στα δημοτικά τραγούδια οι συνθέτες αντιμετωπίζουν ακραία περιστατικά του ανθρώπινου βίου (έντονα πάθη, ξενιτιά, Κάτω Κόσμος) με τρόπο τολμηρότατο, που δεν διστάζει να αντιβαίνει στα κυρίαρχα ήθη και αντιλήψεις...
"κόκκιν' αχείλι εφίλησα..."
η μαγεία της αγάπης και του έρωτα ειναι η τέχνη του μεταμορφώνεσθαι λέει ο Ελύτης και το φιλί είναι το μαγικό κλειδί για αυτή την μεταμόρφωση...
γιά ἰδὲς κορμὶ γιὰ ντουλαμά, δάκτυλα γιὰ τὴν πένα,
γιά ἰδὲς ἀχείλι γιὰ φιλί, κι ἂς εἶν’ καὶ ματωμένα.
Κόκκιν’ ἀχείλι ἐφίλησα, κι ἔβαψαν τὰ δικά μου,
καὶ μὲ μαντίλι τὰ ἔσουρα, καὶ ἔβαψαν τὸ μαντίλι,
καὶ σὲ ποτάμι τὸ ἔπλυνα, καὶ ἔβαψε τὸ ποτάμι
ἔβαψεν ἡ ἄκρη τοῦ γιαλοῦ κι ἡ μέση τοῦ πελάγου,
καὶ ἔβαψε καὶ ἕνα κάτεργο καὶ ἕνα ὄμορφο γαλούνι
καὶ πάλιν ἔβαψαν τὰ ἔμορφα, τὰ ὀγλήγορα ψαράκια....
γιατί αγχώθηκες μωρό μου, ποιός μας είδε ὅταν φιλιόμαστε, νύχτα ἦταν....
μᾶς εἶδ‘ ἡ νύχτα κι ἡ αὐγή, τ’ ἄστρο καὶ τὸ φεγγάρι·
μᾶς εἶδε καὶ τὸ σύγνεφο καὶ τό ’πε τῆς θαλάσσης.
θάλασσα λέει στὸ κουπὶ καὶ τὸ κουπὶ στὸ ναύτη,
κι ὁ ναύτης τὸ τραγούδαε στὴν πρύμνη τῆς γαλιότας...
ιλυ..........τα χείλη σου.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου