ο χρόνος περνάει, νοιώθεις πως χάνεις τον άνθρωπό σου, γίνεσαι κομμάτια….το καθόλου σε αφοπλίζει, σε χαστουκίζει, σε κάνει να πονάς, σε μαστιγώνει…σκέφτεσαι πως μπορείς να το αντέξεις….
προσπαθείς να αναπολήσεις τις πρώτες στιγμές… μέλια, ροζ σύννεφα, αστεράκια πράσινα, κόκκινα, κίτρινα πλανώνται σε μια μάζα ασφυκτικά ερωτική….τα χάνεις που και που, είναι λογικό να νοιώθεις έτσι….να τρέχουν στην οθόνη του υπολογιστή σου και να μη τρέχουν στη ζωή…
να μη μιλάς…νομίζεις πως η αυλαία θα πέσει…δεν είμαστε δέντρα ακίνητα…ας αρχίσουμε να μιλάμε….
And I mean it from the bottom of my heart, of my heart, of my heart
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου