........
είσαι κόρη της θάλασσας, της ρίγανης ξαδέρφη
και κολυμβήτρια με κορμί από γάργαρο νεράκι,
μαγείρισσα, ζωή στη γη το αίμα σου μεταγγίζει,
γήινα και τα χούγια σου είναι, λουλουδιασμένα...
μες στο νερό πλέχουν τα μάτια σου κύματα ξεσηκώνουν,
χώνεις στη γη τα χέρια σου κι οι σπόροι αναπηδάνε,
κρατάς σε χώμα και νερό βαθιά τα υπάρχοντά σου
ζυμώνονται στο είναι σου σαν του πηλού το δίκιο
Ιλυ....κόρη της θάλασσας...
κάτι πρεπει να συμβαίνει με μας...... το σύμπαν συνωμοτεί.....
ταυτόχρονες μαγείες......
κάθε σχέση με τον άνθρωπο και τη φύση είναι μια συγκεκριμένη έκφραση της πραγματικής ατομικής σου ζωής που αντιστοιχεί στο αντικείμενο της θέλησής σου....
Ιλυ......
κάποια βραδιά το γιασεμί
και μιαν αυγούλα ο δυόσμος
μου είπανε που κρύβεται
ο πιο ωραίος κόσμος.
και γω τον φανταζόμουνα
σε μαγικά παλάτια
μα είν' εδώ σε μια καρδιά
και τον φρουρούν δυο μάτια.
δυο μάτια χρυσοκέντηστα,
δυο χείλη κερασένια,
τόνε φρουρούν κι εμένανε
με βαλαντώνει η έγνοια.
πώς να μπορέσω να διαβώ
τα κεντησμένα μάτια
και να κατεβώ της καρδιάς
τα μύρια σκαλοπάτια;
έτσι καθώς μου τά 'πανε
το γιασεμί κι ο δυόσμος,
πως μες στα φύλλα αυτής καρδιάς
κρύβετ' αυτός ο κόσμος.
θαρρώ πως δεν θα τα διαβώ
τα κεντησμένα μάτια,
μηδέ ποτέ θα κατεβώ
αυτά τα σκαλοπάτια.
φοβάμαι ότι θα μου πουν
τα κερασένια χείλη,
φτάνει ως εδώ μην προχωράς,
ας μείνουμε δυο φίλοι.....
ποιήματα
Ily..........κερασένια χείλη.....
μη μου πεις για σένανε μέσα σε τούτο το χαμό
κάπου μοιάζουμε εμείς οι δυο
μη μου πεις για σένανε, άσε τη νύχτα να μιλά
νιώθω σα να σε ξέρω καλά
Ιλυ.........
πάμε για ένα μπλουζ.......
Αγάπη μου.!.!.τι αγαλλίαση είναι αυτή, σαν σε σκέφτομαι?... τι παιδί γίνομαι και γελώ....
τι μυστήριο είναι η ποίηση!!!....κάνουν στιγμές να λάμπουν σαν διαμάντια.....
Καλημέρα Μενεξεδένια μου ΟΜοΡΦΙΆ........
Ιλυ.....
το πρωϊνό σου....... έφτασε...
γράφω μέσα στον ύπνο μου, με το μελάνι τ’ ονείρου, μέσα σε ζάλη συγκινήσεων, εικόνων και μυστηρίων.....με κάνει παιδί με κάνει που τα δέχεται όλα....τα κοιτάζει και τα θαυμάζει....ξημερώνει...με το φως οι λέξεις γίνονται πιο φτωχές, χάνουν την λάμψη, το κάτι μαγικό.... στεγνώνουν και ψυχραίνουν....όμως κάτι κρατούν μέσα τους.....απ' της νύχτας τον βαλσαλικο χορό, το βαθύ κόκκινο ένδυμα της έκστασης, το ρίγος.....
Ιλυ......
αγναντεύοντας τα υπέροχα μάτια της.....
απ' όλα τ' άστρα τ' ουρανού ένα είναι που σου μοιάζει,
ένα που βγαίνει το πουρνό όταν γλυκοχαράζει.
Κυπαρισσάκι μου ψηλό, ποια βρύση σε ποτίζει,
που στέκεις πάντα δροσερό, κι ανθείς και λουλουδίζεις.
Να 'χα το σύννεφ' άλογο και τ' άστρι χαλινάρι
το φεγγαράκι της αυγής να 'ρχόμουν κάθε βράδυ.
Αν μ' αγαπάς κι είν' όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.....
Ιλυ....... Λουλουδάκι ...
να 'ξερες πως σπαράζουν τα μέσα μου για σένα
που στέκεσαι μακριά μου
αμίλητό μου στόμα, φεγγάρι μου .....
.....
όλα για σε τα δίνω, τα δίνω και πεθαίνω
για να μη σε αγγίξουν ......στεναγμοί...
ιλυ............
Ιλυ......
πούδρα λευκή και μυρωμένη, τα μάγουλά της ροδοπέταλα, κόκκινο κραγιόν στα χείλια....φιλήθηκαν.....
Ιλυ.......
βρε Μαριώ μου, είσαι γλύκα,
πού με βρήκες, πού σε βρήκα,
κούκλα μου χρυσή, γλύκα μου εσύ.
έλα απόψε, θέλω να σε περπατήσω
κι απ’ τα φιλάκια σου, Μαριώ μου, να μεθύσω,
δε χορταίνω τα ολόγλυκά σου τα φιλιά,
άφησέ με να πεθάνω στην θερμή,
στην θερμή σου αγκαλιά....
ημερα σοκολάτας σημερα.....γλυκεια, βελουδινη......
οι σοκολάτες με 70% περιεκτικότητα σε κακάο μειώνουν τα επίπεδα άγχους και τη φλεγμονή, βελτιώνουν τη διάθεση, τη μνήμη και το ανοσοποιητικό, το οποίο θα βοηθήσει να επαναφερθει η διάθεση....
ιλυ............ είσαι γλύκα......
σαν πράξη σε δύο μέρη....στο ένα μέρος οι δυό μας να έχουμε δοθεί στον έρωτα.....και στο άλλο μέρος οι δυό μας, ασάλευτοι να κοιτάζουμε κάτι διψασμένα σώματα που ήμαστε κάποτε.....κοιτάζαμε την ηδονή τους και ποθούσαμε....και λιώναμε να σμίξουμε μαζί τους.....όμως ανάμεσά μας ένα μετάξι διάφανο, σχεδόν αόρατο μας χώριζε .....τότε μου πιάνει το πρόσωπο και μου έδωσε ένα φιλί που έκοβε τα χείλια σαν μαχαίρι.....το πήρα και άρχισα να σχίζω τον αέρα, πέρα δώθε.....και χάσαμε την αγκαλιά και τους εαυτούς μας......
Ιλυ............
