ταυτόχρονες μαγείες....

όταν συμβαίνει κάτι σημαντικό κι απρόσμενο, το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να έρθεις σε επαφή με τον δικό σου άνθρωπο…αυτόν που ο καθένας μας μπορεί να χαρακτηρίσει δικό του εκεινη τη στιγμή, που μπορεί να είναι ο έρωτάς του, σύντροφός, μπορεί να είναι δίπλα του, μακριά του, που με αγωνία σηκώνεις το τηλέφωνο ώστε να έρθεις αμέσως σε επαφή μαζί του, που μπορεί να είναι ένας φίλος, ο απέναντι, ο/η αυτός τέλος πάντων που για σενα είναι ο άνθρωπός σου…. η Jasmin….
την καλείς…περιμένεις με αγωνία να σηκώσει το τηλεφωνο… μπορεί ν’ ακούσεις «ειστε σε αναμονή»….το κλεινεις και ξαναπαίρνεις…ξανά τα ιδια….εδω ο κόσμος καίγεται και μιλά συνέχεια….κάποια στιγμή που το τηλέφωνο μένει κλειστό ώσπου να το ξανασηκώσω, χτυπά…. «τόση ώρα παιρνω και μιλάει συνεχώς» και κοκαλώνεις….παγώνεις….
αυτό είναι…που εσυ προσπαθείς και ο άλλος προσπαθει ταυτόχρονα….είναι αυτός ο άνθρωπος που για τον έναν ή τον άλλο λόγο υπάρχει ένα ιδιαίτερο δέσιμο και ξεχωριστή χημεία…
αν αυτό το δούμε ρεαλιστικά, ποιες είναι αυτές οι πιθανότητες σε δυο ανθρώπους μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, που μπορεί να μην είναι το τηλέφωνο, μπορεί να είναι μια ταυτόχρονη σκεψη, μια συνάντηση, ένα τυχαίο πέρασμα του ματιού που εκεινη την ωρα δεν το περιμένεις γιατί είναι μακριά, αλλά ενώ σκέφτεσαι αυτόν/ην, να σου μπροστά σου….
δεν ξέρω αν δημιουργείται τηλεπάθεια, αν το σύμπαν συνωμοτεί, αν μεταφυσικές δυνάμεις δημιουργούν πραγματικότητα στην σκέψη….. αλλά δεν μπορεις να παραβλέψεις τέτοιου είδους περιστατικά ή να τα θεωρήσεις συμπτωματικά, ειδικά αν επαναλαμβάνονται με συγκεκριμένα άτομα…..
νομίζω πως υπάρχει μια διαίσθηση, που δημιουργείται από ένα ιδιαίτερο και σπάνιο δέσιμο δύο ανθρώπων….
όταν κάτι μας έχει ενώσει με ένα τρόπο ξεχωριστό, χωρίς να αναφέρω σε ερωτικό οπωσδήποτε, που εδώ όμως είναι, ή συνένωση, δημιουργεί μορφές ενδοεπικοινωνίας… δίχως να γίνεσαι μάντης, δίχως να έχεις αποκτήσει ειδικές «δυνάμεις ενόρασης» ….απλώς αφουγκράζεσαι και νιώθεις τον άλλο με τρόπο εξαιρετικά μοναδικό…. Νιώθεις και αντιλαμβάνεσαι καταστάσεις, συναισθήματα, σκέψεις, που μπορεί και δίχως λόγια...
είναι μια σύμπτωση που επαναλαμβάνεται…. τότε δε μπορείς να ισχυρίζεσαι πως είναι σύμπτωση, αλλά είναι ένα αποτέλεσμα δυο ανθρώπων που επικοινωνούν με τον πιο άμεσο κι αλάνθαστο τρόπο, επικοινωνούν ψυχικά, διχως παρεξηγήσεις….επικοινωνούν και καταλαβαίνουν…
μας αρέσουν τα όμορφα παραμύθια, αλλά και η ανθρώπινη ύπαρξή μας που αν μπούμε μέσα της έχει τόσες πτυχές που μοιάζουν μαγικές…..
δε χρειάζεται να μπλεχτεί το σύμπαν για να διαισθανθείς τον άλλο, για να καταλάβεις πως κάτι του συμβαίνει, να νιώσεις ταυτόχρονα την ανάγκη να πουν δυο άνθρωποι το ίδιο πράγμα…..να γίνει πράξη η σκέψη…..
εδώ υπάρχει μια μαγεία, όχι των παραμυθιών, μια μαγεία των εσωτερικών υπερδυνάμεών μας που αποκτούμε όχι επειδή μας διάλεξε το σύμπαν του Κοέλο, αλλά επειδή δημιουργήσαμε έναν ανθρώπινο δεσμό με διαισθητικές λειτουργίες….
την επόμενη φορά που θα συμβεί κάτι τέτοιο, πιάστου το χέρι και ακούμπησέ το πάνω σου…..

i love you....