όταν χτυπιέμαι, είναι πάλι η ασπίδα
είναι μαντήλι για το δάκρυ το καυτό
είν’ η αγάπη με γυναίκας προσωπίδα
αν κι αυτός ο Παράδεισος χαθεί
πώς θα τ’ αντέξω, σε τι να ελπίσω
ο κόσμος όλος από μπρος μου αν σβηστεί
εγώ μονάχα εκείνη θέλω να κρατήσω
ο τελευταίος μου Παράδεισος να ζει
σαν είμαι μόνος, είν’ εκείνη ο φίλος μου
αν μ’ αποφεύγουν, είν’ αυτή όλος ο κόσμος
για τη ρουτίνα είν’ ο χειρότερος εχθρός
μες στο χειμώνα είναι άνοιξη και δυόσμος
...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου