εκείνο το βράδυ γύρω στις 10 είχα φύγει με τα πόδια....να γυρίσω σπίτι....οι κεντρικοί δρόμοι, η πλατεία ήταν γεμάτες αστυνομία, ασθενοφόρα, στρατιωτικά οχήματα και έπρεπε να πηγαίνω μέσα από στενά....κάποτε έφτασα σπίτι....η μάνα μέσα σε μια τρέλα που μόνος γύρισα μέσα από ένα τέτοιο κακό.....
συχνά άκουγα....παίθανα από την αγωνία....δεν άκουσα κάποια φορά, είμαι περιφανή για σένα, όμως τα Ζακυνθινά της μάτια και οι πράξεις της τα έλεγαν παντού.....
οι μανάδες δημιουργούν τις μελλοντικές κοινωνίες....
την αγαπώ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου